Ο Βύρωνας | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Ο Βύρωνας

Ενας φίλος έφερε τον Βύρωνα μια βραδιά στην παρέα σε μια ταβέρνα στο Μενίδι. Ηταν ένα ευχάριστο Αλβανόπουλο απ' το Μπεράτι, γύρω στα 28. Γεροδεμένος, ζωντανός, χαρούμενος, με γκριζογάλανα λαμπερά μάτια κι ανοιχτό χαμόγελο, γεμάτος όνειρα και αισιοδοξία. Ολα εδώ στην Ελλάδα τα έβλεπε ρόδινα και όμορφα, σαν μια Γη της Επαγγελίας. Και για να γίνει πιο ευχάριστος και οικείος στη συντροφιά, δεν έπαυε να την παινεύει ακόμη πιο πολύ, ρίχνοντας όλα τα φταιξίματα για την κατάντια της χώρας του στον Χότζα (αργότερα όταν σου μίλαγε ιδιαιτέρως - αυτό συνέβη και με πολλούς άλλους Αλβανούς - σου αποκάλυπτε με πόνο στην καρδιά πως τότε, επί Χότζα, ήταν τα πράγματα πολύ καλύτερα στην Αλβανία... Και δεν είναι έτσι, όπως τα λένε. Υπήρξε περηφάνια και αξιοπρέπεια).

Εκείνο το βράδυ, ο Βύρωνας, κερνώντας μας τις μπίρες, ήταν πολύ ευχαριστημένος, γιατί μαζί με τον αδελφό του θα έπιανε δουλιά στο Ολυμπιακό Χωριό. Γελούσαν ακόμη και τα μουστάκια του για την ευλογημένη ώρα. Ηταν ένα προκομμένο κι εργατικό παλικάρι, που είχε εξελιχθεί σε μάστορα πρώτης, ήταν καλουπατζής και πολλοί εργολάβοι τον προτιμούσαν στη δουλιά τους. Πρόσφατα, μάλιστα, είχε αρραβωνιαστεί μια συμπατριώτισσά του και τα όνειρά τους είχαν πάρει την ανηφόρα. Να βρούνε κατ' αρχή σπίτι να μείνουν - η κοπέλα το ήθελε μονοκατοικία με κήπο, όπως στην πατρίδα - ν' αγοράσουν έπιπλα και αργότερα, αν γινότανε, θα 'βγαζε και κανένα αυτοκίνητο να πηγαίνει το καλοκαιράκι στο Μπεράτι να κάνει τον καμπόσο, όπως το συνηθίζουν όλοι οι συμπατριώτες.

Πέρασε λίγος καιρός και δεν είχαμε νέα από τον Βύρωνα. Ωσπου ένα άλλο βράδυ, ήρθε ο φίλος που τον είχε φέρει στην παρέα και μας είπε το μαντάτο, σαν να 'σπασε ένα λαγήνι, πηγαίνοντας στη βρύση.

- Τα μάθατε; Οχι! Τι να μάθουμε;

- Για τον Βύρωνα, λέω..!

- Ε, τι έγινε ο Βύρωνας;

- Επεσε από σκαλωσιά 12 μέτρων και σκοτώθηκε, πλάι στον αδελφό του, που δεν πρόλαβε ούτε καν να τον αγγίξει..! Είπανε πως φταίει ο εργολάβος. Δεν υπήρχαν στηρίγματα ασφαλείας..!

Ετσι απλά κι αληθινά χάθηκε ο Βύρωνας... Οπως ένα φθινοπωρινό φύλλο πέφτει στην άγονη Γη...

Πού είναι τα νιάτα και η παλικαριά σου, Βύρωνα; Τι γινήκανε τα όνειρα; Πώς μέσα από τα μάτια σου έσβησε η Γη της Επαγγελίας;

Αυτά πια δε μετράνε στον αδηφάγο κόσμο της εργοδοσίας. Μισά στα είπανε τα πράγματα, Βύρωνα! Μισά κι ακόμα πιο χάσικα. Για τον Δράκο της ασυδοσίας και της κερδοσκοπίας, που ρουφά το αίμα και παραμονεύει στη γωνία, δε σου μίλησε κανείς;

Η κοπέλα θα τραβήξει μόνη της τώρα την ανηφόρα κι ίσως έρθει μια στιγμή που ο πονεμένος αδελφός δε θα τη γνωρίζει πια.

Κι εκεί στο μαύρο συλλογισμό και τη λύπη, πετάχτηκε ένας από πλάι και φώναξε:

«Τι χολοσκάτε μωρέ τώρα. Ενας Αλβανός ήτανε..! Ας κουβεντιάσουμε κάτι με πιο ουσία. Μάθατε τίποτα νεότερο για τη "17 Ν"; Είναι ο Γ. Σερίφης ή δεν είναι ο Σαρδανάπαλος;».

ΥΓ: Η ιστορία είναι αληθινή.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ