Η επιλογή και όχι εκλογή του Τζορτζ Ουόκερ Μπους, μετά το αίσιο τέλος της «περιπέτειας» της Φλόριντα στις προεδρικές εκλογές του 2000, αποτελούσε ίσως για κάποιους προειδοποιητικό σημάδι ως «ακροδεξιά στροφή» στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Εντούτοις, ο «δυσλεκτικός και αδαής» Τζορτζ Μπους προκαλούσε τα μειδιάματα του πλανήτη και της πλειοψηφίας των συμπατριωτών του, αποσπώντας την προσοχή από τον άνθρωπο που κρατά, ουσιαστικά, τα νήματα εντός του Λευκού Οίκου, τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσένεϊ, που εργαζόμενος όλο το μεταβατικό διάστημα μέχρι την επίσημη ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης συνέθετε το κυβερνητικό σχήμα. Σχήμα που, μόλις 27 μήνες μετά, αφήνει άφωνους «εχθρούς» και «συμμάχους»...

Εν αρχή ήταν οι δηλώσεις περί αλλαγής του αμυντικού δόγματος των ΗΠΑ, περί ριζικής αναδιάρθρωσης των Ενόπλων Δυνάμεων, «ένα ευέλικτο και σύγχρονο στράτευμα, που θα μπορεί να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις». Εν συνεχεία, η ανακοίνωση της πρόθεσης για την ανάπτυξη του αντιπυραυλικού συστήματος των ΗΠΑ, σχέδιο που έγινε γνωστό και ως «υιός του Πολέμου των Αστρων», αφού αποτελεί εξέλιξη ή παραλλαγή του σχεδίου «Πόλεμος των Αστρων», που προσπάθησαν οι ΗΠΑ να θέσουν σε εφαρμογή κατά τη δεκαετία του '80, επί κυβέρνησης Ρόναλντ Ρίγκαν. Παράλληλα, η στάση των ΗΠΑ σκλήρυνε εντός του ΟΗΕ, αλλά και με «ωμό τρόπο αδιαφορούσε» για τα εκκρεμή διεθνή ζητήματα, όπως για την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Κιότο ή τη Συνθήκη για τη Σύσταση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου - που ο προκάτοχός του είχε φροντίσει να αναδείξει ως μείζονα, χωρίς βέβαια να παίρνει θέση και ο ίδιος... - το πραξικόπημα εντός της Διεθνούς Συνθήκης απαγόρευσης της διάδοσης των χημικών και βιολογικών όπλων.

Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η ανησυχία και η οργή των λαών φούντωνε, εντέχνως η κοινή γνώμη απασχολούνταν με τις γκάφες του Προέδρου Μπους, κατά τη διάρκεια της πρώτης του ευρωπαϊκής περιοδείας, κατ' αρχάς στη Μαδρίτη, με την προσπάθειά του να μιλήσει την ισπανική και κυρίως με τη δήλωσή του για το αποτέλεσμα της συνάντησης με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν - «κοίταξα στα μάτια του και είδα την ψυχή του».

Το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου όμως ο κόσμος γύρισε ανάποδα. Ισως ο τίτλος της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde» «Είμαστε όλοι Αμερικανοί», θα ήταν πράγματι προφητικός, αναφορικά με τους στόχους και τη στρατηγική της αμερικανικής κυβέρνησης, που θα ξεδιπλωνόταν πλήρως ένα χρόνο αργότερα, εάν υπήρχε ακόμη μία λέξη στο τέλος της πρότασης, «υπήκοοι». Ομως η στάση της εφημερίδας και τμήματος της γαλλικής διανόησης, όπως εκφράζεται κυρίως μέσα από τις σελίδες της «Le Monde», που σήμερα σιωπά χαρακτηριστικά, ήταν η πρόκληση μιας θυμικής αντίδρασης για την εξυπηρέτηση της ανάγκης απόλυτης ευθυγράμμισης και στήριξης των στόχων της αμερικανικής κυβέρνησης με την κήρυξη του πολέμου κατά τρομοκρατίας. Αντίδραση βάσει του θυμικού, που όμως σήμερα, αν και προκαλείται από την ίδια τη φρίκη και τη θηριωδία του πολέμου στο Ιράκ, κατακεραυνώνεται από τους κήνσορες της εξουσίας -ειδικά στη χώρα μας - που αντιτάσσουν ότι θα πρέπει όλοι να έχουν μια πιο αντικειμενική και ρεαλιστική στάση απέναντι στον πόλεμο!

Ετσι πολύ σκληρά αντιτρομοκρατικά μέτρα άρχισαν να λαμβάνονται εντός των ΗΠΑ, αλλά και να επιβάλλονται διεθνώς, πάντα στο πλαίσιο της αποτροπής μελλοντικών τρομοκρατικών επιθέσεων και όπως χαρακτηριστικά τονίζει η Αρουντάτα Ρόι, «έχουμε φτάσει στο σημείο ακόμη και οι διαφωνούντες να θεωρούνται τρομοκράτες». Εντός δύο μηνών εξαπολύεται ο πόλεμος κατά του Αφγανιστάν, για να ξεριζωθεί «το φυτώριο της τρομοκρατίας», πόλεμος όμως που όπως αποκαλύφθηκε είχε ήδη προγραμματιστεί και σχεδιαστεί και απλά περίμενε την υπογραφή του Αμερικανού Προέδρου, άμα τη επιστροφή του από την επίσκεψη στην πολιτεία της Φλόριντα, την 11η Σεπτεμβρίου! Αντιστοίχως, είναι πια γνωστό τοις πάσι ότι και ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν προσχεδιασμένος. Μήπως όμως και η επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου;