Οι λέξεις υποκρισία και φαρισαϊσμός είναι λίγες, για να χαρακτηρίσουν τη στάση των κυβερνητών των 15 χωρών - μελών της ΕΕ, καθώς και των 10 υποψήφιων για ένταξη χωρών. Εχουμε υπόψη μας το γεγονός ότι οι 15 κυβερνήσεις της ΕΕ (φιλοαμερικάνοι, φιλοευρωπαίοι ή «ουδέτεροι») ένωσαν τη φωνή τους εναντίον της Κούβας, για να την κατηγορήσουν πως παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κι αυτό, όταν οι κάθε είδους «ανθρωπιστές» της ΕΕ - με πρωτοβουλία του Ελληνα πρωθυπουργού και προεδρεύοντος της ΕΕ - όχι μόνον αρνήθηκαν να καταδικάσουν τον «προληπτικό» πόλεμο που κήρυξαν οι ΗΠΑ με τη Βρετανία στο Ιράκ με πρόσχημα την απελευθέρωση του ιρανικού λαού από το δικτατορικό καθεστώς του Σ. Χουσεΐν, αλλά ούτε καν το έφεραν για συζήτηση στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής!

Οπως πληροφορηθήκαμε, το Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, που συνήλθε στο Λουξεμβούργο, εξέδωσε ΚΟΙΝΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ, με το οποίο «καταδικάζει τις πρόσφατες ενέργειες των κουβανικών αρχών, ιδιαίτερα τις εκτελέσεις, τις μεγάλης κλίμακας συλλήψεις διαφωνούντων, τις άδικες δίκες, καθώς και τις αυθαίρετες και υπερβολικές ποινές που επιβλήθηκαν» και προειδοποιεί πως «οι τελευταίες αυτές εξελίξεις, που σηματοδοτούν μία περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα, θα έχουν επιπτώσεις στις σχέσεις της ΕΕ με την Κούβα και στις προοπτικές αυξημένης συνεργασίας»!

Οι κυβερνήτες της ΕΕ - ανεξαρτήτως αν κυκλοφορούν με το μανδύα του σοσιαλιστή, του φιλελεύθερου ή του συντηρητικού - έδωσαν για μια ακόμη φορά δείγματα γραφής πως προτιμούν να βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος. Με την αρχική τους στάση - όπως και με τα «παζάρια» που κάνουν στο παρασκήνιο με τους Αμερικανούς για τη μοιρασιά της λείας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ (διάβαζε «ανοικοδόμηση») - οι Ευρωπαίοι ηγέτες κρίνουν με αυστηρά ταξικά κριτήρια, τόσο τα «ανθρώπινα δικαιώματα», όσο και άλλες έννοιες, όπως «ελευθερία», «ανθρωπισμός» κλπ., που συχνά πιπιλάνε σαν καραμέλα. Ενώ αρνήθηκαν να καταδικάσουν τον αμερικανοβρετανικό πόλεμο στο Ιράκ, που άφησε πίσω του δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες (αθώους άμαχους Ιρακινούς, γυναίκες και παιδιά), ακόμη και τώρα που κατέρρευσε ο μύθος για την κατοχή χημικών και άλλων καταστροφικών όπλων που κατείχε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν - βγήκαν χτες και καταδίκασαν την κυβέρνηση της Κούβας, επειδή εφάρμοσε τους νόμους απέναντι σε ανθρώπους που τα δικαστήρια έκριναν ότι τους παραβίασαν.

Η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός τους είναι ολοφάνερα. Και το ενδιαφέρον είναι πως, μαζί με τους υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ, για παραβιάσεις των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κατηγόρησαν την Κούβα η Διεθνής Αμνηστία και η τσέχικη κυβέρνηση - μαζί με τον πρώην Πρόεδρο της χώρας, Βάτσλαβ Χάβελ. Οπως πληροφορηθήκαμε από τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, ο Β. Χάβελ, «ο πρόεδρος της Γερουσίας Πετρ Πίτχαρτ και άλλοι 20 διανοούμενοι υπογράφουν ένα ψήφισμα, με το οποίο καλούν την Κούβα να απελευθερώσει όλους τους πολιτικούς κρατουμένους, που βρίσκονται άδικα στη φυλακή». Στο ίδιο τηλεγράφημα, αναφέρεται πως «όλοι οι υπογράφοντες το ψήφισμα είναι αυτοί που είχαν θέσει την υπογραφή τους στην περίφημη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Χάρτα 77, κατά της τότε κομμουνιστικής κυβέρνησης της Πράγας».

Για την ιστορία, να θυμίσουμε το εξής: Ο κύριος Χάβελ και τα άλλα μέλη της «Χάρτας 77» δεν είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορούν με το μανδύα του «ανθρωπιστή», για να χτυπήσουν μια σοσιαλιστική χώρα, όπως η Κούβα. Ο «ανθρωπιστής» κύριος Χάβελ είναι αυτός, που, όσο υπήρχε η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας, κυκλοφορούσε με τη μάσκα των διανοουμένων που αγωνίζονται για ένα «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Το ποιόν του - τι, δηλαδή, ακριβώς πίστευε και πιστεύει και ποιων τα συμφέροντα υπηρετούσε και υπηρετεί - το απέδειξε όταν, μια μέρα πριν τη λήξη της θητείας του ως Προέδρου της Τσεχίας, έβαζε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του - με τους ηγέτες άλλων 7 ευρωπαϊκών χωρών, 3 μελών της ΕΕ και 5 υποψήφιων για ένταξη - σε κείμενο που πρόσφερε την υποστήριξή του στην κήρυξη του «προληπτικού» πολέμου των αμερικανοβρετανικών στρατευμάτων εναντίον του ιρακινού λαού.

Αυτή η αλήθεια, σχετικά με την υποκριτική στάση των ηγετών της ΕΕ και όλων εκείνων που στήριξαν και στηρίζουν, ανοιχτά ή συγκαλυμμένα, διάφορες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε διάφορες χώρες (Κόλπος 1991, Βοσνία - Ερζεγοβίνη - Γιουγκοσλαβία - Αφγανιστάν- Ιράκ κλπ.), κάνει ιδιαίτερα επίκαιρο το εξής ρητό: Οσο λιγότερο νοιάζεσαι για την πολιτική, τόσο ανοίγεις την όρεξη του κάθε τυχοδιώκτη να σου περάσει τις αλυσίδες.