Στη γεωστρατηγική πλευρά αναγνωρίζονται γενικά κοινά χαρακτηριστικά με την επίθεση στη Γιουγκοσλαβία. Εκεί ήταν το «σπάσιμο» των Βαλκανίων κι ο περιορισμός της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια με προοπτική τον ευρύτερο γεωστρατηγικό εγκλεισμό της Ρωσίας. Στο Ιράκ πρόκειται για το ολοκληρωτικό «σπάσιμο» της ευρύτερης Μέσης Ανατολής από κάθε αντίδραση. Οδηγεί στην εν συνεχεία ανοιχτή επέμβαση στο Ιράν με απειλή στις Ινδίες και άνοιγμα προοπτικής προς την Κίνα. Ωστόσο, η γενική ομοιότητα ιμπεριαλιστικών στόχων σε Γιουγκοσλαβία και Ιράκ δεν εξομοιώνει τη σημασία τους, για ένα κύριο λόγο: το πετρέλαιο. Η Γιουγκοσλαβία δεν έχει πετρέλαιο κι η σημασία της περιορίζεται στα ευρύτερα γεωστρατηγικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Αντίθετα, το Ιράκ είναι η τέταρτη χώρα του πλανήτη σε αποθέματα πετρελαίου. Αυτό του προσδίδει ιδιαίτερη σημασία στην οικονομική πλευρά των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.

Γι' αυτό και η αντιμετώπισή του είναι μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Εδώ δεν πρόκειται για μια παραπάνω ιμπεριαλιστική επέμβαση μέσα σε όλες τις άλλες. Πρόκειται για ένα ανοιχτό ανταγωνισμό ενέργειας. Ο έλεγχος του πετρελαίου είναι έλεγχος της ενέργειας. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η ενέργεια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της διεθνούς οικονομίας, το ζήτημα αφορά την εξέλιξη του πλανήτη. Να, γιατί η περίπτωση του Ιράκ συνιστά μια νέα ποιότητα. Αυτό οδηγεί αναπότρεπτα στο ρόλο του γαλλο-γερμανικού άξονα και του ανταγωνισμού του με τις ΗΠΑ. Πολλά λέγονται για μια δήθεν φιλειρηνική πολιτική της Γαλλίας. Λαμβάνοντας υπόψη των μεγάλης αξίας γαλλο-ιρακινών συμβολαίων για την παροχή πετρελαίου, ερωτάται: Είναι αντίθετη η Γαλλία στην υποταγή του Ιράκ και στην υποδούλωση του λαού του στη θέληση της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης;

Το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις Γαλλίας - Γερμανίας δε θέλουν την πολεμική επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ δε συνιστά την υπεράσπιση της ελευθερίας κι ανεξαρτησίας του. Επιβεβαιώνει τους γαλλο-γερμανικούς φόβους ότι ένας ολοκληρωτικός πόλεμος στο Ιράκ με επικεφαλής τους Αγγλο-αμερικάνους και μεγάλη μερίδα εταίρων του ΝΑΤΟ και της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα φέρει σε δύσκολη θέση τα γαλλο-γερμανικά συμφέροντα στην περιοχή. Πρόκειται, δηλαδή, για συμφεροντολογικές αντιδράσεις της Γαλλίας απέναντι στην ισχυρότατη αμερικανική πολεμική μηχανή.

Η Γαλλία συμπλέει με τις ΗΠΑ στην υποταγή κι υποδούλωση του Ιράκ και του λαού του στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, γεγονός που αποτελεί την ουσία του σκοπού της πολεμικής επέμβασης. Τα περί φιλειρηνικής γαλλικής πολιτικής ως βασικού παράγοντα της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού αποτελούν τον πολιτικό μανδύα της παραπλάνησης των λαών από τους ορκισμένους εργολάβους του πεμπτοφαλαγγίτικου νεο-εκσυγχρονισμού.