Η ιστορία, άλλωστε, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, παλιότερων και πρόσφατων, είναι πολύ πλούσια και διδακτική για το πώς καταφέρνουν οι ιμπεριαλιστές να παγιδεύουν ή να διασπούν το κίνημα.

Το βασικό, όμως, και σπουδαιότερο δίδαγμα από την ιστορία των ιμπεριαλιστικών πολέμων, είναι ότι, όπου έγινε δυνατό να ματαιωθεί ή να σταματήσει ο πόλεμος, αυτό έγινε μόνο με την ανατροπή των φορέων του πολέμου, με την πάλη των λαών ή με την ύπαρξη ισχυρού αντίπαλου δέους και την απειλή ανατροπής της εξουσίας του ιμπεριαλισμού στη μια ή στην άλλη χώρα.

Η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν τον πόλεμο, όπως και στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, της αστικής τάξης. Ο λαός θα πληρώσει τις συνέπειες και θα είναι βαριές. Η έξοδος της Ελλάδας από τον πόλεμο θα έχει κόστος μόνο για τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί η κυβέρνηση και τίποτα παραπάνω. Οποιος, λοιπόν, αρνείται αυτό το αίτημα, που είναι μια σημαντική δυνατότητα για την αποτροπή του πολέμου δεν υπηρετεί τον αγώνα για την ειρήνη και δε θέλει να συγκρουστεί ή να διαχωρίσει τη θέση του από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που θέλουν ή ωφελούνται άμεσα ή μακροπρόθεσμα από τον πόλεμο και επομένως δημαγωγεί στο όνομα της ειρήνης, για να μην απομονωθεί από τα λαϊκά στρώματα. Στο ζήτημα αυτό, η ΝΔ ταυτίζεται πλήρως με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση. Αλλά και ο ΣΥΝ δε θέλει να ξεκόψει από την «αγία οικογένεια», πατώντας, ως γνήσιο οπορτουνιστικό ρεύμα, σε δύο βάρκες. Δεν υιοθετεί, για παράδειγμα, θέση καθαρή για το θέμα της άμεσης απεμπλοκής της Ελλάδας από τον πόλεμο. Το συναρτά με το τι θα κάνουν οι άλλες χώρες της ΕΕ.

Το ΚΚΕ στο καίριο αυτό θέμα δεν έχει καμιά ταλάντευση, γιατί δεν έχει καμιά σχέση με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, με το μεγάλο κεφάλαιο, με τα διάφορα κέντρα εξουσίας και δε φοβάται την οργάνωση του λαού και την αποφασιστική ανάπτυξη της πάλης του.

Θα βρεθούν αρκετοί - και πρώτοι και καλύτεροι τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ και άλλοι πρώην κομμουνιστές που συστεγάζονται στο ΣΥΝ - που θα κατηγορήσουν, για άλλη μια φορά, το ΚΚΕ για τυχοδιωκτισμό, για σεχταρισμό, για διασπαστική τακτική, κλπ., κλπ. Εχοντας ξεκόψει οριστικά κάθε σχέση με τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και τα συμφέροντα του εργατικού κινήματος, αναλαμβάνουν σε κάθε κρίσιμη φάση του κινήματος το ρόλο του εισαγγελέα για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, καλυπτόμενοι πίσω από τα συνθήματα περί «ενότητας». Αλλά όταν μυρίζει μπαρούτι, όταν δηλαδή πρέπει να έρθουν σε άμεση πολιτική αντιπαράθεση, τρέχουν πανικόβλητοι να κρυφτούν, όπως έγινε κατά την επίσκεψη Κλίντον στην Ελλάδα, όπως έγινε μετά τις 11 του Σεπτέμβρη, όπου όλοι τότε είχαν γίνει Αμερικάνοι.

Οι κομμουνιστές, οι φίλοι του ΚΚΕ, οι σύμμαχοί του οφείλουν, παραμένοντας σταθερά στις θέσεις του μαρξισμού, να προετοιμάσουν την εργατική τάξη και τα άλλα εργαζόμενα στρώματα για τα μεγάλα γεγονότα που αναπόφευκτα έρχονται. Οφείλουν να μελετούν σε βάθος και την ουσία των εξελίξεων που είναι ιστορικής σημασίας και να ηγηθούν με αυταπάρνηση στον αγώνα του λαού κατά του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων, που και σε συνθήκες ειρήνης και σε συνθήκες πολέμου σπέρνουν το θάνατο, την καταστροφή, τη μαζική φτώχεια και εξαθλίωση.

Ο πόλεμος που ετοιμάζεται και όλες οι εξελίξεις που ήρθαν στην επιφάνεια αποκαλύπτουν και επιβεβαιώνουν, με τον πιο θριαμβευτικό τρόπο, τη θεμελιακή αυτή θέση του Λένιν.

Ο πόλεμος κατά του Ιράκ, ως συνέχεια των προηγούμενων πολέμων κατά της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν, είναι αποτέλεσμα της όξυνσης όλων των αντιθέσεων του ιμπεριαλισμού και ιδιαίτερα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για αγορές, πρώτες ύλες και σφαίρες επιρροής. Κρίσεις και αντιθέσεις που έχουν προκαλέσει ισχυρούς κλονισμούς στις κυριότερες ιμπεριαλιστικές χώρες. Αλλά και η προετοιμασία του πολέμου προκαλεί νέες πιο βαθιές, πιο μεγάλες αντιθέσεις και κλονισμούς. Αντιθέσεις που θα βρίσκουν την αντανάκλασή τους και στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Η οικονομική κρίση δεν πρόκειται να ξεπεραστεί, αλλά, αντίθετα, αναμένεται πιο καταστροφική. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις παίρνουν ακόμα πιο εκρηκτικές διαστάσεις. Είναι αδύνατο να ξεπεραστούν με «ειρηνικά μέσα», δηλαδή με «ειρηνική μοιρασιά». Γι' αυτό και ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος, με τα σημερινά δεδομένα.

Η έκρηξη του πολέμου θα προκαλέσει μεγάλες και αλυσιδωτές αντιδράσεις, με απρόβλεπτες συνέπειες, με κυριότερη τη συνέχισή του. Τα επιτελεία του ιμπεριαλισμού έχουν κυριολεκτικά πανικοβληθεί.

Από τις παραπάνω εξελίξεις, απορρέουν ορισμένα σημαντικά πρακτικά πολιτικά συμπεράσματα:

Η μαζική εξαθλίωση των λαϊκών μαζών είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα. Το σύστημα αυτό δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί, δεν μπορεί να ρυθμιστεί. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση παρά μόνο ο σοσιαλισμός. Από την άποψη αυτή, ταυτόχρονα με τη βαρβαρότητα και τη σήψη του συστήματος, προκαλείται τεράστια επιτάχυνση και παραπέρα ωρίμανση των προϋποθέσεων αντικειμενικά της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Οι αντιθέσεις έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, όπως και η όξυνσή τους, στο εσωτερικό του ιμπεριαλισμού. Ζήτημα που γίνεται σήμερα πιο κατανοητό από εκατομμύρια μάζες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη, αλλά κυρίως μεγαλύτερο ψέμα, ότι μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.

Οσο υπάρχει ο καπιταλισμός σαν κυρίαρχο σύστημα, από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους δεν πρόκειται να γλιτώσει η ανθρωπότητα. Κι όταν ο πόλεμος δεν υπάρχει, συνεχίζεται με άλλες μορφές. Με συνεχή οικονομικό πόλεμο, με κυρώσεις, με εμπάργκο, επιβολή εκβιαστικών αντιλαϊκών όρων, επέμβαση στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος, κλπ. Γι' αυτό δε θέλουμε την καπιταλιστική ειρήνη. Ο σοσιαλισμός, η πολιτική της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής δημοκρατικής συμμαχίας είναι αναγκαιότητα. Κι ακριβώς γιατί έτσι είναι, η πολιτική του ΚΚΕ είναι στο στόχαστρο του αντιπάλου σήμερα. Απέναντι σε αυτή συμμαχία γίνεται και κατευθείαν επίθεση με την πολιτική του μαστίγιου, αλλά και έμμεση με την πολιτική της διείσδυσης, της διάβρωσης με «ειρηνικά και δημοκρατικά» μέτρα.

Σημασία έχει ότι βαδίζουμε σε αυτή την πορεία και πρέπει να είμαστε σε αυτή την κατεύθυνση δράσης αντιστοιχώντας τις μεθόδους καθοδήγησης -και από την άποψη περιεχομένου και από την άποψη μεθόδων - στους πολιτικούς στόχους του Προγράμματος του Κόμματος και στις εξελίξεις.

Εδώ ο αγώνας θα παίρνει οξύτατες μορφές ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης για την κατεύθυνση, για τον προσανατολισμό της λαϊκής πάλης. Η μάχη αυτή θα κριθεί από το βαθμό της ιδεολογικής και πολιτικής συντριβής του οπορτουνισμού, που, παρά τις ιδεολογικές ήττες που έχει υποστεί, παραμένει ισχυρή απειλή για το επαναστατικό κίνημα, προσαρμόζεται διαρκώς, προκαλώντας φθορά και σύγχυση. Γιατί ακριβώς αποτελεί το αριστερό χέρι της αστικής πολιτικής.

Αγώνας για να μην παγιδευτεί το λαϊκό κίνημα ανάμεσα στον πολεμόχαρο ιμπεριαλιστή Μπους και στη «φιλειρηνική Ευρώπη».

Αγώνας, για να παραμένει σταθερά στο στόχαστρο η φύση και ο χαρακτήρας της ΕΕ. Δεν μπορούμε να αφήσουμε το ζήτημα της ειρήνης του μέλλοντος στα χέρια ενός «καλού» ιμπεριαλιστή. Και το ειρηνικό μέλλον αυτό δεν είναι αφηρημένο, «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» γενικώς.

Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός, αλλά λέγεται σοσιαλιστικός, με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, προλεταριακή, με κεντρικό σχεδιασμό, που στο κέντρο έχει τις ανάγκες των εργαζόμενων ανθρώπων.

Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός - αναγκαίος, αυτή άλλωστε είναι η αντικειμενική τάση εξέλιξης, αλλά δεν μπορεί να είναι ένας κόσμος «με τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη», όπως ισχυρίζονται τα ποικιλώνυμα Φόρουμ. Οσο υπάρχει κέρδος, οι ανάγκες των ανθρώπων θα θυσιάζονται.

Ενας κόσμος ανθρώπινος - σοσιαλιστικός μπορεί να υπάρξει μόνο με την προϋπόθεση ότι το κέρδος, η καρδιά του καπιταλισμού, θα φύγει από το προσκήνιο της ιστορίας, όταν καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η υπεραξία, η πηγή του κέρδους. Το σύνθημά τους διαιωνίζει έντεχνα την ανθρώπινη εκμετάλλευση, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξωραϊστεί.

Με εμπιστοσύνη στη δύναμη των λαϊκών μαζών να δουλεύουμε σταθερά, με υπομονή και αντοχή, ώστε η πείρα που έχει μέχρι τώρα συσσωρευτεί στη συνείδηση πλατιών εργατικών και λαϊκών κινημάτων και είναι πολύ σημαντική, να γίνεται πολιτική πείρα, ανοίγοντας αποφασιστικά πόλεμο με όλες εκείνες τις θεωρίες και απόψεις που σπέρνουν αυταπάτες και καλλιεργούν το ταξικό συμβιβασμό και την υποταγή πότε στην κεντροαριστερά και πότε στους «καλούς» ιμπεριαλιστές.

Με αυτοπεποίθηση και σταθερότητα μπορούμε και στο άμεσο μέλλον, αλλά και προοπτικά να κερδίσουμε αυτή τη μάχη. Ολες οι προβλέψεις του ΚΚΕ σε κρίσιμα ζητήματα έχουν δικαιωθεί και αποτελούν ισχυρό οπλοστάσιο (εκτίμηση για το ρόλο του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, για το χαρακτήρα και την προοπτική της ΕΕ, για την ΟΝΕ και το Euro, για την κεντροαριστερά και το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, κλπ., κλπ.).

Ο ιμπεριαλισμός γίνεται όλο και πιο αντιδραστικός, πιο αδίστακτος. Κατασκευάζει συνεχώς νέα όπλα επίθεσης κατά των λαών, των κινημάτων με στόχο την πρόληψη ενός νέου κύκλου αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, κοινωνικών, σοσιαλιστικών επαναστάσεων στον 21ο αιώνα.

Το σύνθημα, ωστόσο, ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι παντοδύναμος και ανίκητος είναι πέρα για πέρα σωστό.

Δε φτάνει, όμως, να επαναλαμβάνεται αν η πρωτοπορία και κατ' επέκταση το ανερχόμενο εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν είναι θεωρητικά εξοπλισμένο και οργανωτικά συσπειρωμένο και σε διαρκή ετοιμότητα να αντιπαλεύει μαχητικά και νικηφόρα σε κάθε επίθεση. Να είναι έτοιμο για αντεπίθεση.

Τέτοια διαφώτιση, που να αφυπνίζει, να απεγκλωβίζει πολιτικά λαϊκές μάζες από την επιρροή των αστικών κομμάτων και να τις οργανώνει σε υλική δύναμη ικανή να προχωρήσει στη γραμμή της ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Αποκτά, ταυτόχρονα, αποφασιστική σημασία η σφυρηλάτηση σε ανώτερα επίπεδα της ιδεολογικής πολιτικής και οργανωτικής συσπείρωσης και συνοχής των γραμμών του Κόμματος και της ΚΝΕ. Οι υποδείξεις της ΚΕ, για την ουσιαστική βελτίωση της εσωκομματικής ζωής και λειτουργίας με πλούσιο περιεχόμενο συζητήσεων, ως προϋπόθεσης για την κατάκτηση ενός ανώτερου βαθμού εσωκομματικής δημοκρατίας και συνειδητής πειθαρχίας στην πολιτική και τους στόχους του Κόμματος, αποκτούν εξαιρετικά επιτακτική ανάγκη.

Αποκτά, τέλος, σε αυτές τις συνθήκες και στις προοπτικές που διαγράφονται, καθοριστική σημασία η κατάκτηση ενός αποτελεσματικού τρόπου καθοδήγησης, ικανού να δίνει δύναμη και προοπτική στον αγώνα των κομμουνιστών, να προσανατολίζει και να εμπνέει στον αγώνα όλο και πλατύτερες δυνάμεις από την εργατική τάξη, τη νεολαία, τα μεσαία στρώματα της πόλης, τη φτωχομεσαία αγροτιά, τη διανόηση, να οργανώνει και να στεριώνει συμμαχίες.

Το ΚΚΕ έδωσε ισχυρά δείγματα αντοχής σε δύσκολες και σύνθετες συνθήκες. Εχει γερές βάσεις και είναι πιο ώριμο για αντεπίθεση.