Το μπρέικντανς εμφανίστηκε προς το τέλος της δεκαετίας του 1970 στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, ως είδος χορού του δρόμου, που συνδυάζει την κουλτούρα της χιπ-χοπ, ακροβατικά και εκφραστικές κινήσεις με όλο το σώμα και ειδικά με τα πόδια. Στους Ολυμπιακούς ο συναγωνισμός των αθλητών θα γίνεται κατά ζεύγη και η βαθμολόγησή τους θα εξαρτάται από τη δημιουργικότητα, την ιδιαιτερότητα, την τεχνική, την ποικιλία, την εκτέλεση και τη μουσικότητα των κινήσεών τους. Αλλες από αυτές γίνονται με το σώμα σε όρθια θέση (top rock), άλλες με το σώμα στο πάτωμα (down rock), ενώ υπάρχουν και οι πόζες (freeze), όταν ο χορευτής - αθλητής σταματά την κίνηση για λίγο σε μια ιδιαίτερη στάση, συνήθως με το κεφάλι κάτω.
Για να γίνουν σωστά οι φιγούρες σημαντικό ρόλο παίζει η αίσθηση της ακριβούς θέσης του κέντρου βάρους του σώματος σε κάθε χρονική στιγμή. Φυσικά θα έχουν μεγαλύτερη σταθερότητα σε ό,τι κάνουν εφόσον εξασφαλίζουν πως το κέντρο βάρους θα βρίσκεται όσο γίνεται πιο κοντά στο έδαφος. Οταν πάλι κάνουν περιστροφές με την πλάτη στο έδαφος, οι αθλητές πρέπει να χειρίζονται σωστά την ορμή που έχουν δώσει στα πόδια τους απλώνοντάς τα νωρίτερα, ώστε να τη μετατρέψουν σε στροφορμή, που θα τους περιστρέψει όλο και πιο γρήγορα, καθώς κάνοντας και διάφορες άλλες κινήσεις με τα πόδια, ταυτόχρονα τα συσπειρώνουν (διατήρηση της στροφορμής). Και βέβαια χρειάζεται μεγάλη δύναμη, ώστε να σταματήσουν απότομα την κίνηση που κάνουν, επειδή πρέπει να εξισορροπήσουν την αδράνεια.