Δίνοντας και σχετικό παράδειγμα, το υπουργείο Εργασίας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Για εργαζόμενο μισθωτό του ιδιωτικού τομέα πλήρους απασχόλησης, με μέσο μηνιαίο μισθό 1.342 ευρώ, εάν απασχολείται νυχτερινά και αργίες με υπερεργασία και υπερωρίες και για τους λόγους αυτούς λαμβάνει επιπλέον του μισθού του 7.862 ευρώ μεικτά ετησίως (655,23 ευρώ μηνιαίως), οι αντίστοιχες εισφορές ανέρχονται σήμερα σε 2.764 ευρώ ετησίως, εκ των οποίων τα 1.064 ευρώ βαρύνουν τον εργαζόμενο και τα 1.700 ευρώ βαρύνουν τον εργοδότη. Με την προωθούμενη ρύθμιση, οι εισφορές θα ανέρχονται πλέον σε 1.715 ευρώ ετησίως, μειωμένες κατά 38%...»!

Η διάταξη αυτή έρχεται σε συνέχεια των εισφοροαπαλλαγών προς τις επιχειρήσεις από το 2019 που εξασφάλισαν μείωση στις ασφαλιστικές εισφορές κατά 5,4 ποσοστιαίες μονάδες, με στόχο μάλιστα αυτή να φτάσει στις 5,9 ποσοστιαίες μονάδες το 2027, όπως ήδη έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση. Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση απάλλαξε τις επιχειρήσεις από εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, τα οποία μεταφράζονται σε «ζεστά» κέρδη. Η ίδια η υπουργός Εργασίας, Ν. Κεραμέως, σχολιάζοντας τη νέα παρέμβαση υπέρ των εργοδοτών, δήλωσε σχετικά: «Η τόνωση της απασχόλησης και η αύξηση του εισοδήματος των εργαζομένων αποτελούν δύο από τις βασικές προτεραιότητες της κυβέρνησής μας, και οι προσπάθειες είναι διαρκείς. Σε αυτή την κατεύθυνση, προχωρούμε σε περαιτέρω ελάφρυνση του μη μισθολογικού κόστους για εργαζομένους και επιχειρήσεις, αναμορφώνοντας τον τρόπο υπολογισμού των εισφορών υπερεργασίας, υπερωριών, νυκτερινών και αργιών».

Ομολογεί δηλαδή ότι η αύξηση της απασχόλησης για την κυβέρνηση έρχεται όταν η εργατική δύναμη πουλιέται όσο γίνεται φθηνότερα. Το «ευαγγέλιο» που καθοδηγεί την κυβέρνηση για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας είναι το όσο γίνεται πιο φθηνό εργατικό δυναμικό και άρα η μεγαλύτερη δυνατή αύξηση της εκμετάλλευσης. Οσο για τον ισχυρισμό της πως από τη διάταξη θα ωφεληθούν δήθεν και οι εργαζόμενοι, αφού γλιτώνουν ένα μέρος των κρατήσεων που τους γίνονται, πρόκειται για ένα ακόμα καραμπινάτο ψέμα. Πρώτον, γιατί σε ατομικό επίπεδο η «ελάφρυνση» αυτή ισοδυναμεί με κάποια λίγα ψίχουλα που ελάχιστα επιδρούν στις αποδοχές που λαμβάνουν, ενώ αντίθετα για τις επιχειρήσεις και ειδικά τις μεγάλες οι οποίες απασχολούν εκατοντάδες και χιλιάδες εργαζόμενους μεταφράζεται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα. Δεύτερον, γιατί το μικρό αυτό όφελος για τον σημερινό εργαζόμενο, σημαίνει μικρότερη σύνταξη μετά τον εργάσιμο βίο του, καθώς ένα μέρος του μισθού του δεν θα υπολογίζεται στον συντάξιμο μισθό, ενώ μειώνονται και τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων (ΕΦΚΑ).

Οι εργαζόμενοι άλλωστε απαιτούν πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και όχι ψίχουλα, τα οποία μάλιστα προϋποθέτουν υπερωριακή απασχόληση ή εργασία τις αργίες και νυχτερινά, διεκδικούν την υπογραφή ΣΣΕ, που ακόμα και όταν υπογράφονται η κυβέρνηση μέχρι τώρα τις περισσότερες φορές αρνείται να τις κάνει υποχρεωτικές. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει ότι καθόλου δεν νοιάζεται η κυβέρνηση για την αύξηση των πραγματικών εισοδημάτων των εργαζομένων, αλλά μόνο για τα κέρδη των επιχειρήσεων.