Κινηματογραφική βδομάδα που ξεκινάει για μας με την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο «Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος - 80 χρόνια μετά» την Παρασκευή 11 Απρίλη, στις 21.00 στον κινηματογράφο «Τριανόν» (Κοδριγκτώνος 21, Αθήνα, πλησίον σταθμού ΗΣΑΠ «Βικτώρια») με ελεύθερη είσοδο. Η προβολή του ντοκιμαντέρ θα συνεχιστεί σε διάφορα σημεία της Αθήνας τις επόμενες μέρες.

Πολλές ταινίες συναντάμε και αυτήν την εβδομάδα στη διανομή. Ο Ερασιτέχνης του Τζέιμς Χόις που μας παρουσιάζει μια ιστορία «εκδίκησης» ενός υπαλλήλου της CIA, ειδικευμένου να σπάει κωδικούς, ακροβατεί μεταξύ κομεντί και ταινίας δράσης και τελικά δεν καταφέρνει τίποτα από τα δυο. Ούτε ο Ράμι Μάλεκ δεν είναι αρκετός λόγος για να αντέξει κανείς αυτό το χιλιοπαιγμένο σενάριο... Τα Φαντάσματα από το Παρελθόν του Τζονατάν Μιλέ, ενώ έχουν ενδιαφέρουσα ιστορία, αφού ένας πολιτικός κρατούμενος αναζητά τον βασανιστή του που έχει διαφύγει στη Γαλλία, είναι ουσιαστικά μια ταινία «προπαγάνδας» σχετικά με την κατάσταση στη Συρία. Είναι τρομερά εντυπωσιακό ότι δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη πόλεμος κατά τη διάρκειά της. Τι να το κανείς το ωραίο σενάριο και τις καλές ερμηνείες, όταν είναι ιδεολογικά ποτισμένα με τις αξίες της ΕΕ που νίπτει τας χείρας της; Οι Ασυνήθιστες φίλεςτης Πατρίτσια Μαζουί είναι μια ιστορία «γυναικείας ενδυνάμωσης», έτσι το λένε σήμερα, αφού μια μεγαλοαστή που νιώθει μοναξιά, αποφασίζει να βοηθήσει μια γυναίκα της εργατικής τάξης, βρίσκοντας της δουλειά στην επιχείρηση του συζύγου της και φιλοξενώντας εκείνη και τα παιδιά της στο πλούσιο σπίτι της. Πρέπει κάποιος να θυμίζει που και που σε ορισμένους σκηνοθέτες ότι και οι γυναίκες χωρίζονται με τη σειρά τους σε τάξεις. Δεν είναι κάτι ενιαίο επειδή ανήκουν στο ίδιο φύλο... Το Πριν το τέλοςτου Ματίας Γκλάσνερ είναι μια ταινία πολύ φλύαρη και όχι μόνο για τη διάρκειά της (3 ώρες) στην οποία κλίνουμε τις λέξεις θάνατος, ψυχρότητα και αποξένωση σε όλες τις κλίσεις. Δυστυχώς ο σκηνοθέτης ούτε καταφέρνει να δουλέψει καλά τους χαρακτήρες του, ούτε να «κλείσει» τα δεκάδες ζητήματα που ανοίγει παρά τη μεγάλη διάρκειά της. Ο θάνατος φαίνεται καλύτερη «λύση» από τη ζωή και τον αγώνα αυτή να αποκτήσει ανθρώπινες αξίες. Σε πολλές πτυχές της η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και «αντιδραστική». Οσο για την πρώτη επανέκδοση της σεζόν, το Ντελικατέσεν (1991) των Ζαν-Πιέρ Ζενέ και Μαρκ Καρό, είναι πλέον τόσο κλασικό που τα λόγια είναι περιττά. Προτείνεται μετά βαΐων και κλάδων! (Να μπούμε και λίγο στο κλίμα των ημερών).

Περνάμε στις τρεις ελληνικές ταινίες της εβδομάδας.

Ο Ζιλιέν Γκριβέλ, Ελβετός οδοντίατρος, για 26 χρόνια (1972-1998) ερχόταν στην Αθήνα δύο φορές το χρόνο και φρόντιζε, δωρεάν, τα δόντια των χανσενικών (λεπρών) στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων «Η Αγία Βαρβάρα». Η φιλία του με τον Μανώλη Φουντουλάκη (πρώην χανσενικό) ήταν καταλυτική. «Ξέρεις φίλε, με αυτές τις δοκιμασίες βγαίνει όμορφα σμιλεμένη η ψυχή του ανθρώπου» του έλεγε.

Ο Σταύρος Ψυλλάκης έχει την ικανότητα να αναδεικνύει το μέγιστο της ανθρωπιάς των ανθρώπων που αποτελούν τα πορτρέτα του. Ετσι κι εδώ καταφέρνει να αναδείξει μέσα από τις μαρτυρίες των πρωταγωνιστών του, δύο υπέροχους ανθρώπους αλλά περισσότερο απ' όλα τη δυστυχία και το στίγμα της λέπρας. Χάρη σε σπουδαίο αρχειακό υλικό, μας συστήνει τον Μανώλη Φουντουλάκη και χάρη στη ζωντανή αφήγησή του τον Ζιλιέν Γκριβέλ, που είναι θα λέγαμε ένας πολύ σπάνιος άνθρωπος, φιλέλληνας με την κλασική έννοια του όρου, ένας Ελβετός που μιλάει τα ελληνικά εντυπωσιακά σαν τη μητρική του γλώσσα, ο οποίος αφιέρωσε 26 χρόνια από τη ζωή του στους χανσενικούς, σε μια περίοδο που εκείνοι αντιμετωπίζονταν ως παρείσακτοι και απομονώνονταν. Το ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να είναι πιο σφιχτό σε διάρκεια αλλά πραγματικά οι αφηγήσεις είναι απολαυστικές γιατί θαυμάζεις την ευαισθησία τους.

Μια φωτορεπόρτερ, ένας αρχιτέκτονας κι ο ηλικιωμένος, ανοϊκός πατέρας του, εγκλωβίζονται στο κέντρο της Αθήνας, μια μέρα που εκτυλίσσονται εκτεταμένα κι αόριστα επεισόδια. Η αναγκαστική συμβίωση έχει απρόβλεπτη εξέλιξη και καθώς η ώρα περνά, αναδύονται ιδεολογικές συγκρούσεις, σχέσεις εξάρτησης και συσσωρευμένος θυμός.

«Στη σάπια βάρκα κανείς δεν πατάει σε γερό σανίδι», λέει μια κινέζικη παροιμία, μα θα προσθέσουμε ότι μπορεί η σάπια βάρκα να σε πάρει στο βυθό αλλά έχει σημασία εάν θα βυθιστείς αγωνιζόμενος ή αν απλά θα σε ρουφήξει η δίνη της σαπίλας. Γιατί σε μια σάπια βάρκα ζούμε κι αυτό προσπάθησε να αποτυπώσει και να καταγράψει η σκηνοθέτιδα μέσα από μια προσωπική ιστορία. Μοιάζει να εμπνεύστηκε από τις μεγάλες καταστροφές (τα εγκλήματα) που έγιναν για το κέρδος, κι αυτό είναι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε την ταινία της. Στη συγκεκριμένη ταινία παρακολουθούμε δυο κόσμους που συγκρούονται, το ατομικό και το συλλογικό και τελικά την ανθρωπιά και την απανθρωποποίηση. Οι ήρωές της έχουν αντιφάσεις και δεν θα μπορούσαν να μην έχουν, αφού γνωρίζονται τόσο καλά. Είναι εχθροί που εκτιμούν ο ένας τον άλλον αληθινά, μα αυτή η εκτίμηση ούτε θολώνει την κρίση τους, ούτε αλλάζει τη στάση τους. Μπορεί για λίγες στιγμές να κάνουν «ανακωχή» μα αυτή δεν κρατάει πολύ. Η ταινία της Στρατούλας Θεοδωράτου είχε μεγαλύτερες δυνατότητες από άποψη παραγωγής, μπορούσε να είναι και εικαστικά αρτιότερη κι αυτό φαίνεται από τις ανάγκες της σεναριακής δομής της. Ομως οι δυσκολίες της χρηματοδότησης ακόμα και της διανομής στην ελληνική πραγματικότητα, κι αυτό δεν το παρατηρούμε μόνο εδώ, δεν αφήνουν τους δημιουργούς να ξεδιπλώσουν το όραμά τους και να κάνουν πραγματικά αυτό που φαντάζονται. Να στηρίζουμε το ελληνικό κοινωνικό σινεμά, γιατί είναι τόσο σπάνιο στις μέρες μας να μιλάει ένας σκηνοθέτης για αυτά που βιώνει και τον προβληματίζουν καθημερινά και να αντιλαμβάνεται το σινεμά σαν εργαλείο αφύπνισης.

Το ντοκιμαντέρ, ακολουθεί τον Bloody Hawk στη μεγάλη του καλοκαιρινή περιοδεία, από την Αθήνα έως την Ξάνθη. Ο Bloody (Νικόλας Κίτσος) αποφεύγοντας συνεντεύξεις και άλλες δημόσιες εμφανίσεις πλην των συναυλιών του, αποκαλύπτεται για πρώτη φορά στο κοινό.

«Ανάγκη να σε δω» (;) όπως θα έλεγε και το τραγούδι... Ο Bloody Hawk ένας από τους σημαντικότερους χιπ-χοπ καλλιτέχνες της γενιάς του με καλοδουλεμένο κοινωνικό στίχο, μας συστήνεται μεν, με τρομερή φειδώ δε... Ενώ παρακολουθούμε πτυχές της ζωής και της εξέλιξής του ως καλλιτέχνη, είναι σαν να διαβάζουμε ένα χάρτινο βιογραφικό γιατί δεν μαθαίνουμε ουσιαστικά πράγματα για το ποιος είναι και τι σκέφτεται. Ποια ανάγκη τον ώθησε να μοιραστεί αυτές τις στιγμές με το κοινό, για τι γράφει, για ποιους γράφει, τι είναι εκείνο που τον ξεσηκώνει και τον προβληματίζει, πώς βλέπει την κοινωνία, «λειαίνει» το περιεχόμενο του στίχου του η εμπορική επιτυχία; «Σηκώνω ξανά το σπαθί κι ελπίζω, αφού αναπνέω. Αλλο ένα απόγευμα στο Κολοσσαίο»... Οι στίχοι του δείχνουν την ειλικρινή μάχη ενός ανθρώπου και καλλιτέχνη, να «αντέξει» στις συμπληγάδες ενός συστήματος που έχει ανάγκη από αυλικούς και διασκεδαστές, αναρωτιόμαστε όμως εάν τον αντιπροσωπεύει ή όχι η διαφήμιση του «success story» ενός ταλαντούχου πιτσιρικά από την Ξάνθη...

Το Σάββατο 12 Απρίλη το Σωματείο Μισθωτών Δικηγόρων, ο Σύλλογος Δικαστικών Υπαλλήλων Διοικητικών Δικαστηρίων Αττικής, το Σωματείο Δικαστικών Διερμηνέων Αττικής και ο Σύνδεσμος Επιμελητών Δικαστηρίων Ανηλίκων καλούν, στις 6 το απόγευμα, στο Studio new star art cinema (Σπάρτης και Σταυροπούλου) στην προβολή του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ, Καμιά Αλλη Γη (No other land). Πρόκειται για το βραβευμένο και με Οσκαρ ντοκιμαντέρ για τη συστηματική προσπάθεια εκτοπισμού αλλά και την ανυποχώρητη στάση των κατοίκων ολόκληρων παλαιστινιακών χωριών στη Δυτική Οχθη. Στα χέρια των Παλαιστίνιων Μπάζελ Αντρα και Χαμντάν Μπαλάλ και των Ισραηλινών Γιούβαλ Αμπραχαμ και Ρέιτσελ Ζορ η κάμερα λειτουργεί ως όπλο αλήθειας και αντίστασης. Λειτουργεί επίσης και ως εργαλείο μνήμης - απόδειξη ότι τα χωριά αυτά υπάρχουν.

Η Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρεία, στο πλαίσιο των προβολών «Σινεμά με τον Φρόιντ», παρουσιάζει στον Κινηματογράφο «Τριανόν» (Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων 101), την Κυριακή 13 Απρίλη, στις 17.00, την ταινία Δουνκέρκη (Dunkirk, 2017) του Κρίστοφερ Νόλαν.

Επίσης, στο διάστημα 11 - 13 Απρίλη, η Ταινιοθήκη της Ελλάδος παρουσιάζει το αφιέρωμα Θησαυροί Ταινιοθηκών, μια επιλογή πρόσφατα αποκατεστημένων κινηματογραφικών ταινιών από πέντε χώρες με τη συνεργασία των Ταινιοθηκών της Μπολόνια, της Ελβετίας, της Πορτογαλίας, της Σερβίας και των εργαστηρίων τους και με την υποστήριξη του Goethe-Institut Athen. Θα προβληθούν oι ταινίες: «Μήδεια» του Pier Paolo Pasolini με την Μαρία Κάλλας, «Η Παναγία της Κρουαζέτ» του Daniel Schmid, «Ξαβιέρ» του Manuel Mozos, «Ενέδρα» του Zivojin Pavlovic αλλά και το «Χάππυ Νταίη» του Παντελή Βούλγαρη.