Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις για τη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στην ελληνική μουσική δημιουργία, λόγια και λαϊκή, που έχει αναβλύσει από τα σπλάχνα του λαού μας, από την έμπνευση και τον κόπο σπουδαίων συνθετών. Μια στάση, που καλλιέργησε την αδιαφορία, τη μιζέρια και μαζί τον επαρχιώτικο «κοσμοπολιτισμό», πνίγοντας με τον ένα ή άλλο τρόπο αξιόλογες προσπάθειες και δημιουργικές φωνές, που καταδίκασε στο μαρασμό ακόμα και δοκιμασμένα μουσικά σύνολα.

Δεν αποτελεί, λοιπόν, έκπληξη το γεγονός ότι στο απαστράπτον πρόγραμμα της πολυδιαφημισμένης Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, που ακριβοπληρώνει ο κάθε Ελληνας εργαζόμενος, είναι ελάχιστες οι εκδηλώσεις-αναφορές στο μουσικό μας πολιτισμό. Εξαντλούνται στο αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι, στην έκδοση 12 CD με έργα Ελλήνων μουσουργών και σε κάποιες συναυλίες στο πλαίσιο του προγράμματος «Αγορά» και «Ιερές μουσικές». Οι παραγγελίες έργων δόθηκαν στους αξιόλογους, πλην ξένους, δημιουργούς Φίλιπ Γκλας και Νικόλα Πιοβάνι, όπως ξένου συνθέτη είναι και η «Οπερα της Γης», ενώ η συνεργασία των Κραουνάκη-Μαρινέλλας αφορά στη «Μάνα κουράγιο» του Μπρεχτ.

Στο πρόγραμμα, που οι κυβερνητικοί εγκέφαλοι χάραξαν για να βαδίσουμε προς το άκρως εμπορευματοποιημένο «ωραίο, μεγάλο και αληθινό», δε χώρεσε ούτε ένα αφιέρωμα σε μορφές της μουσικής μας δημιουργίας, όπως ο Σκαλκώτας και ο Καλομοίρης, ο Λαυράγκας και ο Ξενάκης, ο Χρήστου και ο Μητρόπουλος και άλλοι δημιουργοί, που ο λαός μας στη μεγάλη του πλειοψηφία έχει καταδικαστεί να μη γνωρίζει. Οπως δε χώρεσε ούτε ένα αφιέρωμα στο λαϊκό μας τραγούδι.

Οσοι περίμεναν πως η Πολιτιστική Ολυμπιάδα θα έδινε μια ευκαιρία στο ελληνικό μουσικό έργο, λόγιο και λαϊκό, ή, πολύ περισσότερο, ότι στο πρόγραμμά της θα του έδινε θέση τιμητική, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ο απαράδεκτος εξοβελισμός της ελληνικής μουσικής δημιουργίας από τις εκδηλώσεις της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, πλην των ελαχίστων εξαιρέσεων, υποδηλώνει για μια ακόμη φορά τον προσανατολισμό και τις επιλογές της «εκσυγχρονιστικής» πολιτιστικής πολιτικής. Αυτής, που αφήνει ασύδοτη την εμπορευματοποίηση στο χώρο και εκτρέφει την «αισθητική» της νύχτας. Αυτής, που εκχωρεί στους μεγιστάνες του πολιτισμού ολοένα περισσότερα κονδύλια και αρμοδιότητες και αρέσκεται σε πολυδάπανες εφήμερες βεγγέρες. Την ίδια στιγμή που στερεί το «οξυγόνο» και καταδικάζει στο τέλμα μουσικά σύνολα, φορείς και καλλιτέχνες, απαξιώντας να δώσει λύση ακόμη και στα στοιχειώδη προβλήματά τους.