Αγαπητέ « Ριζοσπάστη», είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ) και μέσα από τις σελίδες σου αισθάνομαι την ανάγκη και υποχρέωση να καταγγείλω τα παρακάτω απίστευτα που συνέβησαν σε βάρος μας από τους υπεύθυνους του Δήμου της Αθήνας.

Στις 13-6-02 ξεκινήσαμε μια ομάδα από την παράταξή μας ΕΣΑΚ - ΑμΕΑ, για να ζητήσουμε από το Δήμο της Αθήνας 4 άδειες για θέσεις παρκαρίσματος που δικαιούμαστε. Ημασταν 8-7 άτομα και στην είσοδο του Δημαρχείου δε μας επέτρεψαν να περάσουμε γιατί δεν είχαμε «πρόσκληση», ενώ ήταν ενήμεροι για την επίσκεψή μας. Ετσι μετά από κάμποσες ώρες παραμονής στο θυρωρείο και μια γερή λογομαχία με το θυρωρό, άρχισε μια ιδιότυπη «συνομιλία», μέσω ενός υπαλλήλου που έκανε τον ταχυδρόμο, με τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου και των συναδέλφων μου, για να μας δεχτεί «επάνω». Το αποτέλεσμα όλων αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν να μας ανακοινωθεί ότι ο κ. πρόεδρος μπορεί να δεχτεί μόνο 2 άτομα που θα αντιπροσώπευαν όλους εμάς, μόνα τους χωρίς τους συνοδούς τους και χωρίς, άκουσον - άκουσον, τα... καροτσάκια τους, δηλαδή με... τα πόδια!!!

Δεν ξέρω τέτοια προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και βαρβαρότητα εάν έχει ξανασυμβεί σε άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως ήμασταν εμείς. Φυσικά είναι ευνόητο το τι επακολούθησε. Ενας συνάδελφος έπεσε κάτω και τους ρώτησε εάν θέλουν έτσι να... ανεβούμε επάνω. Τότε ήρθαν δυο υπάλληλοι και τον σήκωσαν πιάνοντάς τον από τις μασχάλες και έτσι τον... ανέβασαν στον πρώτο όροφο που βρίσκεται η αίθουσα συνεδριάσεων του ΔΣ και εκεί τον άφησαν κάτω, σα να ήταν σφουγγαρόπανο!!!

Αυτή ήταν η αντιμετώπιση των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, από τους αρμόδιους του καλού μας δημάρχου κ. Αβραμόπουλου, που «χτυπιέται» ότι φροντίζει και δίνει προτεραιότητα στα ΑμΕΑ παντού, σε τράπεζες, ταχυδρομεία και σε όλους τους δημόσιους χώρους γενικά, εκτός βέβαια από το κτίριο του Δημαρχείου, που δεν είχε ούτε μια απλή ράμπα για τα καροτσάκια μας!

Καταγγέλλω με αγανάκτηση όλους όσοι μας εξευτέλισαν εκείνη την ημέρα με την απάνθρωπη και έξω από κάθε όριο αισχρή συμπεριφορά τους απέναντι σε ανθρώπους σαν και εμάς που έχουμε κινητικά προβλήματα. Ζητάμε μια ηθική ικανοποίηση. Εμείς έχουμε το κουράγιο και παλεύουμε. Εμείς έχουμε την αναπηρία στο σώμα, αλλά όλοι αυτοί που φέρονται κατ' αυτό τον άθλιο τρόπο, έχουνε αναπηρία στο μυαλό.

Αγαπάμε τον κόσμο που μας στηρίζει και δε μετανιώνουμε που βρισκόμαστε στα πεζοδρόμια. θα συνεχίσουμε ν' αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας, με όποιον τρόπο μπορούμε.

Με εκτίμηση

ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΤΖΙΔΟΥ

Αθήνα