«Στη σύγκρουση με τη δικτατορία του κεφαλαίου γινόμαστε πιο δυνατοί», ήταν το μήνυμα που εμπεδώθηκε στη μεγάλη εκδήλωση που διοργάνωσε το απόγευμα του Σαββάτου η Οργάνωση Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ, μέσα στο Πολυτεχνείο, όπου ξεδιπλώθηκε ο τριήμερος αγωνιστικός εορτασμός της επετείου του 1973. Και όπως χαρακτηριστικά καλούσε ένα από τα πανό που είχαν στολίσει το εμβληματικό αίθριο του κτιρίου Αβέρωφ, που γέμισε από νεολαία: «Το '73 γράφτηκε ιστορία - Με το ΚΚΕ για νέους λαϊκούς ξεσηκωμούς, για την ανατροπή!».

Στην εκδήλωση μίλησε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Παραβρέθηκαν τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Σοφιανός, Θέμης Γκιώνης και Θοδωρής Χιώνης, ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ Θοδωρής Κωτσαντής, καθώς και πολλοί αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα.

Την ομιλία ακολούθησε μουσικό αφιέρωμα, με τίτλο «Εχει σαν στάμπα τη ζωή μας σημαδέψει...», από την Ορχήστρα της ΚΝΕ σε επιμέλεια Τεό Λαζάρου.

Στην ομιλία της η Ελένη Μπέλλου, απαντώντας και σε ιδεολογήματα που ακούγονται από την καθ' έδρας διδασκαλία, στάθηκε σε συμπεράσματα που αξίζει να κρατήσουμε αναφορικά με το Πολυτεχνείο, ξεκινώντας από το εξής:

«Ο ταξικός εχθρός της εργατικής τάξης, των μαθητών - σπουδαστών - φοιτητών παιδιών της, καθώς και των λαϊκών μεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, είναι η τάξη των καπιταλιστών, είναι οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, εισαγωγείς - εξαγωγείς μεγαλέμποροι, οι καπιταλιστές σε οποιονδήποτε τομέα κι αν δραστηριοποιούνται, από τη Βιομηχανία - το Εμπόριο - τον Τουρισμό - Επισιτισμό κ.λπ., έως τους εμπορευματοποιημένους τομείς Υγείας - Πρόνοιας, Εκπαίδευσης. (...)

Αυτός ο ταξικός αντίπαλος επιβάλλεται με το κράτος του, με όλους τους μηχανισμούς που διαθέτει, καταστολής και διοίκησης, επιβάλλεται με την ιδεολογία του που μαζικά διοχετεύεται πρώτα απ' όλα με την εκπαίδευση και τα μέσα μαζικής πολιτισμικής παρέμβασης, μέσα σ' αυτά και το διαδίκτυο.

Η εκάστοτε κυβέρνηση είναι ένα από τα όργανα, κεντρικό βέβαια, στην άσκηση της εξουσίας των καπιταλιστών. Ο τρόπος που διαμορφώνεται αυτή η κυβέρνηση, δηλαδή με βουλευτικές εκλογές ή με πολιτικό ή με στρατιωτικό πραξικόπημα, δεν αλλάζει τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της εξουσίας. (...)

Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν πρέπει να μας ξεγελά, δεν παύει ουσιαστικά να είναι δικτατορία του κεφαλαίου. Φυσικά, προτιμάμε την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία από τη στρατιωτική δικτατορία ή το πολιτικό πραξικόπημα, γιατί τότε γίνεται πιο ανοιχτή η βία και καταστολή ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στο κομμουνιστικό.

Η αναστολή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας επιλέγεται από την ίδια την τάξη των καπιταλιστών, όταν κρίνουν ότι έτσι εξασφαλίζεται καλύτερα η εξουσία τους.

Κι όπως ήδη έχουμε αποκαλύψει, για το 1967, το στρατιωτικό και πολιτικό πραξικόπημα είχε επιλεγεί από όλες τις μεριές της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Δηλαδή όχι μόνο από τη μερίδα των συνταγματαρχών που τελικά ηγήθηκε, αλλά και απ' αυτές που άμεσα καθοδηγούνταν από τον βασιλιά, ανεξάρτητα αν καθυστέρησαν ή απέτυχαν μετέπειτα στο βασιλικό πραξικόπημα. (...)

Και βέβαια, η αναστολή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το 1967 δεν έγινε γιατί κινδύνευε από μια εργατική επανάσταση, αλλά γιατί είχε σοβαρές δυσλειτουργίες το αστικό πολιτικό σύστημα λόγω του ενισχυμένου ρόλου της Βασιλείας στη διαμόρφωση κυβέρνησης και στη διοίκηση των ενόπλων δυνάμεων. Είχε προβλήματα λόγω όξυνσης και φθοράς αστικών κυβερνητικών κομμάτων στη διαχείριση του Κυπριακού ζητήματος. Αυτά τα ζητήματα στρίμωξαν και τη χουντική διακυβέρνηση, που σε τελευταία ανάλυση, για το μεν πρώτο, τη Βασιλεία, δρομολόγησε την επίλυσή του, την κατάργησή της, για το δε δεύτερο, το Κυπριακό, το χειροτέρευσε σε βάρος και του κυπριακού και του ελληνικού λαού, υπονόμευσε την προοπτική ενιαίας και ανεξάρτητης κρατικής συγκρότησης της Κύπρου.

Ετσι, το Κυπριακό ζήτημα έγινε ένας απ' τους παράγοντες που επέσπευσε τον συμβιβασμό της χούντας για τη μετάβαση στην αστική δημοκρατία, σε συνεννόηση με τις εγχώριες αστικές πολιτικές δυνάμεις και τους συμμάχους ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΟΚ».

Ακολούθως η Ελ. Μπέλλου επισήμανε μεταξύ άλλων: «Το δεύτερο συμπέρασμα διαχρονικής σημασίας σχετίζεται με το δέος, τον φόβο ή την αμηχανία που προκαλεί το αστικό κράτος και οι διεθνικές συμμαχίες του. Ενα δέος που καλλιεργείται από την εξουσία του κεφαλαίου με σκοπό να κάμψει κάθε εργατική - λαϊκή - νεανική αντίσταση και πάλη. (...)

Νέοι και νέες συχνά αναρωτιούνται: Το ΝΑΤΟ είναι υπερδύναμη, διαθέτει σύγχρονα υπερόπλα. Πώς γίνεται να σταθεί μια χώρα έξω απ' αυτό, αν δεν έχει πού να ακουμπήσει και μάλιστα τώρα που δεν υπάρχει κάποιο πολιτικο-στρατιωτικό σχήμα συμμαχίας σοσιαλιστικών κρατών, όπως ήταν για 40 περίπου χρόνια το Σύμφωνο της Βαρσοβίας;

Αν και έχει μια λογική το ερώτημα, είναι εγκλωβισμένο βλέποντας τα πράγματα στατικά και συνεκτικά, δεν μπορεί να δει τη δυναμική των καταστάσεων λόγω των εσωτερικών τους αντιφάσεων.

Να το πω με παραδείγματα: Σκεφτείτε ότι αστικές επαναστάσεις, όπως στην Ελλάδα το 1821, αντιαποικιακά - απελευθερωτικά κινήματα, όπως στο Βιετνάμ, αντικατοχικός - απελευθερωτικός αγώνας, όπως του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σε συνθήκες τριπλής κατοχής της Ελλάδας, ο αντιδικτατορικός αγώνας στα πρώτα χρόνια της χούντας, στον οποίο μόνο το ΚΚΕ από την αρχή καλούσε... Σκεφτείτε ότι όλα αυτά στο ξεκίνημά τους φάνταζαν ως ουτοπικοί στόχοι, γιατί ενώ εξέφραζαν μια αναγκαιότητα, ο αρνητικός συσχετισμός τη συγκάλυπτε.

Ιστορικοί, ακαδημαϊκοί που μιλούν για λογαριασμό της αέναης καπιταλιστικής κοινωνίας, ανάγουν τη δύναμή της στη λεγόμενη "εθνική ομοψυχία", την υπέρβαση του "εθνικού διχασμού", όπως λένε. Δύο πραγματικότητες θέλουν να συσκοτίσουν: Τον ταξικό χωρισμό της κοινωνίας, τον ταξικό διαχωρισμό των συμφερόντων κι ας έχουν αφετηρία την ίδια πατρίδα, την ίδια γλώσσα. Ομως από τη μια μεριά οι καπιταλιστές κι ανώτερα μεσαία στρώματα κι από την άλλη μεριά η εργατική τάξη και τα λαϊκά μεσαία στρώματα δεν έχουν ούτε τα ίδια οφέλη από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους ούτε τις ίδιες απώλειες. Αυτό θέλουν να κρύψουν. Γι' αυτό αντιδρούν όταν και σήμερα φαντάροι, αξιωματικοί, παιδιά του λαού, βγαίνουν και λένε δεν θα πάμε σε μέτωπα για ξένα συμφέροντα.

Και το δεύτερο που θέλουν να κρύψουν είναι ότι έρχονται στιγμές που και η ίδια η αστική τάξη διασπάται, χάνει τη συνοχή της, γίνεται ευάλωτη, αδυνατίζει η εξουσιαστική της δύναμη, δίνει αντικειμενικά το προβάδισμα στην αντίπαλή της αλλά πρωτοπόρα στην παραγωγική διαδικασία εργατική τάξη και στους κοινωνικούς συμμάχους της, αγρότες και αυτοαπασχολούμενους.

Είναι μύθος, λοιπόν, η ανημποριά της εργατικής - λαϊκής θέλησης και πάλης.

Είναι μύθος ότι τα παιδιά του λαού που στέλνονται στα πεδία των μαχών για ξένα συμφέροντα δεν μπορούν να αντισταθούν, να κλιμακώσουν μικρότερους και μεγαλύτερους Νοέμβρηδες για έξω από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, έξω από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία, για μάχη απέναντι στην εγχώρια εκμεταλλεύτρια τάξη που ευθύνεται για τον πόλεμο. Τα παιδιά του λαού μπορούν όχι μόνο να οραματιστούν, αλλά και ν' ανοίξουν τον δρόμο για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.

Κανένας μα κανένας πραγματικός αγώνας, μικρότερος ή μεγαλύτερος, με θύματα ή όχι, με κάποιες κατακτήσεις ή που πνίγηκε από τις δυνάμεις καταστολής, κανένας δεν πήγε χαμένος. Ανοιξε δρόμο, έδωσε πείρα οργάνωσης και πάλης, συνέβαλε στην ωρίμανση των επαναστατικών δυνάμεων, έβαλε θεμέλια για κατακτήσεις σ' επόμενη χρονική περίοδο».

Και κλείνοντας, μεταξύ άλλων η Ελ. Μπέλλου τόνισε: «Και το Πολυτεχνείο έδειξε πως μέσα στον αγώνα φουντώνει η αυτενέργεια, η ευθύνη, η εφευρετικότητα, η ικανότητα και τα μέσα για την οργάνωση της ζωής χωρίς αφεντικά.

Το ΚΚΕ, η Νεολαία του, το εργατικό - λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, έχουμε γερή κληρονομιά, κατακτημένη κυρίως στην οργάνωση του αντικατοχικού αγώνα, στην οργάνωση της κοινωνικής ζωής στις απελευθερωμένες περιοχές από τον ΕΛΑΣ.

Το ΚΚΕ, η ΚΝΕ, ως πραγματική πρωτοπορία, δεν παρακολουθούμε παθητικά τις εξελίξεις, τις ανησυχίες ακόμα και αστών για νέα βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση στη Γερμανία, στην Ευρώπη. Δεν βλέπουμε παθητικά τους ανταγωνισμούς ΗΠΑ/ΕΕ - Κίνας/Ρωσίας για το ποιος θα εκμεταλλευτεί την πιο φθηνή εργατική δύναμη, ποιος θα αφαιρέσει κοινωνικό πλούτο από άλλους λαούς, ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στην Τεχνητή Νοημοσύνη, όχι με στόχο την κοινωνική ευημερία αλλά για χειραγώγηση - εκμετάλλευση των εργαζόμενων μαζών.

Δεν παρακολουθούμε παθητικά τα πεδία των ιμπεριαλιστικών μαχών, τις συζητήσεις για το ενδεχόμενο Γ' Παγκοσμίου Πολέμου.

Με γνώση ιστορική και σθένος αγωνιστικό, επαναστατικό, ετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα, όχι για να καούμε από τα πυρά των ιμπεριαλιστών, ντόπιων και ξένων, αλλά για να σιγήσουν με τον δικό μας αγώνα, για να γίνουν ικανοί οι εργαζόμενοι λαοί να συντρίψουν τους υπαίτιους, τις εκμεταλλεύτριες τάξεις, να ανοίξει ο δρόμος των εργατικών κρατών, της πραγματικής εργατικής - λαϊκής συναδέλφωσης, συνεργασίας από τους λαούς για τους λαούς».