Εναν αιώνα μετά τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη, το συμφωνικό του έργο παραμένει ζωντανό και επίκαιρο. Ετσι, στο πλαίσιο του έτους «Μίκη Θεοδωράκη» η Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και ο μαέστρος Γιώργος Πέτρου παρουσιάζουν δύο εμβληματικά έργα: Το πρώτο του έργο, «Αποκάλυψη (Ωδή στον Μπετόβεν)» (1945) και το τελευταίο του έργο, «Ραψωδία για βαρύτονο και ορχήστρα εγχόρδων» (2009), σε ποίηση Διονύση Καρατζά, την Τρίτη 18 Μάρτη στις 8.30 μ.μ., στη συναυλία «Μίκης Θεοδωράκης: Η αρχή και το τέλος» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Συμμετέχουν ο βαθύφωνος Τάσος Αποστόλου, η Χορωδία της ΕΡΤ (μουσική διδασκαλία χορωδίας: Μιχάλης Παπαπέτρου) και η Χορωδία του δήμου Αθηναίων (μουσική διδασκαλία χορωδίας: Σταύρος Μπερής). Αφηγείται ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.

Αξίζει να αναφερθούμε στην ιστορία που κρύβει πίσω της η «Αποκάλυψη», το παρθενικό συμφωνικό έργο του Μίκη. Η πρώτη της εκτέλεση πραγματοποιήθηκε από τον Γιώργο Πέτρου και την Καμεράτα το 2018 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρουσία του συνθέτη, ο οποίος είχε δηλώσει ότι εκείνη η παρουσίαση ήταν «το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει κανείς», καθώς το συγκεκριμένο έργο ήταν το μοναδικό που δεν είχε ακούσει ποτέ ο συνθέτης ερμηνευμένο ζωντανά. Μετά απ' αυτήν την εκτέλεση ο συνθέτης έκανε κάποιες αλλαγές στο κείμενο του 1945, οι οποίες θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά στη συναυλία της 18ης Μάρτη.

Οπως ανέφερε ο ίδιος ο Μ. Θεοδωράκης, η «Αποκάλυψη» τελείωσε στις 31/1/1945. Ο δάσκαλός του στο Ωδείο Αθηνών, ο Φιλοκτήτης Οικονομίδης, που ήταν διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας αλλά και της Χορωδίας Αθηνών, του ανακοίνωσε ότι προγραμμάτιζε να ανέβει το έργο το φθινόπωρο του 1945 και του ζήτησε να ετοιμάσει τα υλικά, δηλαδή τις πάρτες των μουσικών και των χορωδών. Ομως, μια ερώτηση σε σχέση με το τι έκανε ο Μίκης την περίοδο των 33 μερών του Δεκέμβρη του '44, και η απάντησή του ότι ήταν μέλος του ΕΛΑΣ και ότι πολέμησε στην πρώτη γραμμή επί 33 μέρες, δεν επέτρεψαν να παρουσιαστεί το έργο.

Είναι χαρακτηριστικά τα παρακάτω λόγια του:

«Ο τίτλος "Αποκάλυψη" περιγράφει τον αγωνιώδη αγώνα των "εύθραυστων" εφήβων για την κατανόηση του αινίγματος της ζωής, που ξεκινά από την αναζήτηση του Θεού. Ενα κομμάτι μου τον αναζήτησε στον χώρο της Φιλοσοφίας, με τη θεωρία της Συμπαντικής Αρμονίας, ένα άλλο στον τομέα της Τέχνης, ξεκινώντας από το φιλόδοξο και δύσκολο εγχείρημα της σύνθεσης του πρώτου συμφωνικού μου έργου με μοναδικά ακούσματα την "Ωδή στη Χαρά" και ανταποδίδοντας με ανεξήγητη τόλμη και αυτοπεποίθηση τη δική μου "Ωδή στον Μπετόβεν". Ας μην ξεχνάμε ότι αναφέρομαι στην ελληνική επαρχία της δεκαετίας του 1930 - 1940, με τελευταίο σταθμό την Τρίπολη της Αρκαδίας (1940 - 1943), όπου ήταν παντελώς άγνωστη η συμφωνική μουσική.

Ομως, με την κήρυξη του πολέμου το πνευματικό και ιδεολογικό μου οπλοστάσιο άρχισε να μεταμορφώνεται μέσα μου. Από τον ακραίο φιλοσοφικό ιδεαλισμό, γνώρισα και ενστερνίστηκα τελικά τον μαρξισμό, που με οδήγησε να πορευτώ από την ιδεολογία στην πράξη, δηλαδή στην ένταξή μου στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ (...).

Ομως η τελική μεγάλη στροφή που καταγράφει το έργο έγινε κατά τη διάρκεια της Μάχης του Δεκέμβρη. Ολες τις μέρες της μάχης το κουβαλούσα πάνω μου, και στη μάχη αυτή ουσιαστικά ολοκληρώθηκε (τον Γενάρη του 1945 το καθαρόγραψα, μέσα σε συνθήκες τρομακτικής παρανομίας). Τελικά, ο Θεός μού αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Εργάτη!».