Η κυβέρνηση βάζει φέτος ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι στη βαμβακοκαλλιέργεια. Η περσινή Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) για το βαμβάκι τροποποιείται προς το χειρότερο, με βασικό σκοπό την περαιτέρω συρρίκνωση της βαμβακοκαλλιέργειας.

Τα «σπασμένα» θα πληρώσουν πρωτίστως οι μικρομεσαίοι παραγωγοί που εξαναγκάζονται να έχουν και ένα επιπλέον εισόδημα προκειμένου να επιβιώσουν. Μετά από δύο χρόνια συνεχών αυθαίρετων μειώσεων, προβλέπονται φέτος νέα αυθαίρετα διοικητικά μέτρα περιορισμού. Ετσι για τους λεγόμενους μη κατά κύριο επάγγελμα αγρότες θα επιβληθεί επιπλέον μείωση 10% σε όσους καλλιεργούν από 50 μέχρι 100 στρέμματα και 5% σε όσους καλλιεργούν από 100 στρέμματα και πάνω. Κι αυτό γίνεται πάλι στο όνομα της αμειψισποράς... και το εργαλείο του νέου περιορισμού ή παγώματος των ήδη μειωμένων καλλιεργηθέντων στρεμμάτων, θα είναι πάλι το Ολοκληρωμένο Σύστημα Διαχείρισης & Ελέγχου (ΟΣΔΕ).

Φαίνεται πως η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Γεωργίας θα εμφανίσει φέτος ότι με βάση το... ΟΣΔΕ καλλιεργήθηκαν λιγότερα από 3.400.000 στρέμματα. Να σημειωθεί ότι το 2001 εμφανίστηκε ότι καλλιεργήθηκαν στο ΟΣΔΕ 3.805.000 στρέμματα και για το 2002 3.605.000 στρέμματα. Κι αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2001 καλλιεργήθηκαν στην πραγματικότητα 4.230.000 στρέμματα, τότε συμπεραίνεται εύλογα ότι η κυβέρνηση με ΚΥΑ και με ΟΣΔΕ θα ανεβάσει φέτος του νούμερο των κομμένων στρεμμάτων με βαμβάκι κάτι παραπάνω από 800.000!

Η ολέθρια αυτή πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση αναφορικά με τη βαμβακοκαλλιέργεια, δεν αποσκοπεί στην κατοχύρωση ενός καλύτερου εισοδήματος για τον Ελληνα βαμβακοπαραγωγό και στην προστασία του περιβάλλοντος, όπως ισχυρίζεται η ηγεσία του υπουργείου Γεωργίας, επιχειρώντας να παραπλανήσει τους αγρότες και γενικότερα την κοινή γνώμη. Αλλωστε, πώς μπορεί κάποιος παραγωγός να εξασφαλίσει καλύτερο εισόδημα, όταν δεν του επιτρέπουν να καλλιεργήσει όσα στρέμματα μπορεί και να παραγάγει όσο το δυνατόν περισσότερα και πιο ποιοτικά προϊόντα; Ούτε, βεβαίως τα όσα γίνονται, είναι αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου παραγωγικού σχεδιασμού για τη χώρα μας, καθώς ο αγρότης που υποχρεώνεται να μειώσει τη βαμβακοκαλλιέργεια, δεν έχει εναλλακτική παραγωγική λύση, η οποία θα του εξασφάλιζε ένα καλύτερο εισόδημα. Κι αυτό γιατί στο σύνολο, σχεδόν, των υπόλοιπων αγροτικών προϊόντων η Ευρωπαϊκή Ενωση επιβάλλει περιορισμούς, ποσοστώσεις και πρόστιμα συνυπευθυνότητας, ενώ και οι τιμές που διαμορφώνονται προσφέρουν ακόμα μικρότερο εισόδημα.

Επίσης, γίνεται φανερό ότι τα συνεχόμενα μέτρα περιορισμού της βαμβακοκαλλιέργειας αποσκοπούν στο «κουκούλωμα» του καταστροφικού κοινοτικού κανονισμού για τα βαμβάκι που ψήφισε η κυβέρνηση στην ΕΕ τον Απρίλη του 2001. Οι σχετικές κυβερνητικές αποφάσεις, το μόνο που κάνουν είναι να προωθούν τις κατευθύνσεις και τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης για δραστικό περιορισμό της βαμβακοκαλλιέργειας στην Ελλάδα. Αυτό βέβαια δε γίνεται τυχαία. Γίνεται στα πλαίσια ενός γενικότερου σχεδίου για μείωση της αγροτικής παραγωγής και συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, ώστε να προχωρήσει η καπιταλιστικοποίηση της γεωργίας, με την παράδοση της γης στα χέρια λίγων μεγαλοεπιχειρηματιών, που θα δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα.