Παίρνοντας αφορμή από συχνές τηλεοπτικές εκπομπές που ασχολούνται με το «αίσχος», όπως το χαρακτηρίζουν, του τείχους του Βερολίνου, θα 'θελα, εν συντομία, να σχολιάσω αυτό το θέμα.

Οταν αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR), πρωτεύουσα της έγινε τμήμα του Βερολίνου, το υπόλοιπο δε τμήμα ανήκε στη Δυτική Γερμανία. Ετσι χρειάστηκε να γίνουν σύνορα, εφόσον επρόκειτο πλέον για δυο διαφορετικά κράτη και χωρίστηκαν με συρματόπλεγμα.

Ομως αυτός ο τρόπος χωρισμού της πόλης στα δυο με το σύρμα, δεν εμπόδιζε καθόλου τους Δυτικογερμανούς να μπαινοβγαίνουν στο τμήμα του Βερολίνου της DDR και να κάνουνε τα ψώνια τους, αφού αντάλλασσαν το δολάριο με 4-5 ανατολικά μάρκα (μαύρη αγορά). Η DDR στην προσπάθειά της να σταματήσει αυτή την αφαίμαξη, άλλαξε το νόμισμά της δυο φορές. Διότι εκατοντάδες χιλιάδες μάρκα βρίσκονταν σε δυτικά χέρια, κινδύνευε να καταρρεύσει η οικονομία της χώρας και οι Ανατολικοβερολινέζοι δεν έβρισκαν πια τα αναγκαία τρόφιμα για τη συντήρησή τους.

Αλλά, εκτός αυτού, η προπαγάνδα που γινόταν από τους εχθρούς του σοσιαλισμού ήταν τέτοια που ήταν πολύ δύσκολο να οικοδομηθεί το λαϊκό κράτος. Γι' αυτό, πολύ σοφά, έφτιαξαν το διαχωριστικό τείχος και έτσι μπόρεσαν να συγκρατήσουν την κατάσταση. Μετά από την αναγκαία αυτή ενέργεια, άρχισε να βελτιώνεται η οικονομία του νεαρού κράτους της DDR και αυτό φάνηκε αμέσως με την επάρκεια των τροφίμων για τους κατοίκους της.

Η άνθηση όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και πολλών άλλων τομέων της ζωής της χώρας αυτής, ήταν πλέον ορατή. Στην Παιδεία, στις κοινωνικές παροχές, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στη φυσική αγωγή, έδωσαν όλη την προτεραιότητα οι ηγέτες της DDR, με αποτέλεσμα το κράτος να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες. Η ανεργία εξαφανίστηκε και το άγχος της αναδουλιάς έδωσε τη θέση του στην ξενοιασιά και τη χαρούμενη ζωή. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες διακρίνονταν εξαιρετικά οι αθλητές της, παίρνοντας μετά τη Σοβιετική Ενωση τα περισσότερα χρυσά μετάλλια.

Μπροστά σ' όλα αυτά τα επιτεύγματα του νέου αυτού κράτους, ο καπιταλισμός έστεκε σαν αρπαχτικό γεράκι και ζήταγε την ευκαιρία να το κατασπαράξει. Βρήκε λοιπόν τη βρώμικη προπαγάνδα της «ελευθερίας» του ατόμου, που δήθεν καταπατούνταν εκεί με το τείχος του Βερολίνου, που τους εμπόδιζε να φύγουν προς την ...«ελευθερία».

...Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την ενοποίηση των δυο Γερμανιών, τότε μόνο οι κάτοικοι της DDR γνώρισαν καλά τα «αγαθά» του καπιταλισμού. Την ανεργία (επίσημα 15%), την πείνα, τα ναρκωτικά, τον εκτραχηλισμό, την πορνεία. Σήμερα ο πρώην Ανατολικογερμανός, πολίτης β΄ κατηγορίας, άνεργος, άστεγος και απελπισμένος, θυμάται πώς ζούσε τότε, επί DDR, και πώς ζει σήμερα, με τον πολυδιαφημιζόμενο καπιταλισμό.