Ο πόλεμος αυτός είναι σίγουρο ότι θα αλλάξει όλα τα δεδομένα όχι μόνο για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά και για τον υπόλοιπο πλανήτη. Οι αλλαγές αυτές, όμως, θα γίνουν γύρω από έναν άξονα: του πετρελαίου και κατ' επέκταση της γεωπολιτικής, της δύναμης του δολαρίου και της εγκαθίδρυσης μιας ηγεμονίας, όπου θα συμμετέχουν συγκεκριμένες μεγάλες δυνάμεις, με πρώτες τις ΗΠΑ.

Κατ' αρχήν, οι πετρελαϊκοί γίγαντες προσμένουν πολλά από τον πόλεμο, αφού ελπίζουν ότι ο «μαύρος χρυσός» στα σπλάχνα του Ιράκ θα είναι σε λίγο καιρό στην κατοχή τους. Και όχι μόνο. Ελπίζουν ότι θα υποβάλουν και τους κανόνες του παιχνιδιού για όλη την ευρύτερη περιοχή. Κάτι που ήθελαν να πράξουν εδώ και τέσσερις δεκαετίες, αλλά δεν μπορούσαν, καθώς είχαν αποβληθεί.

Ηδη ο πλειστηριασμός εκ μέρους των αμερικανικών και βρετανικών «μεγάλων αδελφών» έχει αρχίσει. «Exxon Mobil», «Chevron Texaco», «Shell», BP, αλλά και η τεξανική «Halliburton», όπου ο νυν αντιπρόεδρος Ντικ Τσένεϊ υπήρξε επί χρόνια σύμβουλός της, φέρονται ότι έχουν ήδη «κάνει συμβόλαια»... Πώς και με ποιον; Με κανένα, αν και σύμφωνα με δημοσίευμα της «Wall Street Journal» (16/01/03), αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το υπουργείο Αμύνης είχαν αλλεπάλληλες συναντήσεις «ανεπισήμως» με στελέχη των «Halliburton», «Schlumberger», «Exxon Mobil», «Chevron Texaco» και «Conoco Phillips», ώστε να σχεδιάσουν τη μεταπολεμική πετρελαϊκή παραγωγή...

«Ανεπισήμως» συμφωνούν... μόνο ευελπιστώντας και προσδοκώντας ότι τα βρετανικά και αμερικανικά στρατεύματα θα θέσουν υπό τον έλεγχό τους τη Βαγδάτη και όλο το Ιράκ, ουσιαστικά εξαναγκάζοντας με την πειθώ των όπλων τους «Ιρακινούς που θα έχουν στον έλεγχό τους τις πετρελαιοπηγές του Ιράκ», όπως μας τονίζουν συνεχώς ο Νο1 πολέμαρχος Τζορτζ Μπους, αλλά και ο Νο2 Τόνι Μπλερ, να υπογράψουν τα συμβόλαια με τις «μεγάλες αδελφές». Εξάλλου, σύμφωνα με το αμερικανικό «Newsweek», το κυριότερο επιχείρημα που θα προβάλλουν είναι ότι είναι οι μόνες που έχουν τη δυνατότητα, την οικονομική εννοείται, να αποκαταστήσουν την πετρελαϊκή παραγωγή του Ιράκ στα 6 εκατομμύρια βαρέλια που έχει τη δυνατότητα, μετά από 12 χρόνια υποπαραγωγής, αλλά και να αναπτύξουν τις εγκαταστάσεις στο Νότιο Ιράκ - 60% των ανεκμετάλλευτων αποθεμάτων του Ιράκ.

Για να μπορέσουν όμως να εξασφαλίσουν τα δεκάδες δισ. του κέρδους, θα πρέπει να εισέλθουν σε ένα μεταπολεμικό Ιράκ, που θα πρέπει να είναι σταθερό πολιτικά και θετικό για τους ίδιους, ώστε να υπογραφούν τα αμφιλεγόμενα συμβόλαια όπου θα τους δίνεται η ιδιοκτησία των πετρελαιοπηγών και θα εξασφαλίζεται η απαλλαγή από την καταβολή φόρου ή των διεθνών περιβαλλοντικών περιορισμών, όπως ήδη έχουν κάνει σε άλλες περιπτώσεις και σε άλλες περιοχές του κόσμου, αλλά ποτέ στη Μέση Ανατολή και στη Λατινική Αμερική. «Το ζήτημα δεν είναι το πετρέλαιο ως προϊόν, αλλά ο ευρύτερος στόχος, δηλαδή οι μεγάλοι πετρελαϊκοί γίγαντες να αλλάξουν συλλήβδην τους όρους της ανάμειξής τους στην περιοχή και την πολιτική του πετρελαίου, με τα κοινής ευθύνης και παραγωγής συμβόλαια», διαπιστώνει ο αναλυτής ασφάλειας και πετρελαίου της κυβέρνησης της Σαουδικής Αραβίας, Ναουάφ Ομπάιντ.

Η δήλωση αυτή του Σαουδάραβα αξιωματούχου, με κεκαλυμμένο τρόπο θέτει το ζήτημα των όρων. Ορων που θα εξυπηρετήσουν το δεύτερο πυλώνα του πολέμου, την ηγεμονία, μέσω του δολαρίου.

Οταν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έκαναν λόγο εδώ και μήνες για τον πόλεμο, ότι «δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το πετρέλαιο» είχε βάση. Οπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Μάικλ Ρένερ στο «Foreign Policy in Focus», ο στόχος της αμερικανοβρετανικής εκστρατείας είναι «ο έλεγχος του πετρελαίου όλου του Περσικού Κόλπου, αλλά και η ανάγκη για την απόλυτη κυριαρχία του πετρελαίου του Ιράκ που είναι σε σύνδεση με την υπεράσπιση του δολαρίου».

Από τις αρχές του Απρίλη του 1997, δηλαδή έξι χρόνια πριν, έκθεση του Ινστιτούτου Τζέιμς Μπέικερ του Πανεπιστημίου Ράις επισήμανε τον «κίνδυνο του Ιράκ και του Ιράν», για τη μελλοντική μη ελέγξιμη διάθεση πετρελαίου από τη Μέση Ανατολή, φόβοι που επιβεβαιώθηκαν με την απόφαση του ΟΠΕΚ ότι η διάθεση πετρελαίου του Ιράκ, αλλά και άλλων χωρών - μελών του Οργανισμού μπορεί να γίνεται και σε ευρώ και όχι μόνο σε δολάρια!

Η τάση αυτή συνεχίστηκε και με το Ιράν να μετατρέπει τα αποθεματικά κεφάλαια της χώρας σε ευρώ (Iran Financial News 25/08/02), αλλά και η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας, η Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας, η Τράπεζα του Καναδά και, ανήκουστο, ακόμη και η Κεντρική Τράπεζα της Ταϊβάν («Business Week» 17/01/03, «Asia Times» 11/4/02).

Και όχι μόνο αυτό, το καθεστώς το Σαντάμ Χουσεΐν ήδη έχει προσφέρει αφειδώς συμβόλαια εξόρυξης και παραγωγής - τα οποία παραμένουν ανενεργά όσο διαρκούν οι κυρώσεις εκ μέρους των Ηνωμένων Εθνών - στη Ρωσία, την Κίνα, τη Γαλλία, τη Βραζιλία, την Ιταλία και τη Μαλαισία. Στην περίπτωση ανατροπής του Σαντάμ και αντικατάστασής του από ένα νέο καθεστώς - πελάτη είναι το πιο πιθανό όλα αυτά τα συμβόλαια να ακυρωθούν, αν και θεωρείται βέβαιο ότι οι ΗΠΑ προσέφεραν τουλάχιστον στη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Ρωσία μέρος της πίτας της πετρελαϊκής παραγωγής, με αντάλλαγμα την ψήφο τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αφού μπορούσαν κατ' αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν τον έλεγχο και φυσικά τη συνέχιση της ηγεμονίας του δολαρίου, καθώς «το παγκόσμιο εμπόριο είναι ένα παιχνίδι όπου οι ΗΠΑ παράγουν δολάρια και όλος ο κόσμος παράγει αγαθά που τα δολάρια αγοράζουν»... σημειώνει ο Γουίλαμ Γκρέιντερ, στο περιοδικό «Nation». «Σε περίπτωση που αυτή η κατάσταση ανατραπεί, τότε το υπερτιμημένο δολάριο θα παρασύρει στον κατήφορο την κλυδωνιζόμενη αμερικανική οικονομία»...