Και φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο των ημερών. Οπως προείπαμε, ο πόλεμος του Ιράκ δεν είναι μεμονωμένος, αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο του ευρύτερου σχεδίου και της στρατηγικής επιλογής της γεωμετρικής αύξησης των αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή του Κόλπου, με αφορμή τον Πόλεμο του Κόλπου.

Πρώτος στόχος η ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, ένας πόλεμος που είχε σχεδιαστεί χρόνια, έτσι ώστε να έχει τρομακτικό και σημαντικό αντίκτυπο σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ετσι, η εγκαθίδρυση ενός κράτους απόλυτα ελεγχόμενου και η μετατροπή «σε σύγχρονο κράτος που θα είναι ένα εξαγώγιμο μοντέλο σε όλη την περιοχή, θα αποτελέσει το έναυσμα για την προώθηση των ευρύτερων αλλαγών στην περιοχή και, ταυτόχρονα, θα δώσει την ευκαιρία δημιουργίας βάσεων, αλλά και ελέγχου των πόρων ολόκληρης σχεδόν της περιοχής».

Αλλαγές εσωτερικές προβλέπονται και για την Σαουδική Αραβία, που η 11η Σεπτεμβρίου κατέδειξε ότι το κράτος, υπό την ηγεσία της πριγκιπικής οικογένειας Σαούντ, ήταν ο κύριος εξαγωγέας του φονταμενταλιστικού μοντέλου των Ουαχαμπί και ο κύριος τροφοδότης δεκάδων τρομοκρατικών οργανώσεων όπως η Χαμάς, σύμφωνα με τα στοιχεία που οι ισραηλινές αρχές παρέδωσαν στις ΗΠΑ. Ως παράδειγμα, μάλιστα, αναφέρεται ότι η πριγκιπική κυβέρνηση «στηρίζει οικονομικά χιλιάδες οικογένειες μαρτύρων της Παλαιστινιακής Ιντιφάντα» και ότι το 90% των «εγκλείστων» στο Γκουαντανάμο είναι Σαουδάραβες!

Για την Παλαιστίνη, αλλά και τις υπόλοιπες χώρες παραμένει η ίδια πολιτική, ώθηση του «εκδημοκρατισμού», ενώ συγκεκριμένα για το Παλαιστινιακό προωθείται το περίφημο σχέδιο «οδικός χάρτης» και η απόλυτη στήριξη της πολιτικής του Αριέλ Σαρόν.

Παράδοξο γεγονός αποτελεί η πολεμική ρητορική των τελευταίων ολίγων μηνών. Ουσιαστικά, στο ίδιο το σχέδιο, αλλά και στις εκθέσεις, που ακολουθούν αυτά τα δυόμισι χρόνια, υπάρχουν ελάχιστες αναφορές για τη Συρία και μόνο γενικόλογες αναφορές περί του «φασιστικού καθεστώτος». Ουσιαστικά η Συρία, παρά τη στήριξή της κατά τον πόλεμο εναντίον του Αφγανιστάν, από «σύμμαχος» μετονομάστηκε κράτος που υποθάλπει την τρομοκρατία, κατά την περιβόητη ομιλία Μπους στο Γουέστ Πόιντ. Πάντα με αποδείξεις των ισραηλινών αρχών, υποθάλπει τις οργανώσεις Χαμάς, Τζιχάντ, Χεζμπολάχ, αλλά και το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, οργανώσεις που έχουν πραγματοποιήσει επιθέσεις, αλλά ποτέ κατά αμερικανικών ή δυτικών στόχων, παρά μόνο ενάντια σε ισραηλινούς στόχους.

Ανάλογη μεταστροφή υπήρξε για το Ιράν, μόνο που είναι ο μεγάλος πονοκέφαλος των Αμερικανών...

Εκθεση που εκπονήθηκε από την ίδια ομάδα, το περασμένο καλοκαίρι, αναφέρει ότι στην περίπτωση πολέμου κατά του Ιράκ κατά τη διάρκεια της αμερικανικής εισβολής και όσο ο αμερικανικός στρατός φτάνει κοντά στα σύνορα του Ιράκ με το Ιράν, «είναι πιθανόν να προκληθούν εσωτερικές αναταραχές στην Ισλαμική Δημοκρατία, δηλαδή ταυτόχρονες εξεγέρσεις αγανακτισμένων πολιτών σε όλες τις μεγάλες πόλεις σε τέτοια έκταση, που θα είναι αδύνατον να ελεγχθούν από τις ειδικές επαναστατικές δυνάμεις, αφού οι μουλάδες, που φοβούνται μεγάλες αντιπαραθέσεις στους δρόμους των πόλεων, δεν τους εμπιστεύονται απολύτως. Αν δεν προκληθεί εσωτερική αναταραχή κατά τη διάρκεια της επέμβασης, τότε ενδέχεται να δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης του νέου Ιράκ»... Εντούτοις, στρατιωτική επίθεση μάλλον θα πρέπει να αποκλείεται μέχρι την ολοκλήρωση της αντιπυραυλικής ασπίδας.

«Αν τελικά τίποτα δε γίνει, τότε πιθανώς μία τρομοκρατική ενέργεια της Χεζμπολάχ μπορεί να προκαλέσει μία στρατιωτική δράση». Οι πιέσεις κατά τους Αμερικανούς σχεδιαστές θα είναι αφόρητες... στήριξη της χρεοκοπημένης Εθνικής Τηλεόρασης του Ιράν, που εξέπεμπε δορυφορικά από το Λος Αντζελες, στήριξη και οργάνωση της αντιπολίτευσης του Ιράν, που ζουν στις ΗΠΑ και τη Δύση, κυρίως η «κυβέρνηση Μπους πρέπει να πιέσει τη Μόσχα, και εάν χρειαστεί και με πολύ σκληρό τρόπο εάν μας αγνοήσουν, προκειμένου να μη συνεχίσει την οικοδόμηση του πυρηνικού αντιδραστήρα του Μπουσέχρ. Εάν καταστεί αναγκαίο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για ένα στρατιωτικό χτύπημα κατά του Μπουσέχρ, γιατί με κανένα τρόπο δεν πρέπει να τεθεί σε λειτουργία. Ο πρόεδρος πρέπει να συνεχίσει να μιλά για ειρήνη και δημοκρατία. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται, τότε μαζί με το Ιράν θα πάει και ο μουσουλμανικός κόσμος»...