Οι διακοπές προσφέρονται για να διαβάσουμε «κλασικούς» της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Λ.χ, τον «πατέρα» του νατουραλισμού, τον τολμηρό «κατήγορο» της καπιταλιστικής θηριωδίας και της πολύπλευρης διαφθοράς της γαλλικής - κατ' επέκταση της ευρωπαϊκής - αριστοκρατικής και μεγαλοαστικής τάξης του 19ου αιώνα, τον Εμίλ Ζολά. Το έργο του Ζολά, με τη «γυμνή» κοινωνική αλήθεια του, επέδρασε σε Ευρωπαίους δημιουργούς, αλλά και στην κοινωνική συνειδητοποίηση των λαϊκών μαζών. Μετά το «Στομάχι του Παρισιού» (κοινωνική τοιχογραφία της Κεντρικής Αγοράς του Παρισιού) και τη «Νανά» (για την πολύπλευρη - και εκπορνευτική εκμετάλλευση - των γυναικών του λαού), ο Ζολά θέλοντας τα παραπάνω μυθιστορήματα να ενταχθούν σε μια κοινωνική τριλογία, έγραψε τη «Χαρά της ζωής». Ενα μυθιστόρημα, που θυμίζει τους «Βρικόλακες» του Ιψεν, με το «κλίμα», τη «θεατρικότητα» αλλά και με το αντίστροφο μήνυμά του. Στους «Βρικόλακες», τα κύρια πρόσωπα αντιμετωπίζουν την κατεστραμμένη - εξ αιτίας της κοινωνικής σήψης - χαρά της ζωής ως αναπόφευκτη «μοίρα». Στον Ζολά, αντίθετα, συνειδητοποιούν ότι με αγώνα κερδίζεται η ζωή και οι χαρές της. (Εκδόσεις «Στάχυ», μετάφραση Βασιλικής Χ. Τσίγκανου).