Στην εκδήλωση μίλησαν ο Ηλίας Κονδύλης, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Υγείας στο Τμήμα Ιατρικής του ΑΠΘ, ο Αλέξης Μπένος, ομότιμος καθηγητής Κοινωνικής Ιατρικής στο Τμήμα Ιατρικής του ΑΠΘ, ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Ιστορίας στο ΑΠΘ, και ο Χρήστος Καραχρήστος, πρόεδρος της Ενωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης.

Ο Γιώργος Μαργαρίτης παρουσίασε πώς το ζήτημα της δημόσιας υγείας αποτέλεσε σταθερή παράμετρο στην Ιστορία των κοινωνιών, σε κάθε εποχή, όχι ως θέμα φιλανθρωπίας ή ηθικής συγκρότησης των κοινωνιών αλλά ως ζήτημα υλικού υπόβαθρου, που όπως είπε «ήθελε άλλοτε οι άνθρωποι να ζουν κατά το δυνατό υγιείς και να μην πεθαίνουν πρόωρα, άλλοτε πάλι ο μαζικός θάνατός τους δεν δημιουργούσε προβλήματα - ίσως να έλυνε μάλιστα μερικά από αυτά».

Αναφέρθηκε ενδεικτικά σε επιδημίες και πανδημίες που επηρέασαν την ταξική διάρθρωση των κοινωνιών, όπως π.χ. η πανδημία των μέσων του 6ου αιώνα, που αποδεκάτισε τους πληθυσμούς στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Δυτική Ασία (Μέση Ανατολή). «Η πανδημία αυτή σχετίζεται με την εμφάνιση και την καταιγιστική εξάπλωση του Ισλάμ, τόσο όσο η αναδιάρθρωση των εμπορικών δρόμων ανάμεσα σε Ευρώπη και Ασία την ίδια εποχή - προϊόν και αυτή ταπεινότερων επιδημιών, σχετιζόμενων κυρίως με τους τοπικούς πολέμους», είπε.

Στάθηκε επίσης στην πανδημία στα μέσα του 14ου αιώνα («Μαύρος Θάνατος»), που ανέτρεψε τις δημογραφικές ισορροπίες τόσο της Ευρώπης όσο και του γύρω της χώρου: «Οι φεουδαρχικές δομές της μεσαιωνικής περιόδου αποσαθρώθηκαν, πάνω στο δημογραφικό κενό θεμελιώθηκαν νέες εξουσίες και κρατικές δομές. Το εθνικό - με την έννοια μιας κεντρικής εξουσίας - υποκατέστησε το τοπικό: Το μικρό φέουδο δεν ήταν σε θέση να καλύψει τα κενά που η πανδημία δημιουργούσε. (...) Ο "Μαύρος Θάνατος" συνέτεινε στην ανάδειξη των ισχυρών μοναρχιών και συνακόλουθα στη δημιουργία των σύγχρονων κρατών, που με τις νέες τους πολιτικές δυνατότητες οργάνωσαν την κοινωνία με τρόπο που να κάνει δυνατή την καπιταλιστική ανάπτυξη».

Ετσι, «σε πρώτη σειρά το κράτος όφειλε να εξασφαλίσει συνθήκες δημόσιας υγείας που θα εξοβέλιζαν τον πρόωρο θάνατο από τα βιογραφικά των ισχυρών οικογενειών του πλούτου και των επιχειρήσεων. Καμία ασθένεια, επιδημία ή πανδημία δεν έπρεπε να απειλεί τη βιολογική συνέχεια τούτων των οικογενειών και την απρόσκοπτη συσσώρευση κεφαλαίων που οι οίκοι αυτοί επιτελούσαν. Επειτα, επρόκειτο για την υγεία όσων δούλευαν γι' αυτούς, όσων δημιουργούσαν τα κέρδη και τα κεφάλαια που οι ισχυροί συσσώρευαν. Μια επιδημία προκαλούσε αστάθειες και τομές στο σύστημα της εκμετάλλευσης του μόχθου των πολλών, μια πανδημία μπορούσε να αποβεί μοιραία. Πολύ δύσκολα αναπληρώνονταν πλέον οι εξειδικευμένοι εργάτες σε τομείς όπως η μηχανουργία, η τυπογραφία, η ναυπηγική... Ενας αποδεκατισμός των ανειδίκευτων απειλούσε πάντα με αύξηση του εργατικού κόστους. Οι εργάτες και οι εργάτριες έπρεπε με κάποιο τρόπο να αναπληρωθούν για να μπορεί να λειτουργήσει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής».

Φτάνοντας στον 20ό αιώνα, ανέδειξε ότι οι ανάγκες των πολέμων οδήγησαν την πάλη ενάντια στις ασθένειες και στις επιδημίες. Οπως είπε, «ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε χαρακτηριστική ώθηση σε αυτό το πεδίο. Επιπλέον, έβαλε τις βάσεις για τις επιστημονικές ανακαλύψεις που θα απέβαλλαν τον φόβο επιδημιών και πανδημιών από τον σύγχρονο κόσμο. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε τις προόδους της επιστήμης στο προσκήνιο, ως στοιχείο ισχύος του κάθε αντίπαλου στρατού. Οι δύο σημαντικές καινοτομίες της εποχής ήταν η διάδοση των αντιβιοτικών και το εντομοκτόνο DDT».

Πέρα από τις τεχνικές - φαρμακευτικές βελτιώσεις, αναφέρθηκε και στα κοινωνικά μέτρα που λαμβάνονταν στην αντιμετώπιση επιδημιών και πανδημιών, προβάλλοντας την υπεροχή της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ενωσης, που οικοδόμησε «ένα βαρύ σύστημα δημόσιας Υγείας σε ολόκληρη τη χώρα, προσαρμοσμένο στις ανάγκες κάθε επιμέρους περιοχής. Το ενδιαφέρον στρεφόταν στην πρόληψη και την περίθαλψη του συνόλου του πληθυσμού και δεν εστιαζόταν σε επιμέρους ομάδες. Τα μέτρα βελτίωσης των συνθηκών ζωής (ύδρευση, αποχέτευση, υγιεινές συνθήκες κατοικίας και εργασίας, προστασία μητρότητας) και η προληπτική ιατρική παρακολούθηση δημιούργησαν ένα πλέγμα προστασίας των πολιτών της ΕΣΣΔ».

Σε αντίθεση με την πλευρά της αστικής τάξης (κυρίως στον δυτικό κόσμο), όπου το ενδιαφέρον για δημόσια υγεία εξέλιπε καθώς άλλαζαν οι ισορροπίες και οι προτεραιότητες του καπιταλισμού: «Με την οικουμενική διάσταση των καπιταλιστικών λειτουργιών, οι κοινωνίες των δυτικών καπιταλιστικών χωρών έπαψαν να έχουν ανάγκη από υγιείς εργάτες ή υγιείς στρατιώτες. Η παραγωγή μεταφέρθηκε σε ζώνες φτηνού εργατικού δυναμικού, οι δε πόλεμοι γίνονται με επαγγελματικούς στρατούς και μισθοφόρους. Σε μια τέτοια περίσταση η δημόσια υγεία δεν βρίσκεται στα πρώτα ενδιαφέροντα των αστικών πολιτικών ηγεσιών. Διατηρούν από το παρελθόν όσα χρειάζονται για την διατήρηση κάποιας επίφασης κρατικής Πρόνοιας και τα υπόλοιπα επαφίενται στο πορτοφόλι του καθενός. Η Υγεία μπορεί να πωληθεί ή να αγοραστεί, όπως όλα τα υπόλοιπα εμπορεύματα. Μπορεί να δώσει κέρδη και να αυγατίσει κεφάλαια. Μέχρι εκεί».

Ο Ηλίας Κονδύλης με το παράδειγμα της πανδημίας COVID-19 ανέδειξε τη σχέση καπιταλισμού και απειλών δημόσιας υγείας (επιδημικές εξάρσεις που δύναται να εξελιχθούν σε πανδημικές εξάρσεις, ανθρωπογενείς επιπτώσεις ακραίων ή μη καιρικών φαινομένων, κυρίως καύσωνες, ξηρασίες, πυρκαγιές και πλημμύρες) στην υγεία των πληθυσμών, τις επιπτώσεις των εμπόλεμων συρράξεων στην υγεία των πληθυσμών που πλήττονται από τον πόλεμο αλλά και τις επιπτώσεις στην υγεία των πληθυσμών που ξεριζώνονται, τα ατυχήματα μεγάλης έκτασης, κυρίως ατυχήματα στη χημική βιομηχανία και σε εργοστάσια παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, αλλά και τη «βιοασφάλεια».

Σημείωσε ότι η σχέση καπιταλισμού και απειλών δημόσιας υγείας «είναι μια πολυεπίπεδη σχέση και έχει να κάνει με τη γέννηση αυτών των απειλών, την αδυναμία και αδιαφορία πρόληψής τους, τον ταξικό χαρακτήρα των επιπτώσεών τους και τη διαχείρισή τους πάντα προς όφελος του κεφαλαίου».

Οπως είπε μεταξύ άλλων, «ο καπιταλισμός, κυρίως μέσω της καταστροφής του περιβάλλοντος και της υπερεκμετάλλευσης του ζωικού κεφαλαίου, γεννά συνεχώς επιδημίες και μάλιστα νέες επιδημίες από αναδυόμενα στελέχη. Αδυνατεί, λόγω των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και του μη άμεσα κερδοφόρου χαρακτήρα της πρόληψης, είτε να τις προλάβει προτού εκδηλωθούν είτε να τις καταστείλει προτού επεκταθούν. Στον καπιταλισμό οι επιδημίες - πανδημίες έχουν πάντα ταξικές επιπτώσεις, πλήττουν δυσανάλογα την εργατική τάξη και τις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες. Ο καπιταλισμός πάντα αντιμετωπίζει τις επιδημίες ως ένα παράθυρο ευκαιρίας ώστε να αυξάνεται το κέρδος, η οικονομική κυριαρχία, αφαιρώντας δικαιώματα - δημοκρατικά, εργασιακά, υγειονομικά - από την εργατική τάξη».

Στάθηκε ιδιαίτερα στην καπιταλιστική αδιαφορία ως προς την πρόληψη των επιδημιών, αναφέροντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι ανάμεσα στον πρώτο κορονοϊό (SARS, 2002) και τον δεύτερο κορονοϊό (SARS-CoV-2, 2020) μεσολάβησαν σχεδόν 18 χρόνια, κατά τα οποία η φαρμακοβιομηχανία παρέμεινε απρόθυμη να αναπτύξει έρευνα και ιατροτεχνολογικά προϊόντα (εμβόλια, φάρμακα, διαγνωστικά τεστ) για την πρόληψη μιας νέας επιδημίας κορονοϊού, ώστε να μην επωμιστεί το υψηλό ρίσκο και την αβεβαιότητα μιας επένδυσης στο όνομα της μελλοντικής διασφάλισης του δημόσιου συμφέροντος.

Ετσι - συνέχισε - ανέλαβαν οι κυβερνήσεις αυτόν τον επενδυτικό κίνδυνο και επωμίστηκαν το χρηματοδοτικό φορτίο για την ανάπτυξη των εμβολίων κατά της COVID-19: «Μόνο η ΕΕ προαγόρασε 1,6 δισεκατομμύρια δόσεις - τετραπλάσιες του πληθυσμού της Ευρώπης - εμβολίων τα οποία δεν είχαν ακόμη αναπτυχθεί, πόσο δε μάλλον παραχθεί, από έξι φαρμακευτικές εταιρείες ("AstraZeneca", "Pfizer", "Moderna", J&J, "Glaxo Smith", "Sanofi"), δύο εκ των οποίων δεν παρέδωσαν ποτέ εμβόλια. Οι κυβερνήσεις κατά αυτόν τον τρόπο έδωσαν "ζεστό" χρήμα στις φαρμακοβιομηχανίες για την ανάπτυξη και παραγωγή νέων εμβολίων, καθυστερημένη πρόληψη με δημόσια χρηματοδότηση και προεξασφαλισμένα ιδιωτικά μονοπωλιακά κέρδη».

Παρουσίασε τις ταξικές επιπτώσεις των επιδημιών με στοιχεία επίσης από την πανδημία COVID-19, που όπως είπε «είναι συντριπτικά. Στη Βαρκελώνη, στις συνοικίες με το χαμηλότερο μέσο εισόδημα ο κίνδυνος νόσησης από COVID-19 ήταν έως και 2,5 φορές υψηλότερος σε σχέση με τις συνοικίες όπου διαβιούν υψηλότερα εισοδηματικά στρώματα. Στο Παρίσι, στα γκετοποιημένα προάστια των μεταναστών εργατών ο κίνδυνος νόσησης, σοβαρής λοίμωξης και θανάτου ήταν υψηλότερος απ' ό,τι στο εύπορο παρισινό κέντρο. Στη Νέα Υόρκη, στις γειτονιές του Μπρονξ, με τα υψηλά ποσοστά φτώχειας και συγκέντρωσης μειονοτικών εθνοτικών ομάδων, ο κίνδυνος σοβαρής νόσησης και θανάτου ήταν συντριπτικά υψηλότερος απ' ό,τι στις πλούσιες γειτονιές του Μανχάταν. Στις επιδημίες η εργατική τάξη, λόγω των συνθηκών διαβίωσής της και κυρίως λόγω των συνθηκών εργασίας και μετακίνησής της από και προς τη δουλειά, εκτίθεται περισσότερο στην επιδημική απειλή. Λόγω της καθυστερημένης ή πλημμελούς πρόσβασης σε υπηρεσίες Υγείας και λόγω του αυξημένου φορτίου νοσηρότητας που κουβαλά, ακόμα και πριν την πανδημία, νοσεί βαρύτερα και καταλήγει στον θάνατο συχνότερα».

Παρουσίασε επίσης στοιχεία που τεκμηριώνουν τη διαχείριση των επιδημιών προς όφελος του κεφαλαίου. Π.χ. «στην Ελλάδα, τη στιγμή της ύστατης ανάγκης ο ιδιωτικός νοσοκομειακός τομέας μόνωσε το 90% - 95% των νοσοκομειακών του υποδομών από COVID-19 ασθενείς, παρέχοντας επιλεκτικά τις υπηρεσίες του μόνο σε μη-COVID ασθενείς, εκτινάσσοντας έτσι τους τζίρους και τα κέρδη του σε ιστορικά υψηλά επίπεδα δεκαετίας. Το ίδιο ακριβώς έπραξε ο ιδιωτικός τομέας Υγείας και στην Ιρλανδία, στην Αγγλία, στην Ιταλία. Μεγάλοι κερδισμένοι από την πανδημία είναι, φυσικά, και οι μεγάλες φαρμακευτικές βιομηχανίες, οι οποίες κι αυτές είδαν τζίρους και κέρδη να εκτινάσσονται. Πρόσφατη μελέτη του BMJ εκτιμά ότι οι πέντε γνωστές φαρμακοβιομηχανίες κατά τη διάρκεια της πανδημίας αποκόμισαν πάνω από 50 δισ. δολάρια - εκ των οποίων 14 δισ. δολάρια σε καθαρά κέρδη - μόνο από τα εμβολιαστικά τους συμβόλαια».

Στο πώς αξιοποιήθηκε η πανδημία και τι προέκυψε σήμερα στο δημόσιο σύστημα Υγείας αναφέρθηκε ο Αλέξης Μπένος, τονίζοντας πως «έδειξε με τραγικούς όρους ότι μόνο αν βάλουμε την Υγεία ως προτεραιότητα κοινωνική, δηλαδή την προστασία της υγείας του πληθυσμού συνολικά, και παίρνουμε αντίστοιχα μέτρα, μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε πραγματικά για Υγεία, αλλιώς είναι μια κερδοσκοπική διαδικασία στην οποία αυτοί κερδίζουν, εμείς χάνουμε».

Η πανδημία, συνέχισε, «θεωρήθηκε ότι μπορεί να είναι μια ευκαιρία για να ενδυναμώσουμε τις κοινωνικές πολιτικές και κυρίως τις πολιτικές Υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό που αποδείχθηκε, βέβαια, ήταν ότι η πανδημία χρησιμοποιήθηκε ως μια πολύ καλή ευκαιρία για να προχωρήσει η αποδιάρθρωση, να προχωρήσουν δηλαδή οι πολιτικές που αρχίζουν από τη δεκαετία του '80, που είναι η συνεχόμενα και πιο επιθετική πολιτική της δομικής αναπροσαρμογής, της λιτότητας και της αποδιάρθρωσης των δημόσιων δομών και των δημόσιων υπηρεσιών».

Αναφέρθηκε στα διαγνωστικά εργαλεία ελέγχου και περιορισμού που θα έπρεπε να υπάρχουν και να λειτουργούν, τα οποία δεν τα είχαμε στο χάος που ξεπρόβαλε σε παγκόσμιο επίπεδο και σχετίζονταν με την οργάνωση των υπηρεσιών δημόσιας υγείας.

«Μπροστά στη νέα πραγματικότητα, βλέπαμε ότι υπάρχει απουσία πλήρης δομών δημόσιας υγείας, επιδημιολογικής επιτήρησης, επίσης συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, που αν υπήρχε θα μπορούσε να ελέγξει την επιδημία τοπικά, να μη χρειάζεται να κάνουμε πανελλαδικό lockdown.

Τα νοσοκομεία είχαν γονατίσει πραγματικά με τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό αλλά και υποδομές. Αυτό οδήγησε σε υψηλότατη θνησιμότητα τελικά, και στη χώρα μας και διεθνώς.

Το δημόσιο νοσοκομειακό σύστημα έγινε μονοθεματικό, της φροντίδας των αρρώστων με COVID. Αυτό οδήγησε σε μια αυξημένη απορρύθμιση των ανθρώπων, ιδιαίτερα των βαριά πασχόντων, δηλαδή αυτών που έχουν χρόνια νοσήματα, καρδιά, καρκίνο, διαβήτη κ.λπ., διότι δεν είχαν επαφή με την υπηρεσία η οποία τους παρακολουθεί, και γι' αυτό έχουμε και αυξημένη μη-COVID θνησιμότητα».

Σε ό,τι αφορά τα κυβερνητικά μέτρα ενίσχυσης της περιόδου, σημείωσε πως «η στρατηγική τους δεν ήταν να απαντήσουν στις ανάγκες, αλλά να εκμεταλλευτούν αυτήν την απειλή ώστε να δημιουργήσουν περισσότερους και καλύτερους όρους για τον ιδιωτικό τομέα και αποδιάρθρωσης του δημόσιου. Χαρακτηριστικό είναι ότι στους πρώτους μήνες, στον πρώτο χρόνο, πάνω από το 40% των δαπανών του υπουργείου για την αντιμετώπιση της πανδημίας πήγε στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος δεν δεχόταν περιστατικά COVID.

Επίσης αποτέλεσε ευκαιρία αποδιάρθρωσης του συστήματος και δημιουργίας όρων για την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, αλλά και για την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του ίδιου του συστήματος».

Τόνισε ακόμα ότι διευρύνθηκαν οι ταξικές ανισότητες: «Δεν είμαστε ίσοι όλοι απέναντι στη ζωή και τον θάνατο. Η ταξική μας θέση καθορίζει το πόσο θα ζήσω εγώ, το πόσο θα ζήσεις εσύ, τι θα πάθω εγώ, τι θα πάθεις εσύ κ.λπ. Αυτοί που είναι πιο ευάλωτοι είναι οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις παγκοσμίως βγήκαν με πολύ μεγαλύτερη νοσηρότητα, αλλά και με πολύ μεγαλύτερη θνησιμότητα. Αυτό είναι το πλαίσιο σε μια καπιταλιστική κοινωνία.

Προφανώς πρέπει να μιλήσουμε για μια άλλη κοινωνία, βέβαια, αλλά τέλος πάντων και μια άλλη στρατηγική, κατά τη γνώμη μου, που είναι μια στρατηγική η οποία βάζει προτεραιότητα στην υγεία και προτεραιότητα στην απάντηση των αναγκών υγείας του πληθυσμού, και όχι της κερδοσκοπίας».

Τέλος, αναφέρθηκε στην ανάγκη ενός σωστού συστήματος επιδημιολογικής επιτήρησης, με επάρκεια σε προσωπικό, στην ανάγκη επίταξης του ιδιωτικού τομέα και στην ανάγκη ύπαρξης κρατικής φαρμακοβιομηχανίας.

Και κάλεσε τους παριστάμενους να σκεφτούν ότι «αν είχαμε ένα σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας το οποίο να είναι σε κάθε χωριό, σε κάθε γειτονιά, να υπάρχει μια Ομάδα Υγείας η οποία να τρέχει, να πηγαίνει στα σπίτια κ.λπ., θα είχαμε ελέγξει την πανδημία πολύ καλύτερα, με πολύ λιγότερα θύματα και με πολύ λιγότερες ζημιές κοινωνικοοικονομικές. Γιατί η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων δεν έγινε μόνο στην υγεία αλλά και κοινωνικά, δηλαδή οι άνθρωποι οδηγήθηκαν ακόμα πιο βαθιά στη φτώχεια, στην ανεργία, δηλαδή σε καταστροφή και διεύρυνση των ταξικών ανισοτήτων».

Τον δρόμο για Υγεία - κοινωνικό αγαθό, που μπορεί να ανοίξει με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, παρουσίασε ο Χρήστος Καραχρήστος.

«Ολοι γνωρίζουμε την εφαρμογή και τις επιπτώσεις στον λαό των αντιλαϊκών μέτρων στην Υγεία - Πρόνοια, τα οποία βλέπουμε διαχρονικά η κάθε κυβέρνηση να χτίζει πάνω σε ό,τι άφησε η προηγούμενη. Μέτρα που το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί συνθέτουν το "ψηφιδωτό" ενός ακόμα περισσότερο εμπορευματοποιημένου συστήματος Υγείας, με ενίσχυση των επιχειρηματικών του χαρακτηριστικών στη λειτουργία του. Ενα σύστημα Υγείας - Πρόνοιας που δεν είναι αποτέλεσμα "κακού σχεδιασμού", "ανικανότητας" των διαφόρων κυβερνήσεων - αυτοδύναμων ή συνεργατικών, φιλελεύθερων ή σοσιαλδημοκρατικών προσανατολισμών - αλλά ένα σύστημα που καθορίζεται από τις σημερινές ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και ανάπτυξης, που δεν θα εμποδίζει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν θα βαραίνει τον κρατικό προϋπολογισμό, καθώς αυτός θα πρέπει, αφού συγκεντρώσει τα ποσά από τη φορολογία του λαού, να τα ανακατανείμει σε "ζεστό" χρήμα ή με τη μορφή άλλων κινήτρων στο κεφάλαιο.

Αυτό πάντα γινόταν, όμως τώρα, στα μαύρα σύννεφα που μαζεύονται και στο ενδεχόμενο μιας νέας οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και με τη μετατροπή της οικονομίας σε πολεμική, οι δαπάνες γενικά σε ό,τι έχει να κάνει με τις κοινωνικές παροχές συνεχώς περιορίζονται.

(...) Αυτό σημαίνει ότι ο λαός επωμίζεται νέα βάρη, πληρώνει πολλά περισσότερα για λιγότερες εργασίες που αφορούν την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη και τις υπηρεσίες Πρόνοιας. Ταυτόχρονα οι κρατικές δαπάνες μειώνονται, που σημαίνει ότι οι δημόσιες μονάδες Υγείας πρέπει να γίνουν αυτοχρηματοδοτούμενες και να εξαρτάται η λεγόμενη βιωσιμότητά τους από την αύξηση των εσόδων από τις πωλήσεις των εργασιών τους, αλλά και από τη μείωση των λειτουργικών τους εξόδων. Αυτή λοιπόν είναι και η αιτία πίσω από την αύξηση των πληρωμών των ασθενών στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα, την αύξηση των πληρωμών για φάρμακα κ.λπ., την υποστελέχωση των δημόσιων μονάδων Υγείας, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις μετακινήσεις από μονάδα σε μονάδα για να καλύπτουν τρύπες, ανοίγοντας πολλές περισσότερες».

Παρουσιάζοντας τον άλλο δρόμο που προτείνει το ΚΚΕ, για Υγεία - κοινωνικό αγαθό, με εξασφάλιση από το κράτος δωρεάν, πλήρους και απρόσκοπτης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και νοσηλείας σε όλους, σημείωσε ότι μπορεί πραγματικά να γίνει πράξη, γιατί αυτό είναι αναγκαίο αλλά και δυνατό σήμερα, στον 21ο αιώνα, με την πρόοδο στην επιστήμη και στην τεχνολογία.

«Η θέση του ΚΚΕ για αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης, είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση, γιατί είναι αυτή που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού. Η προσφορά του ΚΚΕ δεν αφορά μόνο το ότι διατυπώνει τα χαρακτηριστικά ενός λαϊκού συστήματος Υγείας, αλλά και το ότι αποδεικνύει τη δυνατότητα να πραγματοποιηθεί, τους κοινωνικούς και πολιτικούς όρους τους οποίους μπορούν να διαμορφώσουν τα λαϊκά στρώματα, να γίνουν πρωταγωνιστές των εξελίξεων.

Με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με λαϊκή περιουσία του τεράστιου πλούτου που παράγει ο ίδιος ο λαός μπορεί να σχεδιάσει και να αναπτύξει ένα πανελλαδικό κρατικό σύστημα Υγείας - Πρόνοιας σε πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, στην Επείγουσα Ιατρική, το οποίο θα παρέχει απολύτως δωρεάν όλες τις υπηρεσίες, χωρίς διάκριση», είπε.

Και, αποδεικνύοντας τη ρεαλιστικότητα της πρότασης, αναφέρθηκε στην πολύτιμη πείρα του σοσιαλισμού, που επιβεβαίωσε την ανωτερότητα και την προσφορά του στον τομέα της Υγείας.

«Σήμερα οι ανάγκες του λαού μας είναι μεγάλες και υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να ικανοποιηθούν τον 21ο αιώνα. Ο αγώνας έχει ξεκινήσει.

Το βασικό εμπόδιο δεν είναι άλλο από το καπιταλιστικό κέρδος, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την πολιτική εξουσία των καπιταλιστών. Δεν νοείται Υγεία εμπόρευμα, με κόστος, κέρδος, επιχειρηματική δράση. Γνωρίζουμε ότι απαιτούνται βαθύτερες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, και γι' αυτές παλεύουμε, παράλληλα με τον αγώνα για μέτρα ανακούφισης.

Οι εργαζόμενοι μπορούν να συνειδητοποιούν αυτήν την αλήθεια από την ίδια τους την πολιτική πείρα, μέσα από τη συμμετοχή τους στην πάλη, μαζί με το ΚΚΕ», κατέληξε.