Είναι δύσκολο να συμπυκνώσω τις σκέψεις, τις μνήμες, τις στιγμές που έζησα δίπλα στον Θάνο, σε λίγες μόνο αράδες.

Ημουν 20 χρονών όταν τον πρωτογνώρισα. Μια ζωή ολόκληρη, γεμάτη, μια ζωή μαζί.

Εκατοντάδες συναυλίες, χιλιάδες πρόβες - θέατρο, ηχογραφήσεις, μαθήματα μουσικής και ατέλειωτες συζητήσεις για ό,τι μας έκαιγε, ό,τι μας συγκινούσε, για τη μουσική και όχι μόνο. Ηταν βαθύτατα μορφωμένος και πάντα είχε κάτι νέο και ενδιαφέρον να σου πει.

Με δίδαξε πώς να «ξεκολλάω» τις νότες από την παρτιτούρα, πώς να αναλύω ποιητικά κείμενα, πώς να τονίζω τις συλλαβές, με απελευθέρωνε, με οδηγούσε στην απόλυτη ερμηνεία.

Ο Θάνος δεν ομόρφυνε απλώς τις ζωές μας με τα τραγούδια του, ήταν η συντροφιά μας στις μοναχικές στιγμές, η δύναμή μας στις κοινωνικές διεκδικήσεις, μας κράτησε (όπως όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί) όταν το είχαμε ανάγκη.

Κλείδωσε στην ψυχή μας τα λόγια μεγάλων ποιητών, όταν οι περισσότεροι συνθέτες τα απέρριπταν ως αντιεμπορικά ή ακόμη χειρότερο ως ακατανόητα.

Ηταν ολοκληρωμένος συνθέτης, δεν ήταν μόνο τραγουδοποιός, κι ας τον γνώρισε ο κόσμος κυρίως μέσα από τα τραγούδια του.

Ο μουσικός του κόσμος πάντα θα αντηχεί από τις φωνές των νέων ανθρώπων που ονειρεύονται και διεκδικούν έναν καλύτερο κόσμο.

Αγαπημένε μου Θάνο, 51 χρόνια πέρασαν από την πρώτη μας γνωριμία. Κοντά σου έμαθα να υπερβαίνω τις καταγεγραμμένες δυνατότητές μου, να κατακτώ, με σκληρή δουλειά και μελέτη, τα φωτεινά μονοπάτια της μουσικής, της ίδιας της ζωής. Να παλεύω για το αδύνατο, για την ουτοπία. Τα χρόνια που περάσαμε μαζί ήταν χρόνια διδαχής στο μεγαλείο που λέγεται μουσική.

Παντοτινή ευγνωμοσύνη, αγαπημένε μου Θάνο, αγαπημένε μου Μαέστρο.