Κώστας Συριόπουλος

Οσο περνάνε οι μέρες απ' το θάνατο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΩΡΑΪΤΗ τόσο και περισσότερο γίνεται αισθητή η απουσία του συντρόφου μας, του φίλου, του συνεργάτη, αλλά και του δάσκαλου.

Εκτός απ' την οικογένειά του, τον αποζητάει το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, λείπει από το Τμήμα Παιδείας της ΚΕ του Κόμματός μας, τον ζητάει το ΕΣΥΝ, τον ζητάμε όλοι εμείς, που απ' τα γραφτά του μάθαμε πολλά.

Δεν είναι καλότυχοι μόνο οι μαθητές, που πέρασαν απ' τα χέρια του Γιώργου Μωραΐτη - 42 χρόνια στην εκπαίδευση - αλλά και οι άλλοι, οι συνομήλικοί του, εμείς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, να συνομιλήσουμε μαζί του, που μάθαμε μέσα απ' τα βιβλία του το βαθύτερο νόημα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και των αρχαίων συγγραφέων.

Τέτοια κείμενα, σαν αυτό εδώ, συνήθως τελειώνουν με το «νά 'ναι ελαφρύ το χώμα...». Θά 'λεγα νά 'ναι καρπερό, αντάξιο του Γιώργου Μωραΐτη. Και θά 'ναι καρπερό, γιατί τα γραφτά που άφησε στη νέα γενιά, θα μας οπλίσουν, αλλά και θα μας πεισμώσουν στον αγώνα για Ειρήνη, δωρεάν Δημόσια Παιδεία και Υγεία για όλο το λαό, για μια νεολαία μακριά απ' όλα τα ναρκωτικά, σκοπούς για τους οποίους έδωσε ό,τι μπορούσε, ακόμη και την ίδια τη ζωή του.

Η Βάσω και ο Δημήτρης Σέρβος στη μνήμη του Γιώργου Μωραΐτη προσφέρουν στο ΚΚΕ το ποσό των 50 ευρώ, μέσω της ΚΟΒ Δημοσιογράφων Αστικού Τύπου.

Γιώργος Μωραϊτης

Φωτ.

Ο μεγάλος διεθνιστής Τούρκος στοχαστής και ποιητής Ναζίμ Χικμέτ έγραφε: «Αν δούλεψες σαν κομμουνιστής/ αν σκέφτηκες σαν κομμουνιστής, αν αγάπησες σαν κομμουνιστής, αν αγωνίστηκες σαν κομμουνιστής/αν έζησες σαν κομμουνιστής, τότε είσαι ο πιο σωστός άνθρωπος». Και ο συντοπίτης μου ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΡΙΟΠΟΥΛΟΣ ήταν σωστός άνθρωπος.

«Εφυγε» από κοντά μας στις 21 Ιούνη 2002 και παρ' ότι καταγόταν από αστική οικογένεια και μπορούσε και αυτός να θεωρεί τον εαυτό του «βολεμένο», προτίμησε, όπως και η οικογένειά του, το δύσβατο, αλλά τίμιο δρόμο του αγώνα για τα πανανθρώπινα ιδανικά και παρέμεινε αδιαπραγμάτευτος κομμουνιστής.

Ως άνθρωπος είχε και αυτός προσωπικές πικρίες στη ζωή. Τις αντιμετώπιζε όμως πάντα με εκείνο το χαμόγελο που μόνο ένας κομμουνιστής έχει το προνόμιο να διαθέτει!

Ημουν μακριά, αλλά και για λόγους υγείας δεν μπόρεσα, σύντροφέ μου, να σου πω το τελευταίο αντίο. Εκεί όμως που πας και συναντήσεις ορισμένους συντρόφους, όπως τον συντοπίτη μας Νίκο Μπελογιάννη, τον Νίκο Ζαχαριάδη, τον Κώστα Βιδάλη, τον καπετάνιο Διαμαντή, τον Τάκη Φίτσο, σιγοψιθύρισέ τους λίγους στίχους από τον ύμνο της Διεθνούς..!

Στη μνήμη σου προσφέρω 30 ευρώ στο Κόμμα, τα ιδανικά του οποίου υπηρέτησες πιστά συνέχεια και με συνέπεια και στο «Ριζοσπάστη» που τον διάβαζες ως το τέλος, σύντροφέ μου.

Διον. Ρουμελιώτης

* * *

Φωτ.

ΛΙΖΑ ΨΩΜΙΑΔΟΥ! Αγαπημένη μου Λίζα, συντρόφισσα της ζωής μου. Βαρύς και μεγάλος ο πόνος για τον άδικο χαμό σου. Πώς μπορώ να ξεχάσω αυτά τα 46 χρόνια ευτυχισμένης ζωής! Δημιούργησες οικογένεια με αρχές. Μεγάλωσες τα παιδιά σου, τα οποία ο κόσμος τα ζηλεύει. Λιζάκι μου πώς να ξεχάσω τον ήπιο χαρακτήρα σου, την ομορφιά σου, τα όμορφα μάτια σου. Το χαμόγελο δεν έλειπε από τα χείλη σου. Τη μεγαλοσύνη της καρδιάς σου. Η ανιψιά σου η Ολυμπία, που σου συμπαραστάθηκε στο νοσοκομείο, σου στέλνει ένα ποίημα, από το οποίο αναφέρω λίγους στίχους: Εκεί που περπατάς/ στο διάβα που γυρνάς/ θυμίσουμε κι εμένα/ που τά 'χω ειλικρινά χαμένα...

Λίζα Ψωμιάδου

Στη μνήμη της προσφέρω 25 ευρώ στο ΚΚΕ και 25 ευρώ στην «Αγωνιστική Συνεργασία», μέσω ΚΟΒ Πετραλώνων-Θησείου.

Σταύρος Ψωμιάδης