Τι μάθαμε λοιπόν - με δυο λόγια - από τον Στυλιανίδη; Οτι υπεράνω όλων είναι η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των ομίλων, θεματοφύλακας των οποίων είναι το «θεσμικό πλαίσιο» της ΕΕ. Οτι το κεφάλαιο επενδύει μόνο εκεί που εξασφαλίζει το προσδοκώμενο μέγιστο κέρδος και γι' αυτό κινδυνεύουν τα νησιά να μείνουν χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση αν οι ...πατριώτες εφοπλιστές δεν βγάλουν αυτά που περιμένουν από εισιτήρια, ναύλα και κρατικές επιδοτήσεις. Εξ ου και τα 130 εκατ. που πληρώνει από την τσέπη του ο λαός για τις λεγόμενες «άγονες γραμμές», πρόσθετα στο κόστος των εισιτηρίων. Τέλος, δεν ξέρουμε σε ποια χρονοκάψουλα ανέβηκε ο Στυλιανίδης, αλλά κάποιος πρέπει να του πει ότι το επίπεδο που είχε φτάσει στην εποχή του ο κοινωνικοποιημένος τομέας των συγκοινωνιών και των μεταφορών στην αχανή Σοβιετική Ενωση, στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν πρόκειται να το δει ο υπουργός, που έχει το θράσος να κουνάει το δάχτυλο στον λαό και να του υποδεικνύει να μη διαμαρτύρεται, για να μην τσατιστούν οι ακτοπλοϊκές εταιρείες και αφήσουν αμανάτι τα νησιά! Νισάφι πια με τις χυδαίες προκλήσεις και τον αντικομμουνισμό του κάθε μπιστικού των εφοπλιστών και της κυβέρνησής του.