Από τις πιο τρανταχτές περιπτώσεις ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, σε ιδιωτικά συμφέροντα, στο χώρο του αθλητισμού, αποτελεί το ιστορικό στάδιο «Καραϊσκάκη». Περιουσιακό στοιχείο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (ΕΟΕ) αποτελούσε για δεκαετίες τη «ναυαρχίδα» των αθλητικών υποδομών. Φιλοξένησε σημαντικές διοργανώσεις και αποτελούσε κόμβο για πολλά αθλήματα και σωματεία της περιοχής. Εκτός των ποδοσφαιρικών ομάδων Ολυμπιακού, Εθνικού είναι το μοναδικό στην ευρύτερη περιοχή που φιλοξενούσε τ' αγωνίσματα του στίβου και, το κυριότερο, στο «Καραϊσκάκη» έβρισκαν καταφύγιο πολλά ερασιτεχνικά σωματεία του Πειραιά.

Η προσπάθεια αρπαγής του ξεκίνησε πριν από περίπου 7 χρόνια. Ο μεγαλοεπιχειρηματίας και μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού, Σωκ. Κόκκαλης, θέλησε ν' αποκτήσει τη διαχείριση, διοίκηση και εκμετάλλευση του σταδίου. Πότε μόνος του και πότε συνεταιρικά με άλλους. Η ΕΟΕ διαφωνούσε σε κάποια θέματα και έτσι ο καιρός περνούσε. Κάποιες στιγμές η συμφωνία των δύο πλευρών ήταν κοντά, και την άλλη χαλούσε. Οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» απέδιδαν τις αιτίες ή τις αφορμές σε πολλά και διάφορα. Στην προσπάθεια αυτή κατηγορηματικά αντίθετοι ήταν από την αρχή οι εργαζόμενοι. Ενδεικτικό είναι ότι στις 2 Ιούλη του 1997 ο Σύλλογος Εργαζομένων στέλνει στη διοίκηση της ΕΟΕ υπόμνημα, το οποίο υπογράφουν ο πρόεδρος Μιχάλης Καραδήμας και ο γγ Βύρωνας Αμελίδης. Χαρακτηρίζει την πρόταση Κόκκαλη «αληθοφανή και ωραιοφανή» προσθέτοντας: «είναι μια φωτοβολίδα που τουλάχιστον εμάς τους εργαζόμενους δε μας αγγίζει».

Το διάστημα αυτό το στάδιο είχε εγκαταλειφθεί και κάθε μέρα που πέρναγε ο χρόνος άφηνε έντονα τα σημάδια του. Από την πλευρά της η κυβέρνηση συμμετείχε στις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης του σταδίου, αλλά αρνιόταν πεισματικά (τυχαία άραγε;) να λάβει μέρος στον εκσυγχρονισμό του. Παρά τις προσπάθειες και τις οχλήσεις πολλών και κυρίως των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την 1η Οκτώβρη του 2002 ο Σύλλογος στέλνει στους αρμοδίους υπόμνημα το οποίο υπογράφουν ο πρόεδρος Μιχάλης Καραδήμας και η γγ Ντίνα Μπελέλη. Μεταξύ άλλων επισημαίνουν: «Το στάδιο αυτό μπορεί και πρέπει να ξαναβρεί το ρόλο του, αυτόν που δικαιωματικά του ανήκει και που δε μπορεί να είναι άλλος εκτός από την εξυπηρέτηση του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου αφενός και αφετέρου ενός κατά το δυνατόν μεγαλυτέρου φάσματος αθλημάτων.

Μετά την κήρυξη ως έκπτωτης της αναδόχου εταιρίας ΑΛΤΕ ΑΕ, με την οποία είχε υπογράψει η ΕΟΕ σύμβαση παραχώρησης, ζητάμε από την πολιτεία την κατά το δυνατόν ταχύτερη ενεργοποίηση του νόμου για την αποκατάσταση και τον εκσυγχρονισμό του σταδίου, με τον οποίο έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Εργων για το 2004 (αρθ. 8 Ν. 2947/01 ΦΕΚ 228Α). Δεν είναι δυνατόν να καθυστερήσει άλλο η επισκευή του σημαντικότερου Σταδίου της Αττικής, το κόστος της οποίας ανέρχεται περίπου στα 5 δισ. δρχ., τη στιγμή που είναι ευρέως γνωστό ότι έχει χρηματοδοτηθεί από το κράτος η ανακατασκευή ιδιωτικών σταδίων με υπέρογκα ποσά, ενόψει του 2004»...

Η κυβέρνηση όμως εξακολουθεί να κωφεύει και παραμένει σταθερά προσηλωμένη στην απόφασή της να ιδιωτικοποιήσει το στάδιο Καραϊσκάκη. Ετσι στις 2/12/2002 οι εργαζόμενοι, που εξακολουθούν ν' αντιδρούν, σε ανακοίνωσή τους, αναρωτιούνται: «Πώς είναι δυνατόν η Πολιτεία ν' αφαιρεί περιουσιακό στοιχείο από ένα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου και να το χαρίζει σε ιδιώτη; Πώς είναι δυνατόν να ομιλούν για "καθαρές λύσεις", όταν γίνεται τέτοιο ξεπούλημα; Πώς είναι δυνατόν να προτείνονται λύσεις τόσο καταστροφικές για τ' άλλα αθλήματα και μάλιστα ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας;». Και καταγγέλλουν: «Είναι ολοφάνερη πια η παντελής παράδοση της πολιτείας στα μεγαλοσυμφέροντα και η κατάφωρη κοροϊδία προς το σκεπτόμενο φίλαθλο. Τέτοιες ενέργειες δεν πείθουν κανέναν, παρά μόνο εκείνους που θα καρπωθούν οφέλη από αυτές τις συμφωνίες».

Η αντίστροφη μέτρηση για την ολοκλήρωση του ανοσιουργήματος άρχισε λίγο πριν το τέλος του 2002. Υστερα από μεγάλες πιέσεις, η ολομέλεια της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής κατά πλειοψηφία αποφάσισε να το παραχωρήσει στη ΓΓΑ, που θα το παραχωρήσει στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό για να το δώσει με τη σειρά του στην ΠΑΕ. Στο «παιχνίδι», εξυπνότατα, μπλέχτηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και οι καταληκτικές ημερομηνίες. Παρά όμως την πολιτική βούληση για το ξεπούλημα του Σταδίου Καραϊσκάκη, τα προβλήματα παραμένουν πολλά και μεγάλα.

Αποδεικτικά στοιχεία για το έωλο, και νομικά, της διαδικασίας παραχώρησης του σταδίου περιλαμβάνει η αρνητική γνωμοδότηση του νομικού συμβούλου της ΕΟΕ, Γ. Δαούτη, εκτεταμένα αποσπάσματα της οποίας παραθέτουμε στη συνέχεια:

«... Δεν είναι δυνατή η διά διοικητικής πράξεως αφαίρεση από την ΕΟΕ της διοικήσεως, διαχειρίσεως, εκμεταλλεύσεως του σταδίου "Καραϊσκάκη" και ειδικότερα του δικαιώματος εκμισθώσεως των αθλητικών και μη αθλητικών χώρων αυτού, διότι ατομική διοικητική πράξη αυτού του περιεχομένου, αφενός μεν στερείται νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως αφετέρου δε προσκρούει ευθέως στις αναφερόμενες προηγουμένως διατάξεις».

Σύμφωνα με το νομικό η ιδιωτικοποίηση «δεν μπορεί να γίνει ούτε διά νόμου», ενώ ο Γ. Δαούτης διαπιστώνει και συνταγματικά κωλύματα: «...Η περιουσία της ΕΟΕ προστατεύεται από πολλές απόψεις όπως η περιουσία του Δημοσίου. Δεν υπόκειται σε αναγκαστική απαλλοτρίωση ή επίταξη, ή σε οποιαδήποτε περί την κυριότητα, νομή ή χρήση, δέσμευση ή περιορισμό ή εν γένει αναγκαστικό μέτρο οποιασδήποτε φύσεως. Η διά νόμου αφαίρεση από την ΕΟΕ της εκμεταλλεύσεως ή διευθύνσεως και διαχειρίσεως του σταδίου θα προσέκρουε σε ανυπέρβλητα κωλύματα συνταγματικής φύσεως».

Ο νομικός σύμβουλος της ΕΟΕ, απαντάει και στην έξυπνη σύνδεση του θέματος με τους Ολυμπιακούς Αγώνες: «Δεν είναι δηλαδή δυνατό χάριν Ολυμπιακής χρήσεως, να επιβάλλεται αναγκαστική μεταολυμπιακή χρήση, η οποία υπερβαίνει οποιοδήποτε εύλογο όριο». Και επισημαίνει: «Εν προκειμένω η τυχόν δέσμευση της ιδιοκτησίας της ΕΟΕ επί 30 χρόνια και η διά νόμου αφαίρεση από αυτήν της διοικήσεως και διαχειρίσεως του σταδίου - μετά κατάργηση του άρθρου 16 του Ν. 3198/55 και του άρθρου 2θ του ΠΔ 130/2000, που συνεπάγεται, όπως προελέχθη, ανατροπή και του ρόλου αυτής ως εκμισθώτριας του σταδίου κατά το άρθρο 2725/99, κατ' ουσία καθιστά κενό περιεχομένου το δικαίωμα ιδιοκτησίας και ως εκ τούτου δεν είναι συνταγματικώς ανεκτή, έστω και αν δε συνίσταται σε αφαίρεση της κυριότητας. Εξάλλου μία τέτοια νομοθετική παρέμβαση θα παραβίαζε και την αρχή της αναγκαιότητας».

Υπάρχει όμως και το «ανοιχτό» θέμα της συμφωνίας που είχε γίνει ανάμεσα στην ΕΟΕ και την κοινοπραξία, για την ανακατασκευή του σταδίου. Ο Γ. Δαούτης αποφαίνεται: «Οπως είναι γνωστό, η ΕΟΕ έχει αναθέσει την ανακαίνιση και επέκταση του σταδίου στην ΑΛΤΕ ύστερα από δημόσιο διαγωνισμό (σύμβαση της 24.12.1999). Η ΕΟΕ δέχτηκε, παρακάμπτοντας μάλιστα ορισμένες νομικές δυσχέρειες, να υποκατασταθεί στη θέση της ΑΛΤΕ η εταιρία STADKA, στην οποία συμμετείχε εταιρία συμφερόντων Ολυμπιακού.

Μεταγενέστερες διαπραγματεύσεις οδήγησαν σε (προφορική) συμφωνία τροποποιήσεως του αντικειμένου της σύμβασης και σε αναμόρφωση του χρονοδιαγράμματος, προκειμένου να εξασφαλιστεί η έγκαιρη αποπεράτωση του έργου προς υποδοχή Ολυμπιακών αθλημάτων σύμφωνα με τους Ν. 2598/98, 2731/99 και 2941/2001, καθώς και σε παράταση του χρόνου εκμετάλλευσης από τον ανάδοχο από 20 χρόνια σε 24. Παραλλήλως η ΕΟΕ έχει δεσμευτεί με επανειλημμένες επιστολές της να παραχωρήσει το στάδιο ως έδρα της ΠΑΕ Ολυμπιακός μετά την αποπεράτωσή του, ενώ είναι δυνατή και η παραχώρηση, υπό κατάλληλους οικονομικούς όρους και των μη αθλητικών χώρων αυτού στην ΠΑΕ κατ' εφαρμογή του άρθρου 56 του Ν. 2725/99.

Η σύμβαση αυτή καταγγέλθηκε όχι μόνο από την αρχική ανάδοχο ΑΛΤΕ, αλλά και από τη STADKA και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε, με αποτέλεσμα να κηρυχτεί η ΑΛΤΕ έκπτωτη. Εξ αυτού συνάγεται ότι η δι' επεμβάσεως στην περιουσία της ΕΟΕ παραχώρηση του σταδίου στην ΠΑΕ αλλά και σε δημόσια αρχή, προκειμένου αυτή να την παραχωρήσει στη συνέχεια στην ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ή σε άλλη αθλητική μονάδα του ομίλου του Ολυμπιακού, δεν είναι αναγκαία για την επίτευξη του σκοπούμενου αποτελέσματος, αφού το ίδιο αυτό αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί διά της νομίμου οδού της εκτελέσεως της συμβάσεως, όπως είχε διαμορφωθεί μέχρι τις αρχές του έτους 2002 ή έστω και με τις τυχόν αναγκαίες τροποποιήσεις προς ανάκτηση του χρόνου που απωλέσθηκε εξ αιτίας ενεργειών της STADKA (και της ΑΛΤΕ) και προς έγκαιρη αποπεράτωση του έργου (σσ υπογράμμιση δική μας).

Ομως ο Γ. Δαούτης πιστεύει ότι η ΕΟΕ, δεν έχει δικαίωμα να εκχωρήσει το στάδιο: «Η διοίκηση και διαχείριση του σταδίου "Καραϊσκάκη" αποτελεί όχι μόνο δικαίωμα της ΕΟΕ, αλλά και υποχρέωση αυτής. Οι αρμοδιότητες που της ανήκουν κατά το άρθρο 2θ του ΠΔ 130/2000 και το άρθρο 2 του Ν. 3148/55 είναι ανεκχώρητες, ως αναγόμενες στην εκπλήρωση δημοσίου σκοπού. Μεταξύ των σκοπών της Ε.Ο.Ε. δεν περιλαμβάνεται η εκποίηση της ακινήτου περιουσίας της ούτε υφίσταται σχετική αρμοδιότητα της Ολομελείας ή άλλου οργάνου της (σσ υπογράμμιση δική μας).

Το συμπέρασμα αυτό δε μεταβάλλεται εκ της τυχόν παροχής άλλου ανταλλάγματος στην ΕΟΕ και ιδίως ακινήτων προς εκμετάλλευση, αφού η εκμετάλλευση ακινήτων δεν αποτελεί εκπλήρωση των σκοπών της ΕΟΕ. Ανεξαρτήτως του ιστορικού δεσμού της ΕΟΕ με το στάδιο "Καραϊσκάκη" και της αοριστίας του τυχόν προσφερομένου ανταλλάγματος, τόσο ως προς το είδος και το περιεχόμενο όσο και ως προς την αξία του ανταλλάγματος, η ανταλλαγή είτε της κυριότητας είτε της επί μακρό χρόνο διοικήσεως, διαχειρίσεως, χρήσεως και καρπώσεως του σταδίου με άλλα ακίνητο δεν είναι σύμφωνη με τον καταστατικό σκοπό της ΕΟΕ. Εξ άλλου η ΕΟΕ δεν μπορεί να στερηθεί το θεσμοθετημένο έσοδό της από τα εισιτήρια και τις διαφημίσεις χωρίς να εκτεθούν τα μέλη της Διοικήσεώς της σε κίνδυνο σοβαρών ευθυνών και οποιαδήποτε συμβατική λύση θα πρέπει να διασφαλίζει τον πόρο αυτό».

Και καταλήγει η γνωμάτευση: «Συμπερασματικά, η γνώμη μου είναι ότι η Ε.Ο.Ε. μπορεί να παραχωρήσει η ίδια το στάδιο ως έδρα της ΠΑΕ Ολυμπιακός με σύμβαση κατά το άρθρο 56 του Ν. 2725/99 εφόσον η παραχώρηση αυτή εξασφαλίζει τους θεσμοθετημένους με τον ίδιο νόμο πόρους (15% επί των εισιτηρίων και των διαφημίσεων). Εχει επίσης το δικαίωμα να παραχωρήσει στην ΠΑΕ τους μη αθλητικούς χώρους για εμπορική εκμετάλλευση με μίσθωμα που θα συμφωνηθεί, σε περίπτωση δε τυχόν διαφωνίας θα καθοριστεί δικαστικώς. Το μίσθωμα είναι δυνατό να μη είναι χρηματικό αλλά να συνίσταται σε ανακατασκευή χώρων και εγκαταστάσεων κλπ., εφόσον διασφαλιστεί η τήρηση των κατάλληλων προδιαγραφών και αιτιολογηθεί η σκοπιμότητα της συμβάσεως και το ύψος του ανταλλάγματος με κατάλληλη οικονομοτεχνική μελέτη. Είναι προφανές ότι η λύση αυτή δεν εμποδίζει τη συμμετοχή του Κράτους στις δαπάνες "ολυμπιακής προσαρμογής", οι οποίες έχουν προαναγγελθεί διά του Τύπου ούτε εμποδίζεται από αυτές. Σε τυχόν παραχώρηση θα πρέπει να ληφθούν υπόψη περιορισμοί, όσον αφορά την ανωτάτη διάρκεια μισθώσεως ορισμένου χρόνου, των εν γένει διατάξεων που αφορούν την εκμίσθωση ακινήτων».