Πρόκειται ουσιαστικά για την ενσωμάτωση της συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, που υπεγράφη στις 9/6/2020 και τέθηκε σε ισχύ τον Νοέμβρη του 2021. Οπως σημειώνεται εξάλλου στο ΠΔ, «η Ελληνική Δημοκρατία επιφυλάσσεται για την άσκηση, και ως προς τις λοιπές ακτές της, των αντίστοιχων δικαιωμάτων της όπως αυτά απορρέουν από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας της 10ης Δεκεμβρίου 1982».

Είχε προηγηθεί η ανακοίνωση, με τυμπανοκρουσίες από μέρους της κυβέρνησης, του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) της χώρας, ο οποίος υπηρετεί μπίζνες του κεφαλαίου σε θάλασσα και νησιά, με τον μανδύα της προστασίας του περιβάλλοντος. Ταυτόχρονα, οι ενημερώσεις και χάρτες που συνόδευσαν τις επίσημες ανακοινώσεις έδωσαν μια εικόνα του επικίνδυνου παζαριού που «τρέχει» πολυεπίπεδα στα Ελληνοτουρκικά, σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων, μπλέκοντας τον λαό σε ένα ευρύ φάσμα αντιθέσεων και ανταγωνισμών, όπως δείχνει και η εμπλοκή με το πολυδιαφημισμένο καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας - Κύπρου, το οποίο για την ώρα παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, ελέω αντιδράσεων της τουρκικής αστικής τάξης.

Θυμίζουμε ότι την περασμένη Τετάρτη, κατόπιν «πρωτοβουλίας» του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας «σε συνεργασία» με το ΥΠΕΞ και τα συναρμόδια υπουργεία (Αμυνας κ.λπ.), εκδόθηκε η λεγόμενη πράξη συγκρότησης της Εθνικής Χωρικής Στρατηγικής για τον Θαλάσσιο Χώρο (ΕΧΣΘΧ), με την οποία εξειδικεύεται και αποτυπώνεται σε χάρτη ο ΘΧΣ της χώρας.

Πρόκειται για διαδικασία που προβλέπεται στην Κοινοτική Οδηγία 2014/89/ΕΕ ως «απαραίτητη για την ανάπτυξη βιώσιμης γαλάζιας οικονομίας, τη βιώσιμη διαχείριση των θαλάσσιων πόρων (...) στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας», δηλαδή τις μπίζνες των επιχειρηματικών ομίλων, αυτές ακριβώς που σπρώχνουν σε επικίνδυνες διευθετήσεις, οι οποίες αφορούν και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου.

Εξάλλου, στον χάρτη που διανεμήθηκε από την κυβέρνηση ο ΘΧΣ εμφανίζεται χωρισμένος σε 4 χωρικές ενότητες - Ιόνιο, Λιβυκό Πέλαγος, Βόρειο Αιγαίο και Νότιο Αιγαίο (από δυτική Πελοπόννησο μέχρι Καστελόριζο) - καλύπτοντας το σύνολο αυτού του θαλάσσιου χώρου. Εξ ου και θα ακολουθήσει η έκδοση 4 θαλάσσιων χωροταξικών πλαισίων των ισάριθμων χωρικών ενοτήτων, όπως συνέβη και με τα Περιφερειακά Χωροταξικά Πλαίσια (12 από τα συνολικά 13 έχουν ήδη δημοσιευτεί, ενώ εκκρεμεί το 13ο, που αφορά την Περιφέρεια Νότιου Αιγαίου).

Σε αναλυτικό ενημερωτικό του το ΥΠΕΞ διευκρινίζει ότι «οι θαλάσσιες περιοχές που αποτυπώνονται στον χάρτη συμπεριλαμβάνουν τις ελληνοϊταλικές συμφωνίες οριοθέτησης ΑΟΖ του 1977 και του 2020 και την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία του 2020, ενώ συμπίπτουν με τα όρια που απορρέουν από τον νόμο 4001/2011» («για τη λειτουργία Ενεργειακών Αγορών Ηλεκτρισμού και Φυσικού Αερίου, για Ερευνα, Παραγωγή και δίκτυα μεταφοράς Υδρογονανθράκων και άλλες ρυθμίσεις»).

Θυμίζουμε ότι οι συμφωνίες αυτές αναγνώρισαν μειωμένη επήρεια για την Ελλάδα ακόμα και νοτιοανατολικά του μεγαλύτερου ελληνικού νησιού, της Κρήτης, ενώ ειδικά αυτή με την Αίγυπτο αφορούσε μερική οριοθέτηση, γκριζάροντας όλη την περιοχή από ανατολικά της Ρόδου μέχρι το Καστελόριζο.

Η κυβέρνηση άλλωστε έσπευσε «να κλείσει το μάτι» στην Αγκυρα, τονίζοντας πως «σε ό,τι αφορά μη οριοθετημένες περιοχές, αποτυπώνεται η μέση γραμμή που καθορίζει το εξωτερικό όριο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, μέχρι τη σύναψη συμφωνιών οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές» (βλ. Τουρκία), ενώ διαβεβαιώνει ότι δεν κλείνει την πόρτα στον «διάλογο», ξετυλίγοντας ξανά το κουβάρι του παζαρέματος, των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών.