Η κυβέρνηση βέβαια σκόπιμα επιλέγει να εστιάσει στην περίοδο από το 2019 και μετά, μπας και κουκουλώσει το τεράστιο «μαχαίρι» που έχει μπει συνολικά στους μισθούς από τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ από το 2011 μέχρι και σήμερα. Την ίδια σκοπιμότητα της διαστρέβλωσης υπηρετεί και η επιλογή των στοιχείων, αφού παρουσιάζει νούμερα που αφορούν τους ονομαστικούς μισθούς και όχι τους πραγματικούς, μπας και κουκουλωθεί ότι αυτό που μένει στην τσέπη του εργαζόμενου είναι ένα διαρκές «μείον». Τέλος, το στοιχείο του «μέσου μισθού» που επιμένει να παρουσιάζει η κυβέρνηση δεν αφορά τις τακτικές αποδοχές που παίρνει ένας εργαζόμενος δουλεύοντας 40 ώρες τη βδομάδα.

Αυτό που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «μέσο μισθό» είναι το σύνολο των μηνιαίων αποδοχών ενός εργαζόμενου, δηλαδή οι τακτικές αποδοχές συν υπερωρίες, bonus και αμοιβές από άλλες απασχολήσεις κ.λπ., πλην επιδομάτων αδείας και Δώρων.

Με άλλα λόγια η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει ότι «κανονικότητα» για τον εργαζόμενο είναι να μην τα βγάζει πέρα με τον κανονικό του μισθό, οπότε να αναγκάζεται να κάνει και δεύτερη δουλειά, να κάνει υπερωρίες, να δουλεύει αργίες. Είναι δηλαδή «κανονικότητα» η εξάντληση λόγω της δουλειάς όπως, όσο και για όσο θέλει ο εργοδότης, ο εξαφανισμένος ελεύθερος χρόνος και το μεροκάματο να ταυτίζεται με τη φυσική και ψυχική κόπωση, κάτι που άλλωστε εξηγεί και το θανατικό στους χώρους δουλειάς, που έχει ενταθεί, μαζί με την εκτόξευση της φτώχειας.

Πρόκειται για όσα η εργατική τάξη και τα συνδικάτα της βάζουν στο στόχαστρο, έχοντας στην προμετωπίδα των διεκδικήσεών τους μεταξύ άλλων το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, τους αξιοπρεπείς μισθούς, την επαναφορά των κλεμμένων τριετιών. Ολα εκείνα δηλαδή που είναι απαραίτητα για να μην «πεινούν κι όσοι εργάζονται» και η κυβέρνηση τα απορρίπτει μετά βδελυγμίας, αφού «απειλούν» την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία, τη «σταθερότητα» και την καπιταλιστική ανάπτυξη. Με δυο λόγια, η ζωή των εργαζομένων θεωρείται «κόστος», γι' αυτό και καταδικάζονται στα όρια της επιβίωσης.

Αυτήν τη στρατηγική υπηρετεί και ο νόμος για τον κατώτατο μισθό που ενεργοποιείται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, όπως έγινε και την περασμένη βδομάδα. Σε συνδυασμό με το ξήλωμα των ΣΣΕ, οδηγεί - όπως θα δείξουμε με συγκεκριμένα στοιχεία - σε μια γενική συμπίεση όλων των μισθών, έτσι που όλο και περισσότερο οι αμοιβές να συγκλίνουν στα κατώτατα όρια. Δηλαδή ο κατώτατος μισθός, αντί να αποτελεί ένα ελάχιστο όριο αμοιβής για όσους νεοπροσλαμβανόμενους δεν καλύπτονται από κάποια Σύμβαση, έχει μετατραπεί σε εργαλείο γενικής πίεσης όλων των μισθών προς τα κάτω, σε ένα ακόμα «δίχτυ προστασίας» της εργοδοσίας από τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Αυτό που για τους εργαζόμενους κάνει «κανονικότητα» τη μιζέρια και το άδειο πορτοφόλι στα μισά του μήνα μεταφράζεται σε τεράστια κέρδη για την εργοδοσία, αφού απαλλάσσεται από ένα μεγάλο μέρος του «μισθολογικού κόστους», μεγιστοποιώντας την απλήρωτη δουλειά.

Σε ό,τι αφορά τη χρονική περίοδο της σύγκρισης των μισθών, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν παρά να επιλέξουν τα χρόνια 2011 - 2023 ή 2024 (αναλόγως του για ποιο έτος υπάρχουν τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία) και όχι την αλχημεία της κυβέρνησης, που ξεκινά από το 2019.

Ο λόγος είναι ότι από το 2012 και μετά εντάθηκε η επίθεση όλων των κυβερνήσεων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ στις Συλλογικές Συμβάσεις και τσάκισαν δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση.

Το 2012 είναι μια χρονιά ορόσημο. Επιπλέον, εκείνη τη χρονιά η τότε συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ακροδεξιού ΛΑ.Ο.Σ. μείωσε τον κατώτατο μισθό κατά 22% για τους εργαζόμενους πάνω από 25 ετών, και κατά 32% για τους εργαζόμενους έως 25 ετών.

Η σύγκριση αυτή δείχνει κάτι που ούτε η σημερινή κυβέρνηση, ούτε κανένα άλλο αστικό κόμμα δεν θέλει να λέγεται:

Οτι ο πραγματικός μισθός το 2011 εξακολουθεί να είναι μεγαλύτερος από τον σημερινό πραγματικό μισθό! Αυτό είναι που αποκαλύπτει το μέγεθος της κλοπής των εργαζομένων και του λαού από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, αλλά και ότι τόσα χρόνια τώρα οι «αυξήσεις» που περηφανεύονται ότι δίνουν είναι ψίχουλα από τα τεράστια κέρδη τους.

Πιάνοντας το νήμα από τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, θα παρουσιάσουμε τα στοιχεία που δείχνουν:

Πρώτον, ότι οι πραγματικοί μισθοί, κατώτατος και μέσος, εξακολουθούν να είναι χαμηλότεροι από τους αντίστοιχους του 2011.

Δεύτερον, ότι η τάση αυτή επιβεβαιώνεται ακόμα κι αν συνυπολογίσουμε το σύνολο των αποδοχών ενός εργαζόμενου.

Τρίτον, ότι ο μέσος πραγματικός και ο κατώτατος μισθός συγκλίνουν προς τα κάτω μεταξύ τους, μέσω της μεγαλύτερης μείωσης του μέσου μισθού σε σχέση με τη μείωση του κατώτατου μισθού.

Ετσι:

-- Ο πραγματικός (αποπληθωρισμένος) κατώτατος μισθός το 2011 ήταν 732 ευρώ (όλα τα ποσά εμφανίζονται στρογγυλοποιημένα στην πλησιέστερη μονάδα) και το 2024 ήταν 704 ευρώ! Δηλαδή: 13 χρόνια μετά είναι ακόμα μειωμένος κατά 28 ευρώ ή κατά 3,8%. Ο πραγματικές μέσες τακτικές αποδοχές το 2011 ήταν 1.232 ευρώ και το 2024 ήταν 956 ευρώ, μειωμένες κι αυτές κατά 276 ευρώ ή κατά 22,4%. Με άλλα λόγια, ο πραγματικός μέσος τακτικός μισθός μειώθηκε περισσότερο από τον πραγματικό κατώτατο μισθό (βλ. γράφημα 1).

-- Η τάση μείωσης των μισθών επιβεβαιώνεται και στο σύνολο των αποδοχών (τακτικές, αμοιβή από δεύτερη δουλειά, υπερωρίες κ.ά.), όπου είναι σχεδόν παράλληλη με αυτή του πραγματικού μέσου μισθού. Ενα από τα μεγέθη που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε γι' αυτό είναι ο διάμεσος μισθός, ο οποίος είναι το ποσό που χωρίζει τους εργαζόμενους σε δύο ίσα μέρη. Το 50% των εργαζομένων παίρνει λιγότερα από αυτόν και το άλλο 50% παίρνει περισσότερα. Σύμφωνα με τον ΕΦΚΑ, ο πραγματικός διάμεσος με βάση τις συνολικές και όχι μόνο τις τακτικές αποδοχές των εργαζομένων το 2011 ήταν 1.120 ευρώ και το 2023 ήταν 857 ευρώ, μειωμένος δηλαδή κι αυτός κατά 263 ευρώ ή κατά 23,5% (γράφημα 2)!

-- Ο λόγος του κατώτατου προς τον μέσο μισθό δείχνει την πορεία σύγκλισης των δύο μισθών προς τα κάτω. Οσο μεγαλύτερος είναι αυτός ο λόγος, τόσο μεγαλύτερο είναι και το ποσοστό του μέσου μισθού το οποίο καλύπτεται από τον κατώτατο. Ετσι, το 2011 ο κατώτατος μισθός αντιστοιχούσε στο 52% του μέσου μισθού. Σήμερα όμως ο κατώτατος μισθός είναι το 62% του μέσου μισθού.

Το ίδιο δείχνει και το στοιχείο της απόλυτης διαφοράς πραγματικού μέσου και κατώτατου μισθού (βλ. γράφημα 3). Το 2011 ο μέσος πραγματικός μισθός ήταν μεγαλύτερος από τον κατώτατο μισθό κατά 500 ευρώ, αλλά το 2024 αυτή η διαφορά έπεσε στα 252 ευρώ, λόγω της πτώσης του μέσου μισθού. Πρόκειται δηλαδή για περαιτέρω μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και χειροτέρευση της ζωής των εργαζομένων, αποδεικνύοντας ότι οι φανφάρες για τις «αυξήσεις» μεταφράζονται σε γενική μείωση των μισθών που παίρνει η εργατική τάξη.