Κι αυτή την Κυριακή αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα θέμα που μπορεί να προκύπτει, ως γενική πληροφορία από αυτό που συνηθίσαμε να το χαρακτηρίζουμε «καθημερινότητα», στην πραγματικότητα όμως είναι ένα συστατικό στοιχείο της ίδιας μας της ζωής. Δεν είναι, επομένως, μια περιγραφή για «κάτι» που συμβαίνει έτσι που δεν έπρεπε ή για «κάτι» που δε συνέβη, ενώ έπρεπε να συμβεί. Θέλω να πω πως αποφάσισα, για μια ακόμη φορά, να ασχοληθώ με «κάτι» που δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε με αριθμούς ούτε να το περιγράψουμε με εικόνες. Είναι «κάτι» που γίνεται, επομένως, και που υπάρχει. Υπάρχει καθημερινά και διεκδικεί ένα μέρος από τον προσωπικό μας χώρο. Μας συγκινεί και μας θλίβει, μας στενοχωρεί και μας απογοητεύει. Μας κάνει και γελάμε, μας αναγκάζει να το κάνουμε. Μας αναγκάζει να αγανακτούμε. Μας αναγκάζει να κάνουμε φίλους, γιατί έτσι το θέλει, να κάνουμε εχθρούς, γιατί έτσι το εκτιμά. Ούτε λίγο ούτε πολύ, θέλω να ασχοληθώ σήμερα με αυτό, που τείνει να αντικαταστήσει τη συνείδησή μας, γιατί έχει καταντήσει να είναι ο «κόσμος» που μας περιβάλλει. Και όπως λέει ο Μαρξ, ο κόσμος δημιουργεί τη συνείδησή μας και όχι η συνείδησή μας τον κόσμο.

Αποφάσισα, λοιπόν, και ίσως κάποιοι από σας να το κατάλαβαν κιόλας, να ασχοληθώ με την τηλεόραση. Κι όταν λέω ότι θα ασχοληθώ με την τηλεόραση δε θα σας μιλήσω για την ποιότητά της, για το επίπεδο των προγραμμάτων της ή την ποιότητα των παρουσιαστών της, τη δυσλεξία και την απειρία τους, την κομψότητα ή την ατημελησία τους. Θέλω να σας μιλήσω για το περίεργο «φως» που εκπέμπει. Να σας μιλήσω για μια υποχθόνια «αλήθεια» που παράγει, την εγκαθιστά στο κέντρο του προσωπικού μας χώρου και εκεί τη συντηρεί, τη φωταγωγεί και την επιβάλλει. Να σας μιλήσω, και να επιμείνω γι' αυτό, πως η τηλεόραση δεν είναι ένα μέσο ενημέρωσης και, προπαντός, δεν είναι ένα μέσο επικοινωνίας. Ενας μηχανισμός είναι που λειτουργεί αθόρυβα, που υφέρπει, γλιστρά και εισχωρεί, διατρυπά και υπονομεύει. Αν σας ρωτήσουν ξαφνικά στο δρόμο, προτείνοντάς σας απειλητικά στο τρομαγμένο σας πρόσωπο ένα μικρόφωνο, τι γνώμη έχετε για το θάνατο, π.χ. δε θα πείτε τίποτε, θα χαμογελάσετε και θα στείλετε χαιρετίσματα στο κοινό που σας ακούει. Γιατί, πίσω από αυτό το ...δαμόκλειο μικρόφωνο υπάρχει ένα ανώνυμο «κοινό», που μέσα στο υπογάλανο φως της τηλεόρασης χάνει το όνομά του, χάνει την προσωπική του άποψη και βυθίζεται μέσα στα λογής «παρατράγουδά του». Εκεί ασφυκτιά, χάνεται και πεθαίνει, γίνεται «εσείς» ή ένας «άλλος». Γίνεται αυτό που λέμε εύκολα «κοινή γνώμη», χωρίς χαρακτήρα, χωρίς ήχο προσωπικό, χωρίς μελωδία συναισθηματική. Μπροστά στην τηλεόραση η ανθρώπινη σάρκα μετατρέπεται σε φορτίο στεναγμών χωρίς νόημα, σκεύος δακρύων χωρίς ερμηνεία. Μετατρέπεται σε «βυθό» χωρίς πυθμένα.

Για όλ' αυτά θέλω να σας μιλήσω, φοβούμαι όμως πως δε θα τα καταφέρω. Και δε θα τα καταφέρω, γιατί δεν έχω τη δύναμη της τηλεόρασης. Δεν μπορώ να τη συναγωνιστώ. Να αποκτήσω τη δύναμη της εικόνας της και τη γοητεία των ξανθών βοστρύχων της, τη στιλπνότητα των ευθύγραμμων μηρών της, που προαναγγέλλουν το δελτίο καιρού, που περιγράφουν συνταγές τροπικών φαγητών, που παρουσιάζουν αποκαλυπτικά εσώρουχα γυναικών και ποντίκια πρωταθλητών. Φοβούμαι, με άλλα λόγια, πως ό,τι και να σας πω θα χάσω. Και θα χάσω όχι γιατί δε σας λέω την αλήθεια, αλλά γιατί δε θα καταφέρω να σας πείσω να κλείσετε την τηλεόραση και να ανοίξετε ένα βιβλίο. Επιχειρήστε το, πριν είναι αργά!