Το ζήτημα του υπερφορτωμένου αγωνιστικού προγράμματος στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, και των συνεπειών που αυτό έχει για τη σωματική και ψυχική υγεία των παικτών, παραμένει στην επικαιρότητα για πολλοστή βδομάδα στο πρώτο στάδιο της φετινής σεζόν. Οι τραυματισμοί παικτών έχουν λάβει μορφή επιδημίας αυτούς τους δυο μήνες, επαναφέροντας στο προσκήνιο το ζήτημα με ιδιαίτερη δυναμική για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια. Στο δε τραπέζι των συζητήσεων από πλευράς παικτών τέθηκε για πρώτη φορά το ενδεχόμενο ακόμα και πανευρωπαϊκής απεργίας τους, από φορείς που τους αντιπροσωπεύουν ανά την Ευρώπη (βλ. «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» 28 - 29 Σεπτέμβρη).

Με το ζήτημα να παραμένει στην επικαιρότητα, οι εξελίξεις τη βδομάδα που πέρασε ήταν ραγδαίες και είχαν ως αποτέλεσμα να ξεσπάσει σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συλλόγων (ΕCA - με την υποστήριξη των Ευρωπαϊκών Λιγκών, που διαχειρίζονται τα εγχώρια πρωταθλήματα) από τη μία και των FIFA - UEFA από την άλλη. Θέση πήρε και το ευρωπαϊκό σκέλος της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Συνδέσμων Παικτών (FIFPRO), που συντάχθηκε με τη συμμαχία των συλλόγων με τις Λίγκες. Μάλιστα η αντιπαράθεση έδειξε να οξύνεται ακόμα περισσότερο, με τους συλλόγους και τις Λίγκες να μη μένουν στα λόγια και να περνούν στις πράξεις, προχωρώντας σε καταγγελία κατά της FIFA στην Ευρωπαϊκή Ενωση (καθότι άλλωστε μιλάμε για ποδοσφαιρικά «προϊόντα») για το γεμάτο διεθνές ημερολόγιο των αγώνων. Στην καταγγελία αναφερόταν μεταξύ άλλων για το καλεντάρι της FIFA ότι «αποτελεί κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης και παραβιάζει το Δίκαιο της ΕΕ από την πλευρά της Διεθνούς Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας».

Απέναντι στα νέα δεδομένα, και με το ζήτημα της απεργίας των ποδοσφαιριστών να «παίζει» ως ενδεχόμενο πιο σοβαρά από κάθε άλλη φορά, στην αντίπερα όχθη FIFA και UEFA έδειξαν να αφήνουν κι αυτές πίσω τους το «πνεύμα συζητήσεων», επιλέγοντας να απαντήσουν στα όσα συμβαίνουν με την πλέον σκληρή γραμμή τους μέχρι σήμερα. Ο πρόεδρος της UEFA έκανε λόγο για υποκριτική στάση των μεγάλων ομάδων στο ζήτημα, τονίζοντας πως «έχουν την πληθώρα δυναμικού για να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις», ενώ σχολιάζοντας καυστικά το ενδεχόμενο απεργίας των παικτών ανέφερε ότι «δεν μπορούν να απειλούν με απεργία αυτοί που αμείβονται τόσο πλουσιοπάροχα».

Τα όσα συμβαίνουν γύρω από το ζήτημα με το υπερφορτωμένο αγωνιστικό καλεντάρι στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και τις συνέπειές του προφανώς δεν είναι χωρίς αιτία, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στις λογικές που επιβάλλει το οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου, δεμένο με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και αποτελώντας το πρόσφορο έδαφος για το κυνήγι των πολύπλευρων κερδών. Ετσι, ακόμα και στο συγκεκριμένο ζήτημα, και ξέχωρα από τις σοβαρές συνέπειες που έχει για την υγεία των παικτών, οι αντιμαχόμενες πλευρές ουσιαστικά αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Από τη μία οι ποδοσφαιριστές, «δεμένοι» με χρυσοπληρωμένα συμβόλαια, καλούνται να αντεπεξέλθουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες στον ρόλο του πρωταγωνιστή της «παράστασης». Ενώ η FIFA και η UEFA, έχοντας τα κλειδιά της διοίκησης του οικοδομήματος σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο, αναζητούν συνεχώς καινούργιους δρόμους για τα κέρδη, όπως συμβαίνει π.χ. με την ανανέωση παλιών φορμάτ ή με τη δημιουργία νέων «προϊόντων» όσον αφορά τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις που βρίσκονται στην κορυφή του ενδιαφέροντος της μεγάλης μάζας των φιλάθλων.

Από την άλλη, στην οποιαδήποτε αντιπαράθεση εντός του «προϊόντος», και ασχέτως της αιτίας για την οποία έρχεται στο προσκήνιο, τουλάχιστον σε επίπεδο ποδοσφαιρικών οργανισμών και φορέων έχει αποδειχθεί ξεκάθαρα - με βάση παραδείγματα του παρελθόντος - ότι η προστασία των επενδύσεων (βλ. παίκτες) και γενικότερα του «προϊόντος» από φαινόμενα απαξίωσης και απώλειας εσόδων είναι πάντα η «ταμπακιέρα» των κάθε διαφωνιών.

Για παράδειγμα, μπορεί οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι και οι Λίγκες έστω και με καθυστέρηση χρόνων να αποφάσισαν να πάρουν για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά το μέρος των παικτών, ωστόσο δεν είναι άμοιροι ευθυνών σε ό,τι αφορά το βεβαρημένο αγωνιστικό πρόγραμμα και, φυσικά, τις συνέπειες για τους παίκτες. Αλλωστε και οι ίδιες οι εγχώριες ευρωπαϊκές διοργανώσεις υπό την αρμοδιότητα των Λιγκών μοιάζουν πλέον με μαραθώνιους αγωνιστικών υποχρεώσεων, περιλαμβάνοντας σε αρκετές περιπτώσεις πάνω από 50 ματς κάθε σεζόν. Στο δε πλαίσιο του δικού τους κυνηγιού κέρδους εντάσσονται και μια σειρά καινοτομίες όπως η διεξαγωγή συγκεκριμένων αγώνων μεσούσης της σεζόν (π.χ. Σούπερ Καπ) εκτός Ευρώπης (στην Ασία ή στις ΗΠΑ), με αντίστοιχες συνέπειες.

Ενδεικτικό εξάλλου είναι ότι ήταν οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι που πριν μερικά χρόνια, και ενώ τα πράγματα έδειχναν να οδεύουν προς τα σημερινά δεδομένα, ως πρώτο μέλημα έδειξαν να έχουν την εξασφάλιση αποζημιώσεων από τις FIFA - UEFA (κάτι που πέτυχαν μετά από μακρόχρονες συζητήσεις) σε περίπτωση τραυματισμών των παικτών τους σε αγώνες Εθνικών ομάδων, παρά να θίξουν τον επικίνδυνο χαρακτήρα του μονοπατιού όπου φαινόταν ότι όδευαν τα πράγματα.

Επιπρόσθετα, με ευθύνη των ιδιοκτησιών των ομάδων έχει επέλθει τα τελευταία χρόνια πλήρης αλλαγή στη φιλοσοφία της καλοκαιρινής προετοιμασίας, με τις ομάδες να μετατρέπονται σε ...περιοδεύοντες θιάσους προκειμένου να μετέχουν σε γκαλά και τουρνουά που διοργανώνουν οι εκάστοτε χορηγοί - πολυεθνικές ανά τον κόσμο, εξαιτίας των συμφωνιών που έχουν υπογραφεί. Θέμα που επίσης έχει θιχτεί εδώ και χρόνια, σε ό,τι έχει να κάνει με τις πολύπλευρες συνέπειές του στους παίκτες, από πλήθος προπονητών, γιατρών και ειδικών του ποδοσφαίρου.