Ο πόλεμος των Αμερικανοεγγλέζων ενάντια στο Ιράκ έχει οξύνει όσο ποτέ στο μεταπολεμικό παρελθόν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τις αντιθέσεις εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φαίνεται να δημιουργούνται νέοι συνασπισμοί και συμμαχίες, ενώ δε φαίνεται να σταματά μόνο σ' αυτό το κράτος. Ηδη απ' αυτή την εξέλιξη αποδυναμώνονται και η Γαλλία και η Γερμανία, ενώ με δεδομένη την παρουσία των Αμερικανών και στο Αφγανιστάν, το μέτωπο που ανοίγουν στη ΛΔ Κορέας, αλλά και το υπαρκτό στα Βαλκάνια (η υπόθεση δολοφονίας του Τζίντζιτς αντικειμενικά οξύνει την κατάσταση ενώ αμερικανικός στρατός σταθμεύει σε Ρουμανία, Βουλγαρία), η Ρωσία βρίσκεται πολιορκημένη. Αλλωστε, γίνεται φανερή η διαπάλη γαλλογερμανικού και αμερικανοεγγλέζικου άξονα για το τράβηγμά της σε συμμαχία, αλλά αντικειμενικά είναι στόχος. Ταυτόχρονα οξύνονται οι αντιθέσεις ανέμεσα σε διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου, εντός των ιμπεριαλιστικών κρατών, ενώ την κατάσταση περιπλέκει το γεγονός οτι η εξαγωγή κεφαλαίου γίνεται κυρίως μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Για παράδειγμα η Γερμανία έχει μεγάλες επενδύσεις στις ΗΠΑ και το αντίθετο. Η Κίνα, επίσης, βρίσκεται «στριμωγμένη» στην περιοχή τόσο της Κεντρικής όσο και της Νοτιοανατολικής Ασίας, όπως και η Ιαπωνία, γεγονός που έγινε φανερό με το άνοιγμα του μετώπου από τις ΗΠΑ στη ΛΔ Κορέας, με την οποία η Ιαπωνία διέκοψε τις συνομιλίες που είχε αρχίσει. Οι εξελίξεις με αφορμή τον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ φαίνεται να φέρνουν το τυπικό τέλος στους κανόνες διευθέτησης των διεθνών ζητημάτων του μεταπολεμικού κόσμου 12 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, (ουσιαστικά αυτό έχει απο τότε). Ο ΟΗΕ, και τυπικά πλέον, δεν έχει κανένα κύρος ως οργανισμός, δεν μπορεί να παίξει κανένα ρόλο.

Η εποχή μας είναι «εποχή του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών κλονισμών, καθώς και των κλονισμών που απορρέουν από τον ιμπεριαλισμό».

Ο πόλεμος ενάντια στο Ιράκ και όλες οι εξελίξεις σχετικά μ' αυτόν επιβεβαιώνουν αυτή τη θέση του Λένιν.

Ο πόλεμος κατά του Ιράκ έρχεται ως συνέχεια των πολέμων κατά της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν, είναι αποτέλεσμα της όξυνσης όλων των αντιθέσεων του ιμπεριαλισμού. Αλλά ο πόλεμος προκαλεί νέες οξύτατες και πιο βαθιές αντιθέσεις, που θα βρίσκουν την αντανάκλασή τους και στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Η οικονομική κρίση δε φαίνεται ότι μπορεί να ξεπεραστεί, αλλά, αντίθετα, αναμένεται πιο καταστροφική. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις παίρνουν ακόμα πιο εκρηκτικές διαστάσεις. Ο πόλεμος ενάντια στο Ιράκ θα προκαλέσει αντιδράσεις με απρόβλεπτες συνέπειες, με κυριότερη τη συνέχισή του, ενώ θα προκαλούνται πολιτικές κρίσεις. Δεν αποκλείεται. μάλλον αυτό είναι το πιθανό ενδεχόμενο, να δημιουργήσει γενικευμένη κρίση και, όπως είχε προβλέψει το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, «συνθήκες που θα διαμορφώσουν στην πορεία αντικειμενικά στοιχεία πανεθνικής κρίσης σε μια ή περισσότερες χώρες, αλλού νωρίτερα, αλλού αργότερα». Αντικειμενικά προβάλλει ως μοναδική διέξοδος η λαϊκή εξουσία, ο σοσιαλισμός.

Είναι αναμενόμενη η όξυνση της ταξικής πάλης που θα παίρνει το χαρακτήρα σύγκρουσης. Η ιδεολογική επίθεση θα συνδυάζεται με την κατασταλτική επίθεση της ολιγαρχίας, των κρατικών μηχανισμών της και των κομμάτων της. Η εξελισσόμενη πραγματικότητα, το οπλοστάσιό τους (κατασταλτικοί μηχανισμοί, νομικό πλαίσιο με «τρομονόμους», «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία), δείχνουν ότι ο ιμπεριαλισμός γίνεται ολοένα και πιο αδίστακτος, πιο επιθετικός κατά των λαών, με στόχο την αντιμετώπιση των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, την πρόληψη κοινωνικών, σοσιαλιστικών επαναστάσεων στον 21ο αιώνα.

Επομένως, το λαϊκό κίνημα στη χώρα μας πρέπει να είναι έτοιμο για αντεπίθεση. Γι' αυτό και είναι απόλυτα καθοριστικής σημασίας η πλατιά ιδεολογική και πολιτική δουλιά, με βάση το Πρόγραμμα και την τακτική του Κόμματος για Λαϊκό Μέτωπο, λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία, την πολιτική συσπείρωσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε αυτή την κατεύθυνση, σε συνδυασμό με την οργάνωση της αντιιμπεριαλιστικής αντιπολεμικής πάλης.