Eurokinissi

Εκατομμύρια λαού και νεολαίας στο επίκεντρο του αγώνα για την υπόσχεση που έδωσαν να γίνουν «η φωνή των νεκρών» έθεσαν το σύνθημα «`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Αυτό ακριβώς το σύνθημα επιχειρείται να «αλλοιωθεί». Είτε από τα στελέχη και τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κυβέρνησης που συκοφαντούν με κάθε τρόπο, ακόμα και τον πιο χυδαίο, τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, είτε από διάφορους «καλοπροαίρετους» που διεξάγουν μια συντονισμένη επιχείρηση «αλλοίωσης» των πραγματικών αιτιών του εγκλήματος, στο όνομα μάλιστα της αποκάλυψης «λεπτομερειών» που οδήγησαν στην τραγωδία.

Το έγκλημα των Τεμπών, δυστυχώς, αποτελεί ένα «εμβληματικό» παράδειγμα του τι σημαίνει πολιτική για την υπεράσπιση του καπιταλιστικού κέρδους και από τι δυσώδη φαινόμενα«πλαισιώνεται».

Η φρίκη των Τεμπών έχει στιγματιστεί από δύο στιγμές. Τη σύγκρουση και την έκρηξη που ακολούθησε.

Ο,τι - μα ό,τι - και να έχει συμβεί, όποιο ανθρώπινο λάθος και να έγινε από τον «σταθμάρχη» - που βεβαίως πρέπει να τιμωρηθεί για τις ευθύνες του - το ζήτημα είναι πως δύο τρένα κινούνταν στην ίδια γραμμή χωρίς κανένα σύστημα ασφαλείας να τα σταματήσει. Υπάρχουν αιτίες και υπεύθυνοι που οδήγησαν σε αυτήν τη φρίκη.

- Η ΕΕ που έδινε «διαπιστεύσεις» ασφαλείας στην «Hellenic Τrain», δηλαδή τη θυγατρική της κρατικής ιταλικής εταιρείας σιδηροδρόμων. Η ΕΕ που κρίνει φυσιολογικό να μην έχουν τοποθετηθεί συστήματα ασφαλείας παρά μόνο σε ένα πολύ μικρό ποσοστό του σιδηροδρομικού δικτύου. Ο λόγος; Γιατί όλα αυτά κοστίζουν, λέει η Ευρωπαϊκή Ενωση!

- Η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων που εφαρμόσανε από τη δεκαετία του '90 ακόμα την πολιτική της ΕΕ για την «απελευθέρωση» και την ιδιωτικοποίηση του σιδηρόδρομου. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ φέρουν όλη τη μεγάλη ευθύνη για τις ελλείψεις προσωπικού. Για τον τεμαχισμό του σιδηρόδρομου και το συνεπακόλουθο μπαλάκι ευθυνών για το «ποιος φορέας» ελέγχει «ποιο τμήμα» του σιδηροδρομικού έργου. Ετσι φτάσαμε άλλος να ευθύνεται για τις ράγες και άλλος για τους συρμούς και όλοι μαζί να κάνουν τους ανευθυνο-υπεύθυνους για το πώς βρέθηκαν να κινούνται αντίθετα στην ίδια ράγα δύο τρένα.

- Οι βέλτιστες πρακτικές των συμβάσεων αναθέσεων έργου σε μεγαλοεργολάβους. Να τεμαχιστεί ένα έργο για να μοιραστεί καλύτερα η «πίτα» ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους ώσπου, τελικά, το ένα «έργο», λόγω των διαφορετικών προδιαγραφών, να μην κολλάει με το «έργο» του άλλου εργολάβου. Κάπως έτσι να φτάνουμε να μην υπάρχει εγκατεστημένο σύστημα ασφαλείας κ.ά.

Αυτά τα αναφέρουμε γιατί υπάρχει και μια επιμονή σε τοποθετήσεις διαφόρων δημοσιολόγων για τις «παθογένειες» του ελληνικού κράτους. Καμία «παθογένεια» λοιπόν. Ολα δούλεψαν και δουλεύουν όπως απαιτεί το αστικό κράτος. Τα παραπάνω προκύπτουν ως αποτέλεσμα από εμβληματικούς στρατηγικούς στόχους του σύγχρονου αστικού κράτους, απόλυτα καθαγιασμένους από την «ιερή αγελάδα» όλων, την ΕΕ, και από την πολιτική που υπερασπίζονται και έχουν εφαρμόσει η κυβέρνηση και τα κόμματα της συστημικής αντιπολίτευσης.

Η υλοποίηση της «απελευθέρωσης» των μεταφορών, της Ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών συνοδευόταν και με επιχειρήματα για δήθεν πιο φθηνές και ασφαλείς υπηρεσίες για τον λαό. Αυτά έλεγαν οι κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα του συστήματος. Μόνο το ΚΚΕ είχε αντιταχθεί τότε στρατηγικά σε αυτές τις επιλογές, αναδεικνύοντας ότι η παραπέρα εμπορευματοποίηση, εκτός από το κόστος για τους εργαζόμενους και τον λαό, έχει και ζητήματα ασφάλειας.

Τίποτα το ιερό δεν υπάρχει, λοιπόν, στο καπιταλιστικό κέρδος και σε όσους το υπηρετούν. Αλλωστε, ο Μαρξ ήδη από τον 19ο αιώνα είχε σημειώσει ότι μπροστά στο κυνήγι του κέρδους δεν υπάρχει έγκλημα που ο καπιταλιστής να μην είναι έτοιμος να διαπράξει.

Γι' αυτό και δυστυχώς τα Τέμπη δεν είναι «μοναδικό» φαινόμενο. Γι' αυτό και ο λαός συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπος με «νέα Τέμπη» καθημερινά. Στον ηλεκτρικό της Αθήνας, στο Μετρό της Θεσσαλονίκης, στις αερομεταφορές, στον Βόρειο Οδικό Αξονα Κρήτης, στην ανύπαρκτη αντισεισμική και αντιπλημμυρική θωράκιση, στις απαρχαιωμένες «κρίσιμες» υποδομές των νοσοκομείων κ.λπ.

Τα παραπάνω θα έλεγε κανείς ότι «εστιάζουν» μόνο στις αιτίες που οδήγησαν στη σύγκρουση. Ομως, η σύγκρουση έφερε και την έκρηξη, που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες επιβάτες εκείνη τη νύχτα. Η συγκάλυψη γύρω από τα «γιατί» της σύγκρουσης συνεχίζεται στην πολυπλόκαμη προσπάθεια συγκάλυψης μιας σειράς στοιχείων που αφορούν το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας (απώλεια οπτικοακουστικού υλικού, δικαστικές, ιατροδικαστικές και άλλες ενέργειες που δεν έγιναν από την πρώτη στιγμή, αλλοίωση του τόπου της τραγωδίας κ.λπ). Το καπιταλιστικό κέρδος, η λειτουργία και οι προτεραιότητες του αστικού κράτους, όμως, προφανώς, συνεχίζουν να δηλώνουν «παρών».

Οι γνωστές δηλώσεις του πρωθυπουργού και άλλων στελεχών της κυβέρνησης, που περιγραφικά σε όλους τους τόνους αναπαρήγαγαν «εμπιστευτείτε μας, για ποιον λόγο να πούμε ψέματα για το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας» είναι τουλάχιστον αστείες. Προκλητική είναι η προσπάθεια ελιγμών στη συγκάλυψη που έκανε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο πρωθυπουργός. Γιατί η αλήθεια είναι πως έχουν πάρα πολλούς λόγους να μην πουν την αλήθεια και έχουν δώσει ήδη πολλά δείγματα γραφής και με άλλες «περιπτώσεις».

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:

Πρώτον: Πριν από λίγες μέρες η «Hellenic Train» έβγαλε ανακοίνωση για τη διακοπή της επιβατικής γραμμής Αλεξανδρούπολη - Ορμένιο επικαλούμενη τη μεταφορά «εμπορευμάτων». Μια μικρή λεπτομέρεια: Τα «εμπορεύματα» είναι τα πολεμικά φορτία του ΝΑΤΟ που μεταφέρονται στα σύνορα της Ρωσίας στο πλαίσιο της άσκησης «Steadfast 2025». Αυτά τα εμπορεύματα περνάνε μέσα από την πόλη της Αλεξανδρούπολης! Είναι αυτό επικίνδυνο ή όχι; Μας έχει ενημερώσει ποτέ κανείς από την κυβέρνηση και από όλα τα κόμματα που υπερασπίζονται τη «γεωστρατηγική» αναβάθμιση της χώρας, με το να γίνεται το πρωτοπαλίκαρο του ΝΑΤΟ, για κάποια «εκτίμηση κινδύνου» για όλα αυτά; Για τη μεταφορά «εμπορικών» φορτίων του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ με «κόμβο» το «Ελευθέριος Βενιζέλος»; Για τη μεταφορά μέσα σε νταλίκες όπλων που διασχίζουν όλη την Ελλάδα για να πάνε στο καθεστώς Ζελένσκι, περνώντας ακόμα και μέσα από πόλεις, όπως αποδείχθηκε πρόσφατα στον Τύρναβο; Για τα «βενζινάδικα» του ΝΑΤΟ στο διυλιστήριο των Αγίων Θεοδώρων; Καμία ενημέρωση δεν έχουμε γι' αυτούς τους «κινδύνους», οπότε ο λαός έχει κάθε λόγο να αμφισβητεί την «αλήθεια» της κυβέρνησης και διαφόρων άλλων. Να μην εμπιστεύεται ούτε τον πρωθυπουργό, που «κοιτούσε στα μάτια» τους συγγενείς και ζητούσε να τον πιστέψουν, ούτε τις πολιτικές δυνάμεις που «σεναριολογούν» αφήνοντας εκτός πλαισίου τη σαπίλα του αστικού κράτους και των συμμαχιών του.

Δεύτερον: Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Δ. Ρέππας, στην εξεταστική επιτροπή που έγινε με πρόταση του ΚΚΕ, μίλησε με σαφήνεια για «μαύρα βαγόνια» στον ΟΣΕ. Βαγόνια, δηλαδή, που δεν ελέγχονται από κανέναν, σε ποιον ανήκουν και τι μεταφέρουν. Αυτή η κυνική ομολογία ενός υπουργού - του ΠΑΣΟΚ ξαναλέμε - δεν αφορά γενικά και αόριστα «ασυνείδητους υπαλλήλους» του ΟΣΕ ή «κυκλώματα», που μπορεί να γίνουν τα επόμενα για τα οποία θα ανακοινωθεί κάποια «κάθαρση» από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Δεν αφορά κάποια «Κολομβία» της Ευρώπης, όπως αναπαράγουν διάφορα λιβανιστήρια της ΕΕ. Στον καπιταλισμό τα πάντα πουλιούνται και αγοράζονται. Στον καπιταλισμό το πιο «ιερό» πράγμα που υπάρχει είναι το καπιταλιστικό κέρδος και η πάση θυσία απόκτηση του μέγιστου δυνατού. Αυτά υπάρχουν σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής που οι θιασώτες αυτού του συστήματος ονομάζουν «ρυθμισμένη αγορά» και «κράτος δικαίου». Οι «κανόνες» υπάρχουν για να ρυθμίζουν τους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα αλλά και για να παραβιάζονται όταν οι ανταγωνισμοί οξύνονται, όταν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του πιο ριγμένο σε σχέση με τους άλλους. Μέσα σε αυτούς τους καβγάδες ανθεί και το οργανωμένο έγκλημα.

Στον καπιταλισμό, λοιπόν, «Κολομβία» της Ευρώπης είναι διαχρονικά και η Ολλανδία, που από τα λιμάνια της διακινούνται ποσότητες - ρεκόρ ναρκωτικών ουσιών. «Κολομβία» της Ευρώπης είναι και η Ουκρανία, που μάχεται για τις δυτικές αξίες και έχει μετατραπεί στο Ελντοράντο της μαύρης αγοράς όπλων.

Στα κράτη «δικαίου» στον καπιταλισμό, από την Ελλάδα μέχρι τις ΗΠΑ, σε κάθε τους μηχανισμό «φωλιάζουν» η σήψη και η «παρανομία», αφού είναι δεμένοι με φανερά και αθέατα νήματα με την «προστασία» των «ευαγών» στόχων του συστήματος.

Η ιστορία και της χώρας βρίθει εγκλημάτων - είτε νόμιμων με βάση τους νόμους του αστικού κράτους είτε παράνομων - από καπιταλιστές και το πώς κάνουν τις «δουλειές τους» και τις περιουσίες τους, για κάποιους από αυτούς μάλιστα στη συνέχεια στήνονται και «ιδρύματα» για να πουλάνε «φιλανθρωπικό έργο» και «κοινωνική ευθύνη». Αλλωστε, πόσοι απ' αυτούς που σήμερα υμνούνται για την καπατσοσύνη τους, το επιχειρηματικό πνεύμα τους δεν έβγαλαν λεφτά βουτηγμένα στην εξαπάτηση, στην εγκληματική δράση και στο αίμα και κυρίως στο αίμα των εργαζομένων τους; Η απόσταση ανάμεσα στην κρατική πολιτική στήριξη της επιχειρηματικότητας και στη «διαφθορά» είναι άλλωστε ελάχιστη. Τα κόμματα του συστήματος μπορεί να πουν καμιά κουβέντα για κάποιον από όλους αυτούς ή κάποιους από το πολιτικό τους προσωπικό, αν είναι να εκτονώσουν την οργή του λαού ή για να ξαναμοιραστεί η επιχειρηματική πίτα, να αποσυρθούν παλιά τζάκια και να δημιουργηθούν νέα. Απειρες φορές έχει γίνει στο παρελθόν. Πάντα όμως αφήνοντας στο απυρόβλητο το σύστημα που φτιάχνει τις «ράγες» για να έχουμε τέτοιους «μηχανοδηγούς».

Το σύνθημα «`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» δεν «αλλοιώνεται». Θα βρίσκεται στο στόμα του λαού μέχρι να υπάρξει πραγματική δικαίωση. Η πραγματική δικαίωση περιλαμβάνει το να αποδοθούν όλες οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες για το έγκλημα των Τεμπών και την προσπάθεια συγκάλυψης, αλλά και να καταδικαστούν από τον λαό μέσα από την πάλη η γενεσιουργός αιτία, το καπιταλιστικό κέρδος, και το αστικό κράτος, με μία και μόνη αμετάκλητη απόφαση: Την ανατροπή του σημερινού, σάπιου, ιστορικά ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος.