«Ο Δυσσέας! Η χαρά του η πιο μεγάλη. Είχε κι έναν άλλον Δυσσέα. Το γιο του το μεγάλο. Ενα λιοντάρι ανήμερο, που "δρασκελούσε τα βουνά και ριζιμιά κουνούσε". Τον έφαγε κι αυτόν, μαζί με τόσα άλλα παλικάρια, ο μαγκούφης ο Εμφύλιος». Από το διήγημα του Βασίλη Φυτσιλή