Στην πορεία ελέγχου των αποφάσεων της Σορβόννης και της Μπολόνια, πραγματοποιήθηκε στις 19 Μάη 2001, η Σύνοδος της Πράγας. Εκεί συναντήθηκαν 32 υπουργοί Παιδείας από χώρες της Ευρώπης (από τις 29 που είχαν υπογράψει την Μπολόνια κι ακόμα, οι υπουργοί της Κύπρου, της Κροατίας και της Τουρκίας), επαναβεβαίωσαν τους στόχους της Μπολόνια, υιοθετώντας πρακτικά και προπαγανδιστικά μέτρα για την καλύτερη προώθηση αυτών των στόχων στο εσωτερικό των χωρών τους και έβαλαν χρονοδιάγραμμα για την υλοποίηση της όλης διαδικασίας μέχρι το 2010.

Τα καινούριο στοιχείο που εισάγεται στην Πράγα είναι το θέμα της αξιολόγησης. «Οι υπουργοί αναγνώρισαν το ρόλο που διαδραματίζουν τα συστήματα πιστοποίησης ποιότητας στην εξασφάλιση υψηλών επιπέδων ποιότητας και στην ενίσχυση της συμβατότητας της αξιολόγησης σε όλο το εύρος της Ευρώπης», αναφέρεται χαρακτηριστικά. Πίσω από την έννοια της «ποιότητας» όμως, κρύβεται η ανάγκη ελέγχου της υποταγής των ιδρυμάτων στους νόμους της αγοράς. Θα αξιολογείται, δηλαδή, το κατά πόσον τα ιδρύματα προσαρμόζονται στο μοντέλο της Μπολόνια.

Στη διακήρυξη αναφέρεται ακόμα ότι η εκπαίδευση «πρέπει να θεωρείται κοινωνικό αγαθό» και να παραμείνει «κρατική» η ευθύνη γι' αυτή, ανάλογα βέβαια με τη νομοθεσία κάθε χώρας. Πρόκειται για ανούσια προσθήκη, με σκοπό να κατευνάσει τις έντονες αντιδράσεις που είχαν ξεσηκωθεί μετά την Μπολόνια. Αρκεί να σκεφτούμε ότι στις περισσότερες χώρες υπάρχει ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση, ενώ και η δημόσια λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και στη διακήρυξη της Πράγας δεν υπάρχει καμιά πρόθεση να θιγούν αυτά τα δεδομένα.

Απαλείφεται ο χρονικός προσδιορισμός για τον πρώτο κύκλο σπουδών (δηλαδή το «ελάχιστης διάρκειας τριών ετών») επιβεβαιώνεται όμως πανηγυρικά ότι ο πρώτος κύκλος θα οδηγεί σε τίτλο επιπέδου bachelor, το οποίο είναι τρίχρονο! Επιβεβαιώνεται, επίσης, η πολυδιάσπαση των πτυχίων, η αναγνώριση διαφόρων κύκλων μαθημάτων, υποπρογραμμάτων κ.τ.λ. και οι πιστωτικές μονάδες. Τέλος, εισάγεται μια παράγραφος σχετικά με τη διά βίου εκπαίδευση, με την ίδια λογική που εμφανίζονταν και στη διακήρυξη της Σορβόννης, την παραγωγή δηλαδή ενός ανθρώπινου δυναμικού που θα μετακινείται προς όφελος της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.