«Η ζωή μου στο θέατρο»... Ετσι τιτλοφορείται το «βιογραφικό» του Νίκου Παπαγεωργίου, που εξιστορεί την πορεία του στο θέατρο... Πώς ξεκίνησαν όλα; Πότε ξεκίνησε να γράφει; Ποια έργα του έχουν ανέβει; Μερικές μόνο από τις ερωτήσεις, στις οποίες δίνει απαντήσεις το κείμενο του Ν. Παπαγεωργίου. Ο «Ριζοσπάστης» τον ευχαριστεί ιδιαίτερα που μας το εμπιστεύτηκε.

Αντιγράφουμε...

«Γεννήθηκα το 1936. Καθώς στην Κατοχή ήμουν 6 χρονών, μπήκα πολύ νωρίς στα δύσκολα. Θυμάμαι την κήρυξη του πολέμου κι όλη εκείνη τη διάχυτη παντού αγωνία, τη φοβερή πείνα, είδα νεκρούς από πείνα, εμφύλιος, αδικία, κατατρεγμοί, εκτελέσεις, εξορίες... Δεν ζούσαμε. Επιβιώναμε.

Ετσι έως τα 18 μου χρόνια, σχεδόν, δεν ήξερα ότι υπάρχει θέατρο. Τη λέξη μόνο ήξερα... Αφού τελείωσα το σχολείο, το 1955, ένας καθηγητής μου ο κυρ Γιάννης Δημητρόπουλος με πήγε, σχεδόν με το ζόρι, στο Εθνικό. Επαθα! Υπέφερα, αρρώστησα, κανονικά. Τότε για πρώτη φορά σημείωσα στο νου μου αυτό που έγινε αργότερα το σλόγκαν της ζωής μου. "Η ομορφιά πληγώνει πιο πολύ απ' όλα". Κι όμως, αυτή αναζητούσα...

Ακολούθησε η μαγεία του θεάτρου Τέχνης. Σταθμός, μεγάλος σταθμός. Κι από κοντά, όλα σχεδόν τα θέατρα. Σχεδόν κάθε βράδυ... Ξεκίνησα λοιπόν από μαχητικός θεατής και εξελίχτηκα σε απορημένο και έκθαμβο υποψήφιο συγγραφέα (...).

Τον Νοέμβρη του 1968 το Θέατρο Νέων "Εργάνη" προκηρύσσει διαγωνισμού μονόπρακτου. Επιτροπή, Πέλος Κατσέλης, Λυκούργος Καλλέργης, Δημήτρης Κεχαΐδης. Το 1969 η κυρία Μαίρη Βαστατζή του θεάτρου "Εργάνη" με επιστολή της μου αναφέρει ότι "το μονόπρακτό σας υπό τον τίτλον "Τι είναι ο Κον - Κον" εκρίθη άξιον του α΄ επαίνου επειδή ουδέν εβραβεύθη, το έργο σας έρχεται πρώτο κατ' επιλογήν" (...). Το ίδιο μονόπρακτο αναγγέλθηκε ότι θα παιχτεί στο θέατρο ΣΤΟΑ. Αλλά η λογοκρισία των Συνταγματαρχών το πετσόκοψε! Γελοία πράματα: "Να αφαιρεθεί η λέξη Δημοκρατία, φτώχεια κ.λπ.". Στις 14 Σεπτέμβρη του 1970 στον 4ο Καλοκαιρίνειο Διαγωνισμό του Παρνασσού, μου απονέμεται το βραβείο για το έργο μου "Η φωνή του Αυγερινού". Ολόκληρη η μετέπειτα ζωή μου στο θέατρο, με μεγάλες χαρές, αλλά και δυσκολίες, αντλούσε δύναμη απ' αυτό το γεγονός (...).

Το Θέατρο ΣΤΟΑ το 1972 ανεβάζει το μονόπρακτό μου "Η κυρία, το Ανθρωπάκι, η Μαργαρίτα" (...). Στις 14.1.72 οι εφημερίδες γράφουν ότι τιμήθηκα με το πρώτο κρατικό βραβείο θεάτρου για το έργο μου "Σχέσεις ή μια χαρά κόσμος είναι αυτοί" (...). Το έργο αυτό, το "Ανοιχτό Θέατρο" του Γιώργου Μιχαηλίδη, το ανέβασε στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο "Αμαλία" στις 20.3.73, με τον Λευτέρη Βογιατζή και την Μαρίκα Τζιραλίδου στους δύο ρόλους!

Στις 23.1.75 οι εφημερίδες γράφουν σχετικά με τα Κρατικά Βραβεία Θεάτρου για το 1974. Πρώτο βραβείο δεν δόθηκε. Το έργο μου "Ο Διονύσης και τα σκιάχτρα" τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο (...)».

Αυτά γράφει ανάμεσα σε πολλά άλλα ο Ν. Παπαγεωργίου... Συνέχισε να δημιουργεί, αλλά προπαντός να αγαπά αυτή τη μαγεία του θεάτρου...

Συγκλονιστική είναι και μια σκηνή που περιγράφει ο Ν. Παπαγεωργίου για τη μεγάλη πείνα στην Αθήνα την περίοδο της Κατοχής, αλλά και τη δύναμη της λέξης «συναγωνιστής».

«"Πεινάω κυρίες μου, πεινάω κυρίες μου".

Μα ποιος να του δώσει; Οπου κανείς δεν είχε...

Ετσι αυτός ο άνθρωπος αργότερα κοίτωνταν νεκρός στου πεζοδρομίου μιαν άκρη και τότε ακριβώς εκείνη τη στιγμή με τον πεσμένο άντρα νεκρό στο χώμα πυρωμένο σίδερο έγραψε για πάντα βαθειά μέσα μου ανεξίτηλα, όχι με λόγια, αυτά ήρθαν αργότερα, αλλά με συναισθήματα, το πρώτο από τα τρία μέρη ενός βιογραφικού μου ποιήματος που το λέω Επίγραμμα.

Και είναι:

"Η καρδιά μου πληγή

μεγάλη όσο ο κόσμος".

Και όμως. Αυτή η βαριά ορφάνια του λαού μας, αυτός ο κόσμος ο εφιαλτικός, ο σκοτεινός, ο σερνάμενος, παραδομένος έμελλε να γίνει ό,τι πιο φωτεινό στην ιστορία μας.

Το ΚΚΕ μπήκε στη ζωή μας και όλα άλλαξαν.

Σε εμένα η αλλαγή αποκαλύφθηκε περίλαμπρη όταν ένα πρωί άκουσα τους πρώην ραγιάδες να αποκαλούν ο ένας τον άλλο "συναγωνιστή" (...).

Γέμισε ο τόπος παληκάρια του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΚΚΕ που μας έσωσαν από την πείνα, αποκατέστησαν τη χαμένη μας τιμή, ελευθέρωσαν τη χώρα (...).

Τότε γράφτηκε με τον ίδιο τρόπο όπως πριν βαθιά μέσα μου το δεύτερο μέρος του Επιγράμματός μου:

"Η καρδιά μου μια φωτιά.

Μεγάλη όσο το δίκιο"».