Ανακοινώθηκε την περασμένη Τρίτη ο «μεγάλος διακανονισμός» μεταξύ της Αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών που πρωταγωνίστησαν στη χρηματιστηριακή «φούσκα» της Γουόλ Στριτ. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Επιτροπής, η οποία ερεύνησε όλα τα χρηματιστηριακά σκάνδαλα της τελευταίας τριετίας, οι δέκα επενδυτικές τράπεζες θα πληρώσουν 1,4 δισεκατομμύρια δολάρια ως τιμωρία για τη συστηματική παραπλάνηση του επενδυτικού κοινού. Το ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του «διακανονισμού» είναι ότι η μεν Επιτροπή παραιτείται από την περαιτέρω έρευνα των υποθέσεων και του δικαιώματος να οδηγήσει σε δίκη τους «παραβάτες», οι δε τράπεζες δέχονται να πληρώσουν χωρίς να ομολογήσουν την ενοχή τους, αλλά και ούτε να διαψεύσουν τις εις βάρος τους κατηγορίες... Με δύο λόγια, ένα «μεγάλο κουκούλωμα» μιας υπόθεσης από την οποία βγήκαν κερδισμένοι (κατά πολλά δισεκατομμύρια δολάρια) οι «στυλοβάτες του συστήματος» και πετάχτηκαν στο δρόμο εκατομμύρια άνθρωποι που έχασαν δουλιά, αποταμιεύσεις, ασφαλιστικά δικαιώματα...

Μεταξύ των τραπεζών που θα καταβάλλουν το «πρόστιμο» των 1,4 δισ. δολαρίων, βρίσκονται και μερικά τρανταχτά ονόματα όπως η Salomon Smith Barney, η Bear Stearns, η Credit Swiss First Boston, η Merrill Lynch, η Goldman Sachs, η Morgan Stanley, η UBS και η Lehman Brothers. Χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί με πάσης φύσεως δραστηριότητες σ' όλο τον κόσμο. Πολλές από αυτές τις τράπεζες προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους σε διάφορες κυβερνήσεις (μεταξύ τους και η ελληνική) σε θέματα ιδιωτικοποιήσεων και επενδύσεων.

Ο «μεγάλος διακανονισμός» αποκαλύπτει τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, ως μόνιμου θερμοκηπίου στο οποίο αναπτύσσονται τα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα, ακόμη και με βάση το αστικό δίκαιο, και υπογραμμίζει το ανεφάρμοστο των απόψεων και των προτάσεων για την «εκκαθάρισή» του, από τέτοια φαινόμενα. Μπροστά στον κίνδυνο μιας οξύτερης γενικευμένης κρίσης, που απειλεί τα θεμέλια του συστήματος, το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος καταφεύγουν σε ένα συμβιβασμό για να μη διασαλευτεί η «τάξη» των πραγμάτων. Οι τράπεζες θα πληρώσουν ένα «πρόστιμο» (ελάχιστο μέρος αυτών που λήστεψαν) και θα συνεχίσουν ανενόχλητες τη ληστρική τους πολιτική. Απ' την άλλη, το κράτος θα εισπράξει το ποσό αυτό για να δικαιολογηθεί ότι μείωσε τη βλάβη του «δημοσίου συμφέροντος» και στη συνέχεια θα κλείσει μάτια και αυτιά γι' αυτά που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται στον «αγγελικό κόσμο» του χρηματιστηρίου, μέσω του οποίου έγινε η τεράστια λαϊκή αφαίμαξη. Οσο για τα θύματα, ας πρόσεχαν...

Οι εν λόγω τράπεζες κατηγορούνται ότι κατά την περίοδο της «χρηματιστηριακής άνοιξης» διοχέτευαν παραπλανητικές εκτιμήσεις και πληροφορίες για μετοχές επιχειρήσεων, οι οποίες με τη σειρά τους πλήρωναν τις τράπεζες για να αποκτήσουν ένα «καλό όνομα» στην αγορά. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο ένα στέλεχος της Lehman Brothers περιέγραψε αυτή τη διαδικασία: «αυτό που όντως συμβαίνει, είναι ότι ένας απλός άνθρωπος, ο οποίος δε διαθέτει αρκετή εξυπνάδα για να αντιληφθεί τις ιδιάζουσες αποχρώσεις, ίσως να παραπλανηθεί, αλλά αυτή είναι η φύση της δουλιάς μου»!