Από τη Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη πρ. Πρύτανης και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, πήραμε την παρακάτω επιστολή:

«Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,

Το πρωί της 22 τρέχ. πήγα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, το οποίο υπηρέτησα ως καθηγήτρια και τρεις φορές και ως πρύτανής του (και ως ΑΒΣΘ), επί 40 περίπου χρόνια, και του οποίου το κτίριο είχα τη χαρά να ανεγείρω με την πολύτιμη συμπαράσταση του τότε υφυπουργού Παιδείας κ. Στέλιου Παπαθεμελή, προκειμένου να παραλάβω την αλληλογραφία μου. Πράγματι, είχα ειδοποιηθεί ότι πανεπιστήμια του εξωτερικού και του εσωτερικού μού είχαν εκεί στείλει κάποιες επείγουσες επιστολές, στις οποίες δεν είχα απαντήσει, λόγω απουσίας μου από τη Θεσσαλονίκη.

Με την κεκτημένη ταχύτητα πολλών ετών, έβαλα το κλειδί στο γραμματοκιβώτιό μου, και διαπίστωσα ότι δεν άνοιγε. Τότε, κοίταξα το όνομα και, έκπληκτη, είδα ότι δεν ήταν το δικό μου. Πήγα, λοιπόν, στο θυρωρείο, για να πληροφορηθώ ότι ουδείς γνώριζε οτιδήποτε ...τα γράμματά μου δε βρέθηκαν πουθενά... Μου είπαν ότι υπεύθυνος ήταν κάποιος τεχνικός, ο οποίος έλειπε και στον οποίο τηλεφώνησα την επομένη. Εξαιρετικά αμήχανος ο περί ου ο λόγος τεχνικός μού είπε ότι «πώς θα μπορούσα να φανταστώ ότι ο ίδιος θα είχε προβεί σε μια τέτοια πράξη, εναντίον μου». Και στην επιμονή μου «ποιος το έπραξε», μου απάντησε ότι «είχε λάβει εντολή από την πρυτανεία!!!».

Είχε λάβει εντολή από την πρυτανεία, να κλείσει τη θυρίδα μου, ύστερα από 40 χρόνια, να μη με ειδοποιήσει καν για την ...πρωτοβουλία αυτή... και, προφανώς, να πετάξει τα γράμματά μου στον κάλαθο των αχρήστων. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι πριν από έναν περίπου μήνα, με είχαν ειδοποιήσει να πάω να παραλάβω την αλληλογραφία μου, γιατί δε χωρούσε πια μέσα στη θυρίδα. Αλλά, όσο κι αν είναι προφανές, ας σημειώσω, ακόμη, ότι μέχρι το τέλος του βίου του, ο σύζυγός μου μετέβαινε μαζί μου στο Αριστοτέλειο, για να παραλαμβάνει την αλληλογραφία του, από τη θυρίδα που ανέκαθεν είχε και δε γνωρίζω καμία άλλη περίπτωση αφαίρεσης θυρίδας από αποχωρήσαντα καθηγητή ελληνικού ή ξένου πανεπιστημίου. Είναι και αυτό μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση για το πού οδεύει η ελληνική κοινωνία και Παιδεία.

Πέρα από το γεγονός, ότι κατά τη δήλωση, πάντοτε, του τεχνικού (ότι, δηλαδή, έλαβε τη σχετική εντολή από την πρυτανεία), η παραπάνω πράξη είναι αυταπόδεκτη του νέου ύφους και ήθους αυτών που, ήδη, διοικούν ορισμένα από τα ΑΕΙ μας, και διδάσκουν στα παιδιά μας τις αξίες ζωής, αντιλαμβάνεστε, κύριε Διευθυντά, ότι είναι πολύ σοβαρό το πρόβλημα της απώλειας των επιστολών μου, που για μένα είναι εξαιρετικά σημαντικές.

Ας προσθέσω, ότι παρά την απόλυτα δικαιολογημένη μου αντίδραση, η πρυτανεία δε θεώρησε απαραίτητο να μου δώσει κάποια, την οποιαδήποτε, εξήγηση των όσων έπραξε εναντίον μου.

Οπως, ανήγγειλε στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Πετσάλνικος εκκρεμούν, δυστυχώς, στα δικαστήρια 49 διώξεις σε ένα ίδρυμα με περίπου 110 μέλη ΔΕΠ, αυτού του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και διερωτώμαι αν και η περίπτωση αυτή δε δικαιολογεί αυτεπάγγελτη παρέμβαση. Θα αναμείνω, και στη συνέχεια θα αναγκαστώ να εξαντλήσω τα νόμιμα μέσα.

Ας προσθέσω, με την ευκαιρία αυτή, ότι στο «Ιδρυμα Δελιβάνη», που συνέστησα με δωρεά σημαντικού μου ακινήτου, για να τιμήσω τη μνήμη του συζύγου μου Δημητρίου Ε. Δελιβάνη, προβλέπω χορήγηση υποτροφιών, για μεταπτυχιακές σπουδές, και σε αποφοίτους του Πανεπιστημίου Μακεδονίας».