«Μυθιστόρημα σε φόντο μαύρο - άσπρο», χαρακτηρίζει ο Βασίλης Λιόγκαρης το νέο του βιβλίο υπό τον τίτλο «Τι είδε η Γιασμίν;» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Τίτλος περίεργος, απατηλός, περιπαικτικός, ο οποίος μας θυμίζει τον τίτλο της αλληγορικής σάτιρας του Αγγλου θεατρικού συγγραφέα Τζο Ορτον «Τι είδε ο υπηρέτης» («Waht the butler saw»), με την οποία όπως μεταφορικά δηλοί η φράση του τίτλου ...πήρε μάτι, δηλαδή έβγαλε στη φόρα μερικά από ...άπλυτα της αστικής τάξης. Στη σάτιρα του Ορτον βλέπουμε τα ψυχο-διανοητικά, ηθικά και σεξουαλικά άπλυτα της διεφθαρμένης αγγλικής αστικής τάξης, μέσω ενός ζεύγους. Ο Βασίλης Λιόγκαρης, αντίθετα, «παίρνει μάτι», δηλαδή βγάζει στη φόρα πολλά άπλυτα. Απλυτα όχι λίγων, αλλά πολλών και χαρακτηριστικών εκπροσώπων της ελληνικής παλιότερης μεγαλοαστικής τάξης (και της ισχυρής και της ξεπεσμένης) και των νέων «τζακιών», αλλά και της παρατρεχάμενής τους μεσοαστικής, και εν μέρει της παραδουλεύτρας τους, της μικροαστικής. Πάσα ομοιότητα των προσώπων του μυθιστορήματος με πραγματικά πρόσωπα είναι ...συμπτωματική. Εξάλλου, κάθε πρόσωπο συνθέτει και άλλα πρόσωπα. Σε κάθε πρόσωπο συμπυκνώνονται και άλλα, όμοια ή παρόμοια, πρόσωπα της ελληνικής πλουτοκρατίας (εφοπλιστικής, βιομηχανικής, τραπεζικής). Αλλά και «τα προσομοιάζοντα στοιχεία» με τη γελοιωδέστατη τηλεοπτική «Δυναστεία» και «Τόλμη και γοητεία» είναι επίσης συμπτωματικά, λέει ο συγγραφέας.

Μη σας ξεγελάσει το ξενομανές γυναικείο όνομα Γιασμίν. Η βέρα Ελληνίδα Γιασμίν, η Ασημίνα, είναι η έμπιστη υπηρέτρια στο μέγαρο που έχτισε στα περίχωρα της Εκάλης ο 80χρονος «αρχηγέτης» ενός οικογενειακού επιχειρηματικού ομίλου, που «θεμελιώθηκε» με το Σχέδιο Μάρσαλ, την αρπαγή των χωραφιών της φτωχής αγροτιάς, την αγορά αμερικάνικων σαπιοκάραβων, το μόχθο και το θάνατο χιλιάδων αδικοχαμένων ναυτεργατών, με πετρέλαια, διυλιστήρια, τράπεζες, εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, λ.χ. στον Πόλεμο στο Κόλπο, παράνομη μεταφορά των απελπισμένων μεταναστών με σαπιοκάραβα. Η Ασημίνα, υπηρετώντας χρόνια και χρόνια στο ...σεράι του ομίλου, έζησε στο πετσί της από παιδί, άκουσε παλιές και είδε καινούριες «αμαρτίες» του οίκου. Παρακολούθησε τα άγρια «παιχνίδια» με τους ανταγωνιστές του, το θανάσιμο έως και φονικό μίσος μεταξύ των μελών του και την εξουθένωση όσων συγγενών δεν τερατοποιούνταν, παρέμεναν άνθρωποι. Γνώρισε διάφορα ντόπια και ξένα «αρπακτικά», περιφερόμενα ή φιλοξενούμενα στον ελληνικό οίκο του κεφαλαίου. Υπήρξε η ίδια θύμα, αλλά και αυτόπτης μάρτυρας της υποκρισίας, της συναισθηματικής ανικανότητας, της ακολασίας, της διαστροφής, της απανθρωπιάς τους.