Μπορεί το σύνθημα «Ποτέ πια πόλεμος» να ακουγόταν στις 9 Μάη του 1945 σαν ευχή από τα χείλη εκατομμυρίων απλών ανθρώπων του μόχθου, που έζησαν τη φρίκη και τη βαρβαρότητα του Β' παγκόσμιου πολέμου, μα και η ευχή χρειάζεται για να κρατά ζωντανή τη μνήμη από τη θηριωδία του ιμπεριαλισμού. Χρειάζεται προκειμένου να γίνεται συνείδηση πως χωρίς τον κοινωνικοπολιτικό αγώνα για την κατάργηση του ιμπεριαλισμού, για το πέρασμα της ανθρωπότητας από την ταξική προϊστορία στην αταξική ιστορία, χωρίς την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο πόλεμος θα απλώνει το φάντασμά του πάνω από τα κεφάλια των λαών. Το φάντασμα που γίνεται ζωντανή καταστροφή, όταν η κοινωνία των ολοένα αυξανόμενων ταξικών ανισοτήτων πνίγεται από τη θηλιά του δικού της βρόχου που τον σφίγγει η κρίση και ο ενδομονοπωλιακός ανταγωνισμός. Οι αγιάτρευτες αρρώστιες της, αιτία των εσωτερικών της αντιφάσεων, φωλιάζουν μέσα στην ίδια της τη σάρκα, γέννημα της δράσης του απόλυτου νόμου της. Του νόμου του κέρδους. Που όταν δεν μπορεί να δρα πια σαν πηγή της δύναμής της, όταν το κεφάλαιο δεν μπορεί να αναπαράγεται, τότε η κυρίαρχη τάξη κάνει πόλεμο, για να καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις και να αναζωογονηθεί απ' αυτή την καταστροφή, για ν' αρπάξει εδάφη από τον ανταγωνιστή της και να μεγαλώσει τις αγορές που θα της δώσουν ανάσα, σκοτώνοντας το νεκροθάφτη της, τους λαούς, προκειμένου να γλιτώσει το δικό της θάνατο. Αυτόν τον αισθάνεται, τον περιμένει, μα δεν τον θέλει. Ξέρει καλά πως η δική της ιστορία, της έχει ετοιμάσει την αγχόνη του μελλοθανάτου. Μα ξέρει καλά επίσης, από τη δική της ιστορία, πως χωρίς το νεκροθάφτη της, που η ίδια τον δημιούργησε, παίρνει παράταση ζωής. Και ένα μέσο γι' αυτό, είναι ο πόλεμος. Ωσπου πραγματικά οι λαοί να κάνουν το άλμα για τους δικούς τους ουρανούς, κόβοντας το νήμα της ζωής της, προκειμένου να περάσουν από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας. Τότε που η ιστορικά ξεπερασμένη καπιταλιστική κοινωνία θα γίνει οριστικά παρελθόν της κοινωνικής εξέλιξης. Για να γίνει πραγματικότητα το μυριόστομο σύνθημα - ευχή της 9ης Μάη 1945, «Ποτέ πια πόλεμος»!

Η ιστορία καταγράφει τους σταθμούς της λαϊκής πάλης, προκειμένου να γίνονται καταλύτες στη μνήμη και τη συνείδηση και υλική δύναμη για την προοπτική του μέλλοντος των λαών. Ετσι πρέπει να ζούμε την 9η Μάη. Σαν τον ιστορικό σταθμό που οι λαοί του κόσμου κέρδισαν μια νίκη σ' έναν πόλεμο. Πόλεμο ιμπεριαλιστικό, πόλεμο ταξικό. Που τ' αποτελέσματά του μπορεί να μην εξάλειψαν οριστικά τη μήτρα του, τον ιμπεριαλισμό, μα του στέρησαν πολλές πηγές ανάσας. Ηταν νίκη ιστορική για τους λαούς, αφού το πιο ορατό για τους ίδιους όφελος ήταν η δημιουργία του παγκόσμιου σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Και σ' αυτή τη νίκη θεμελιακός παράγοντας ήταν ο αγώνας του πρώτου ως τότε σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, της Σοβιετικής Ενωσης. Οσο και αν σήμερα ο ιμπεριαλισμός ξαναζωντανεύει το φάντασμα του πολέμου πάνω από τα κεφάλια των λαών, σαν τις παραμονές των δύο παγκόσμιων πολέμων, όσο και αν το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα δεν υπάρχει ως αντίπαλο δέος, τούτη η ιστορική επέτειος είναι μια ακόμη αφορμή προκειμένου να συνειδητοποιηθεί πως η δύναμη των λαών είναι ακαταμάχητη. Ιδίως όταν έχει σκοπό της να μπει στην υπηρεσία του ταξικού αγώνα για το επαναστατικό άλμα της κοινωνικής εξέλιξης προς τα μπρος. Γιατί αν η δύναμη του γερμανικού ιμπεριαλισμού φαινόταν ακατανίκητη όταν ξεκινούσε ο πόλεμος, η 9η Μάη του 1945, μέρα που υπογράφηκε η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας, επισφραγίζοντας την ήττα της, απέδειξε πως η δύναμη της πάλης των λαών δε γνωρίζει όρια. Αυτή την επιβεβαιωμένη από την ιστορία των κοινωνιών απόλυτη αλήθεια κρατάμε σαν επιστέγασμα, αλλά και σαν πυρήνα της συνείδησης που μπορεί να πυρπολεί τις καρδιές των απλών ανθρώπων του μόχθου, προκειμένου να αποτινάξουν οριστικά το ζυγό της εκμετάλλευσης. Γιατί και σήμερα ο ιμπεριαλισμός φαντάζει ακατανίκητος, αλλά φαντάζει... Δεν είναι. Η δύναμη της ταξικής και πολεμικής του επιθετικότητας δείχνει και την κρίση που ωριμάζει και τον κλονίζει. Αυτή είναι και η αχίλλειος φτέρνα του. Αυτήν πρέπει να χτυπήσει η αιχμή του δόρατος της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής πάλης. Για να πραγματωθεί η ιστορική νομοτέλεια της αντικειμενικής εξέλιξης της κοινωνίας. Μέτωπο λαϊκό απέναντι στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για το σοσιαλισμό.