ΣΗΜΕΡΑ, μια μικρή αναφορά μνήμης και τιμής σ' έναν κορυφαίο στοχαστή, σ' έναν μαχητή της δημοσιογραφίας, αυτόν που μας έδωσε τον ύμνο της Εθνικής Αντίστασης «Βροντάει ο Ολυμπος», τον Νίκο Καρβούνη (Ν. Κ.).

ΗΤΑΝ σαν αύριο (17 Φλεβάρη 1947), πριν από 56 χρόνια, που ξαφνικά μαθαίναμε πως ο Ν. Κ., που ακούραστος πάντα δούλευε τότε επικεφαλής στο Γραφείο Τύπου του ΕΑΜ για την εξωτερική διαφώτιση, έφευγε για πάντα από κοντά μας στα 67 χρόνια του.

ΠΟΛΛΕΣ φορές, στις συζητήσεις με τον Γεώργιο Καράντζα, πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ στα χρόνια της Αντίστασης, όταν γινόταν λόγος για τον Ν. Κ., τον άκουγα πάντα να τον αποκαλεί «Δάσκαλο», εξιστορώντας τη μεγάλη του προσφορά στη δημοσιογραφία, αλλά και γενικότερα στην πνευματική και πολιτική ζωή της χώρας.

«ΕΙΧΑ τη μεγάλη τύχη, γράφει ο Γ. Καράντζας, να συνεργάζομαι, τότε μαζί του εγώ σαν αρχισυντάκτης κι ο Ν. Καρβούνης σαν αρθρογράφος και σχολιογράφος. Τα θέματά του ήταν πάντα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου, με στόχο την εδραίωση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς».

ΟΙ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ του Ν. Κ., παρατηρεί στο γραφτό του ο Γ. Καράντζας, διαβάστηκαν πολύ, ιδιαίτερα από τη νεολαία. Ετσι, πολλοί νέοι που διψούσαν για μάθηση βρέθηκαν κοντά του, έγιναν μαθητές του. Τα χρόνια που προηγήθηκαν του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, ο Ν. Κ. έγινε ο Δάσκαλος για πολλούς νέους που προβληματίζονταν για τα καυτά κοινωνικά προβλήματα.

Η ΖΩΗ του Ν. Καρβούνη ξεκίνησε από την Ιθάκη κι ο νεαρός Θιακός, το 1883, θα πάρει τους δρόμους της θάλασσας και του εμπορίου και θα βρεθεί αρχικά στη Ρουμανία δίπλα στον πατέρα του, για να καταλήξει στην Αθήνα, όπου τον συναντάμε στα πρώτα δημοσιογραφικά και λογοτεχνικά του βήματα, όταν μαζί με τον Κ. Βάρναλη έβγαλαν, για λίγο διάστημα, το φιλολογικό περιοδικό «Ηγησώ».

ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ μια πολύμορφη διαδρομή κι αναζήτηση από τη Μικρά Ασία, το Μακεδονικό Μέτωπο και τις προσπάθειες να ενισχύσει τα επαναστατικά στρατεύματα του Ζαπάτα. Θα φορέσει ακόμη του γαριβαλδινού τη στολή και θα βρεθεί στο Δρίσκο. Κι εκεί στα χέρια του, θανάσιμα τραυματισμένος, θα ξεψυχήσει ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης. Σε μια μικρή μπροσούρα, η Ιθακήσια λογία κ. Ρίτα Τσιντίλη - Βλησμά, στη βιογραφική της σύντομη εξιστόρηση της ζωής του Καρβούνη, σημειώνει πως το ξύπνημα στο νεαρό Καρβούνη ήρθε πολύ ενωρίς στα 16 χρόνια μια νύχτα στην Οντέσα, που είδε να σκοτώνουν μπροστά στα μάτια του νεαρούς επαναστάτες και το περιστατικό αυτό το περιγράφει στο διήγημά του «Το ξύπνημα», που λέει: «...Μέσα μας είχε ξυπνήσει κάτι που δεν το υποψιαζόμαστε ως τότε. Η ζωή έπαιρνε νόημα καινούριο στο μυαλό μας. Γιατί είναι κάτι που δεν ξεχνιέται εκείνες οι κόκκινες κορδέλες, που ξετυλίχτηκαν στο χιόνι απ' τα κορμιά που ξαπλώθηκαν μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα...».

ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗ στα προπολεμικά χρόνια, επίσης, η προσφορά στον αντιπολεμικό αγώνα. Αλλά και οι διώξεις που οι φασίστες είχαν εξαπολύσει εναντίον του. Στο αντιπολεμικό μανιφέστο, τον Ιούνη του 1932, δίπλα στην υπογραφή του Δημήτρη Γληνού, του Κ. Βάρναλη, της Μαρίκας Κοτοπούλη, είναι μαζί με άλλες και του Ν. Καρβούνη η υπογραφή. Διαβάζουμε: «...Ενάντια στη ζωή της ανθρωπότητας και ενάντια στον ανθρώπινο πολιτισμό, ετοιμάζεται πάλι με ψύχραιμη υπολογιστικότητα το απαίσιο κακούργημα. Ολα τα σημάδια των καιρών δείχνουνε πως τα στρατιωτικά επιτελεία των ιμπεριαλιστικών χωρών και οι πολιτικοί ηγέτες, τα όργανα των μεγάλων καπιταλιστών, ετοιμάζονται να μεταβάλουνε τη γη σ' ένα απέραντο σφαγείο... Ολοι όσοι και στη δική μας χώρα αισθάνονται τον εαυτό τους αλληλέγγυο με την παγκόσμια ανθρωπιστική συνείδηση, ας έρθουν μαζί μας και ας βαδίσουμε όλοι μαζί, πλάι στην εργατιά, που θα βρει τη δύναμη, πνίγοντας το τέρας, να σώσει και τον εαυτό της και το νέο ανθρώπινο πολιτισμό...».

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ κάλεσμα εδώ και 71 χρόνια... «...Οσοι αισθάνονται φρίκη για το έγκλημα που ετοιμάζεται, όσοι αισθάνονται τη συνείδησή τους να εξεγείρεται για τη βαρβαρότητα ενός κοινωνικού συστήματος που θεμελιώνεται στο αίμα και την πείνα, έχουνε το χρέος να πούνε το "παρών" τούτη τη στιγμή».