Στην τελική ευθεία βαίνουν, πλέον, οι διαβουλεύσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ - Βρετανία για την εκπόνηση ενός κειμένου νέου ψηφίσματος που θα τους διασφαλίζει την αυτόματη ανάληψη στρατιωτικής δράσης κατά του Ιράκ. Ενός κειμένου που οι δύο «σύμμαχοι» φιλοδοξούν να υπερσκελίσει τη διστακτικότητα ορισμένων «αναποφάσιστων» χωρών του Συμβουλίου Ασφαλείας και να περιορίσει τα περιθώρια άσκησης «βέτο» από τα «διαφωνούντα» μόνιμα μέλη. «Διαφωνούντων» που, αν και κάνουν διαρκώς αναφορά στο δικαίωμα «βέτο», μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο να το ασκήσουν καθώς φαίνεται δύσκολη μια τόσο ευθεία ρήξη με τις ΗΠΑ, αν και κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή, τα οποία προσπαθούν να υπερασπίσουν, ζητώντας «παράταση των επιθεωρήσεων».

Τα χέρια των δύο βασικών συμμάχων φαίνεται να «λύθηκαν» σε μεγάλο βαθμό μετά το κοινό ανακοινωθέν της ΕΕ, το οποίο, εκτός από το να «αποκαταστήσει την ευρωπαϊκή ενότητα», χρησιμοποίησε την επιθυμητή φρασεολογία περί «στρατιωτικής επέμβασης ως τελευταίας λύσης». Διόλου τυχαία, η Ουάσιγκτον, διά στόματος πολλών αξιωματούχων της, έσπευσε να εκφράσει την ικανοποίησή της για την υποστήριξη που εξέφρασαν οι σύμμαχοι και να εκτιμήσει ότι η «διατλαντική ένταση» αποκλιμακώνεται.

Παρ' όλα αυτά, η Βρετανία μοιάζει να επιθυμεί διακαώς την εκπόνηση και την έγκριση του νέου ψηφίσματος. Σύμφωνα με διπλωματικές πληροφορίες, η βρετανική πλευρά αναζητά πυρετωδώς φραστικές διατυπώσεις και ορολογία που δε θα προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, αλλά θα συμπαρασύρει διπλωματικά το Συμβούλιο Ασφαλείας στη στρατιωτική οδό. Ο Τόνι Μπλερ και η κυβέρνησή του, ιδιαίτερα μετά και από την ογκώδη αντιπολεμική διαδήλωση της 15ης Φεβρουαρίου, μοιάζουν να βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Η συντριπτική πλειοψηφία της βρετανικής κοινής γνώμης τάσσεται ενάντια στον πόλεμο, ακόμη και αν έχει τη γνωμοδότηση του ΟΗΕ.

Η βρετανική ηγεσία, εδώ και καιρό, προσπάθησε να καλλιεργήσει ένα «ηθικό πλέγμα» αιτιολόγησης της αναγκαιότητας ενός στρατιωτικού πλήγματος κατά του Ιράκ, το οποίο, όμως, ματαίως προσπαθεί να εδραιώσει. Ενα ακόμη ράπισμα ήρθε από τις ηγεσίες της Αγγλικανικής και της Καθολικής Εκκλησίας της Βρετανίας, οι οποίες εναντιώθηκαν με ανακοίνωσή τους, στις «ηθικές αναζητήσεις» του Μπλερ. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Βρετανός πρωθυπουργός δεν έχει καταφέρει να πείσει ούτε το ίδιο του το Κόμμα, ενώ καλείται να αντιμετωπίσει την έντονη αντίδραση και των βρετανικών συνδικάτων, που φαίνονται να εξετάζουν ακόμη και το ενδεχόμενο της χρήσης του όπλου της απεργίας απέναντι στα κυβερνητικά σχέδια.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα πράγματα μοιάζουν να έχουν δρομολογηθεί. Δηλώνοντας ότι «σέβεται τις ανησυχίες των φιλειρηνιστών αλλά διαφωνεί μαζί τους» και ότι «ως Πρόεδρος οφείλει να υπερασπίσει την ασφάλεια του έθνους», ο Τζορτζ Μπους «έκλεισε» το θέμα των εσωτερικών αντιδράσεων. Η Ουάσιγκτον ολοκλήρωσε «επιτυχημένα» και το «σκληρό» παζάρι, στο οποίο είχε επιδοθεί με την Τουρκία, προκειμένου να εξασφαλίσει την πρόσβαση αμερικανικών στρατευμάτων στο Βόρειο Ιράκ. Ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ, ήταν λακωνικός και περιεκτικός: Τα αμερικανικά στρατεύματα είναι, πλέον, έτοιμα να εξαπολύσουν ανά πάσα στιγμή επίθεση κατά του Ιράκ, αμέσως μόλις τους δοθεί η εντολή.

Τα σενάρια των σχεδιαζόμενων στρατιωτικών επιχειρήσεων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι πολλά και όλα εξαιρετικά πιθανά. Αυτό που οι Αμερικανοί επιτελείς έχουν καταστήσει σαφές είναι ότι, σε αντίθεση με την «Καταιγίδα της Ερήμου» το 1991, τώρα οι αμερικανικές δυνάμεις δε θα επιλέξουν τη λύση «των μακρόχρονων αεροπορικών επιδρομών» (υποτίθεται για να μην προκληθούν πολλές «παράπλευρες απώλειες»), αλλά θα προωθήσουν τάχιστα επίγειες δυνάμεις στο έδαφος του Ιράκ. Εχουν, επίσης, δηλώσει ξεκάθαρα ότι θα εγκαθιδρύσουν μια «περιορισμένης διάρκειας» στρατιωτική αμερικανική διοίκηση στο Ιράκ, προοπτική που έχει, ήδη, προκαλέσει κύματα οργής στην αραβική κοινή γνώμη και αναμένεται ότι θα λειτουργήσει ως λάκτισμα για αλυσιδωτές ανεξέλεγκτες αντιδράσεις, τουλάχιστον, σε όλη την περιοχή.

«Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος», υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές, τονίζοντας ότι η επίθεση στο Ιράκ είχε αποφασιστεί πολύ πριν την 11η Σεπτέμβρη για έναν και βασικό λόγο: Η επιβολή αμερικανικής κυριαρχίας στο Ιράκ, μετά από την ανατροπή του ιρακινού καθεστώτος, είναι ο πυλώνας της περιφερειακής αναδιάρθρωσης που οι ΗΠΑ σχεδιάζουν για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Κόλπου. Αναδιάρθρωση που είναι απαραίτητη, όχι μόνο για να επιτευχθεί ο προφανής στόχος του ελέγχου των δεύτερων, στον κόσμο, πλουσιότερων πετρελαϊκών κοιτασμάτων, αυτών του Ιράκ, αλλά και για να καταστεί δυνατή η διατήρηση της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας μέσα από τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων (Ιράν), μέσα από την αποφασιστική επιρροή στη διάθεση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Κασπίας, αλλά και μέσα από τον έλεγχο των μεγαλύτερων υδάτινων πόρων όλης της περιοχής, που δεν είναι άλλοι από τον Τίγρη και τον Ευφράτη που βρίσκονται στο Ιράκ.

Και όπως λένε πολλοί άλλοι αναλυτές, η Ουάσιγκτον είναι αυτή που θα αποφασίσει τελικά και το πότε θα αρχίσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, ασχέτως αν θα υπάρχει ή όχι ψήφισμα του ΟΗΕ και ανεξάρτητα με το σε πόσο άβολη θέση θα βρεθεί ή όχι η Βρετανία. Και η αντίστροφη μέτρηση είναι σαφές ότι βαίνει στο τέλος της.