Ενα μπόι ψηλότεροι αισθανθήκαμε όσοι είχαμε την τύχη να παραβρεθούμε στην Επίδαυρο, σε μια από τις δύο sold out παραστάσεις της τριλογίας «Ορέστεια» («Αγαμέμνων», «Χοηφόροι», «Ευμενίδες»), του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Τερζόπουλου στην πρώτη του συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο.

Ηταν μια παράσταση τομή, με σπάνιο διανοητικό και αισθητικό βάθος, συγκλονιστικά επίκαιρη, η οποία συγκαταλέγεται ήδη στις παραστάσεις που «λάμπρυναν» και διεύρυναν τα όρια της Επιδαύρου και όχι μόνο. Με όχημα την «Ορέστεια», τη μοναδική σωζόμενη τριλογία αρχαίου δράματος και το τελευταίο σωζόμενο έργο του Αισχύλου, που συνέταξε δύο μόλις χρόνια πριν από τον θάνατό του αντανακλώντας πολλές από τις ραγδαίες μεταβολές της εποχής του, ο Τερζόπουλος αναμετριέται με το «βαρύ πυροβολικό» του αρχαίου δράματος και μας παραδίδει μια «Ορέστεια» που δύσκολα θα ξεχαστεί.

Καθετί φανέρωνε βαθιά μελέτη. Μελέτη του Μύθου και της αισχυλικής τραγωδίας σε συνάρτηση με το ιστορικό, κοινωνικό πλαίσιο, της Ιστορίας και των νόμων κίνησής της, της κοινωνίας και των αντιφάσεών της. Αυτός ήταν και ο λόγος που η σύνδεση με τη νεότερη ιστορία και το σήμερα δεν ήταν επιδερμική, βεβιασμένη και εξωτερική, αλλά προέκυπτε φυσικά και πηγαία, καθιστώντας τον θεατή ενεργό συμμέτοχο, να αναλογιστεί, να σκεφτεί, να δει με νέο μάτι όσα του παραδίδονται ως καθιερωμένα.

Ο Τερζόπουλους, μέσω του Αισχύλου, αποκαθηλώνει την κατεστημένη εξουσία φανερώνοντας τη σήψη της, καταδικάζει απερίφραστα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με σαφείς αναφορές και στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού, επιβεβαιώνοντας τον μπρεχτικό στίχο ότι «και στους νικητές ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο». Αλλά το πιο δυνατό μέρος της παράστασης, από άποψη του περιεχομένου, είναι το τρίτο μέρος της, εκεί που ξεγυμνώνεται ο ταξικός χαρακτήρας τόσο της δημοκρατίας, που στέλνει τον φτωχό λαό, αμνήμονα στα «υπόγεια», όσο και της δικαιοσύνης, της οποίας οι αποφάσεις υπαγορεύονται από την αναγκαιότητα περάσματος από τη μητριαρχία στην πατριαρχία, αθωώνοντας τον μητροκτόνο Ορέστη. Και αυτός ο «νέος κόσμος» είναι ο εκμεταλλευτικός κόσμος, που φτάνει έως τις μέρες μας και γεννά πολέμους, αδικία και προσφυγιά.

Σε πλήρη αρμονία με αυτό το περιεχόμενο ήταν και η μορφή της παράστασης, με σκηνοθετική ευρηματικότητα, την εξαιρετική μουσική του Παναγιώτη Βελιανίτη και ηθοποιούς που με πολύμηνη, σκληρή δουλειά ανέδειξαν τις μεγάλες εκφραστικές δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος και της φωνής.

Και αυτή η βαθιά πολιτική ανάγνωση του έργου, με τις ανατριχιαστικές στιγμές που παρέπεμπαν στη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα ακόμα να μας «στοιχειώνουν», οδήγησε το βράδυ του Σαββάτου τους χιλιάδες θεατές μαζί με τους ηθοποιούς να χειροκροτούν στο τέλος της παράστασης και να φωνάζουν ρυθμικά «λευτεριά στην Παλαιστίνη», φανερώνοντας και έτσι τη μεγάλη δύναμη της Τέχνης...

• Επόμενοι σταθμοί, στις 19/7 στο Θέατρο Δάσους, στις 26/7 στη Δωδώνη, στις 2 και 3/8 στη Λεμεσό, στις 24/8 στους Φιλίππους, στις 28/8 στο Δίον, στις 4 και 5/9 στο Ηρώδειο, στις 8, 11, 13 και 14/9 στο Σχολείο της Αθήνας - «Ειρήνη Παπά».