Ελληνες μετανάστες, που ήταν ήδη αναγνωρισμένοι πλατιά ως πρωτοπόρα μέλη των γερμανικών συνδικάτων για την αγωνιστικότητα και τη συνεπή ταξική τους στάση, πρωτοστατούσαν στην κινητοποίηση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς ενάντια στη χούντα και τους μηχανισμούς της, μέσα και έξω από την Ελλάδα. Σε όλα τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης και τα λιμάνια δρούσαν η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση - ΕΣΑΚ και η Ενιαία Αντιδικτατορική Συνδικαλιστική Κίνηση Ελλήνων Ναυτεργατών - ΕΑΣΚΕΝ.

Στο Λονδίνο τυπωνόταν η αντιδικτατορική εβδομαδιαία εφημερίδα «Ελεύθερη Πατρίδα», που διαδιδόταν σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη. Στην Ιταλία το αντιδικτατορικό περιοδικό «Ανταίος» των φοιτητών. Σε όλες τις χώρες διαδίδονταν παράνομα φύλλα της «Πανσπουδαστικής», του «Οδηγητή» και του «Ριζοσπάστη».

Οι αντιδικτατορικές επιτροπές ξεσκέπαζαν τους χαφιέδες στους μαζικούς φορείς, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και αλλού, και ενώ το καθεστώς τους άλλαζε συνεχώς πόστα, οι αγωνιστές μετανάστες δεν τους άφηναν σε «χλωρό κλαρί».

Εξω από τη στρατιωτική αποστολή της Ελλάδας στο Δυτικό Βερολίνο, στα προξενεία και τις πρεσβείες της δικτατορίας, στην Ευρώπη διοργανώνονταν επανειλημμένα δυναμικές διαδηλώσεις ενάντια στη χούντα. Αυτές οι κινητοποιήσεις συναντούσαν σχεδόν πάντα τη βίαιη καταστολή των αστυνομικών δυνάμεων, που προστάτευαν το κτίριο με συρματοπλέγματα και αύρες.

Η στάση των αρχών της Δυτικής Ευρώπης υπαγορευόταν συνολικά από τη στάση της αστικής τάξης τους απέναντι στη χούντα. Οχι μόνο δεν την καταδίκασαν αλλά και τη στήριξαν ενεργά. Σημειωτέον ότι την περίοδο της επιβολής της χούντας, για παράδειγμα στη Δυτική Γερμανία, κυβερνούσαν οι Χριστιανοδημοκράτες μαζί με τους Σοσιαλδημοκράτες σε αγαστή συνεργασία, για πρώτη - και όχι για τελευταία - φορά μεταπολεμικά.

Κινητήρια δύναμη αυτού του κινήματος αλληλεγγύης αποτέλεσαν οι πολιτικοί πρόσφυγες στις διάφορες πόλεις της ΓΛΔ. Σε εργοστάσια, συνοικίες, πανεπιστήμια και επαγγελματικές σχολές οι Ελληνες πολιτικοί πρόσφυγες, με την αμέριστη συμπαράσταση του σοσιαλιστικού κράτους, πρωτοστάτησαν στην οργάνωση της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Αμεση ήταν η αντίδραση των συνδικάτων της ΓΛΔ, της FDGB, τα οποία σαν πρώτο δείγμα αλληλεγγύης διέθεσαν 100.000 μάρκα για τη στήριξη των κρατουμένων και των οικογενειών τους. H Εργατική Πρωτομαγιά του 1967 γιορτάστηκε απ' άκρη σ' άκρη της χώρας κάτω από το σύνθημα «Η δύναμη της αλληλεγγύης σπάει όλες τις αλυσίδες». 800 εργάτες ενός εργοστασίου μηχανοκατασκευών του Βερολίνου κατήγγειλαν τη δικτατορία στην Ελλάδα και απαίτησαν την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων. Πάνω από 2.500 κάτοικοι της Δρέσδης μαζί με Ελληνες πολιτικούς πρόσφυγες διαδήλωσαν σε μια δυναμική συγκέντρωση διαμαρτυρίας και κατήγγειλαν τη βοήθεια που πρόσφερε η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας στη χούντα.

Σε μια δυναμική συγκέντρωση συνδικάτου σε βιομηχανία κατασκευής γεννητριών, ο γραμματέας του τόνισε μπροστά σε 800 εργάτες: «Η συμπάθεια της Βόννης για τη χούντα της Αθήνας είναι κατανοητή. Η χούντα της Αθήνας δείχνει παραστατικά πώς μια άρχουσα τάξη επιλέγει τη στρατιωτική δικτατορία, όταν ο λαός δεν θέλει να γίνει έρμαιό της». Τον λόγο σε πολλά εργοστάσια έπαιρναν Ελληνες πολιτικοί πρόσφυγες και εξέφραζαν με συγκίνηση την ευγνωμοσύνη του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού για την προλεταριακή αλληλεγγύη των εργαζομένων της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας.

Συγκλονιστική ήταν η ανταπόκριση των εργαζομένων στα καλέσματα αλληλεγγύης μέσα από ραδιοφωνικές συναυλίες που διοργάνωνε η Ραδιοφωνία της ΓΛΔ, στις οποίες συγκεντρώθηκαν προσφορές ύψους άνω του 1 εκατομμυρίoυ μάρκων. Οσο μεταδίδονταν οι συναυλίες αυτές, εργοστασιακές κολεκτίβες, σχολεία, συνελεύσεις πολυκατοικιών, οργανώσεις, μεμονωμένοι πολίτες πλημμύριζαν με τηλεγραφήματα και μηνύματα τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στον ελληνικό λαό και στους αγωνιζόμενους λαούς της Ισπανίας και του Βιετνάμ.

Παράλληλα, οι οργανώσεις των πολιτικών προσφύγων σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία, στη Βουλγαρία, στην ΕΣΣΔ, στην Τασκένδη, στη Μόσχα και τη Ρουμανία, με την καθοδήγηση του ΚΚΕ πρωτοστάτησαν στη διοργάνωση εξορμήσεων και κόκκινων μεροκάματων για την αγορά τροφίμων, ρουχισμού κ.ά. που έφταναν σε δέματα μέσα από διάφορους ευρηματικούς τρόπους στην Ελλάδα και τελικά στους κρατούμενους και τις οικογένειές τους. Ιδιαίτερη συμβολή είχαν οι οργανώσεις και στην πολύμορφη στήριξη της παράνομης αντιδικτατορικής πάλης στην ίδια τη χώρα.

Η διεθνιστική αλληλεγγύη των χωρών του σοσιαλισμού δεν ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Ηταν συστατικό στοιχείο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. ΄Ηταν μια στάση που ξεκίνησε όταν το 1948-49 στήριξαν τον ελληνικό λαό και τους αγωνιστές του, δείχνοντας την αμέριστη φροντίδα τους στα παιδιά που πήραν τον δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς, και συνεχίστηκε αργότερα με τους αγωνιζόμενους λαούς και τα απελευθερωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο. Η διεθνιστική αλληλεγγύη και ο προλεταριακός διεθνισμός είναι δύναμη και όπλο στα χέρια των λαών ΓΙΑ τη ΝΙΚΗ.

Παραθέτουμε υλικά του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που συνέβαλαν στον αντιδικτατορικό αγώνα.