Το βιβλίο του Ελισσαίου Βαγενά «Για μια άλλη προσέγγιση της παιδικής επιθετικότητας» (έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής») παρουσίασαν στη Λάρισα (18/2/2003) η Ενωση Γυναικών Λάρισας -Παράρτημα ΟΓΕ και η Κίνηση Επιστημόνων, Διανοουμένων, Καλλιτεχνών για την Ειρήνη, τον Πολιτισμό και το Περιβάλλον (ΚΕΔΙΚΑ). Το βιβλίο παρουσιάστηκε και στην Καρδίτσα (13/2) από τη Λαϊκή Βιβλιοθήκη Καρδίτσας «Η Αθηνά», το Σύλλογο Γυναικών Καρδίτσας και την τοπική Ενωση Συλλόγων Γονέων - Κηδεμόνων. Θα ακολουθήσει παρουσίαση και στο Βόλο (26/2).

Ο Ελ. Βαγενάς μιλώντας στη Λάρισα για το βιβλίο του, σημείωσε πως στόχος του ήταν να εμπλουτίσει τον προβληματισμό, να αναδείξει απόψεις άγνωστες στη χώρα μας και να βοηθήσει τον αναγνώστη ώστε να προσανατολιστεί καλύτερα σε θέματα που αφορούν στην επιθετικότητα, αλλά και στην ανθρώπινη φύση και κοινωνία.

Ο συγγραφέας επέκρινε τις απόψεις που θεωρούν «μοιραία» την επιθετικότητα (νατουραλισμός, φροϋδισμός κ.ά.) και υπογράμμισε ότι «η αντίληψη πως η επιθετικότητα είναι αποτέλεσμα του ενστίκτου της καταστροφικότητας και του θανάτου θολώνει την κατανόηση του ζητήματος. Ετσι ακόμη και φαινόμενα κοινωνικο-πολιτικά, όπως η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, λ.χ. ο πόλεμος κατά του Ιράκ, δεν ερμηνεύονται με κοινωνικά και οικονομικο-πολιτικά κριτήρια, όπως θα έπρεπε, αλλά με... ψυχω-μυστικιστικά! Λένε, λ.χ. «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου», του Μπους δηλαδή (!) και από τηλεοράσεως, για να δικαιολογηθεί ο πόλεμος, να επιβληθεί η μοιρολατρία, με εξωπολιτικά επιχειρήματα. Λένε ότι αυτός ο πόλεμος οφείλεται σε ένα απόκρυφο ένστικτο της επιθετικότητας των Μπους, Ράμσφελντ και Πάουελ, ώστε να αποκρύψουν τα πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα και υποδείξεις μεγάλων εταιριών πετρελαίου και όπλων, που θέλουν να ελέγξουν τα πετρέλαια του Ιράκ και να βγάλουν την οικονομία τους από την κρίση της».

Ο Ελ. Βαγενάς αναφέρθηκε στις έρευνες που απέδειξαν ότι η παιδική επιθετικότητα οφείλεται στις απαγορεύσεις, στις οικογενειακές κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, στην επιβράβευση ή μίμηση επιθετικών προτύπων, στην τηλεόραση, στα πολεμικά παιχνίδια, στην απαξίωση των παιδιών από τους ενήλικες, στην απομόνωση του παιδιού από τους συνομηλίκους, στη μη αυτοεκτίμηση του παιδιού κ.α.

«Στην κοινωνία πρέπει να ψάξουμε στις σχέσεις παιδιού - κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που όλο και λιγότερα προσφέρει στο παιδί, στον εκπαιδευτικό, στο γονιό, στον εργαζόμενο. Μιας κοινωνίας που στηρίζεται στο "ο θάνατός σου είναι η ζωή μου"», κατέληξε ο συγγραφέας.