«... Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!/ Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται/ που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι/ θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις/ Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου»...

Ο λόγος του ποιητή, ο λόγος του Γιάννη Ρίτσου, δυνατός, μεγαλειώδης, λειτούργησε δυναμικά, καταλυτικά στην απόπειρα κινηματογραφικής μεταφοράς με τη σκηνοθετική υπογραφή του Νίκου Ξυθάλη και την ερμηνευτική κατάθεση της Αννας Φόνσου. Η πρεμιέρα της ταινίας με τίτλο «Μπαλάντα στο χαμένο Σεληνόφως», που στηρίζεται στο ποιητικό έργο «Η σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, έγινε την περασμένη Παρασκευή στην Αίθουσα Συνεδρίων του ΚΚΕ, προσφέροντας μια άλλη κινηματογραφική πρόταση. Η ταινία, που πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη των «Φάσμα ΕΠΕ» - ΕΡΤ - «902» - «Πολιτιστικής Παρέμβασης» - NEW STAR, χειροκροτήθηκε και συγκίνησε. Ο σκηνοθέτης δεν προσθέτει, ούτε αφαιρεί τίποτε από το λόγο του Γιάννη Ρίτσου. Η δράση πραγματοποιείται με εικόνες στους δρόμους, εκεί όπου συμβαίνουν πράγματα σημερινά και σκληρά.

Ο σκηνοθέτης Νίκος Ξυθάλης εξήγησε το λόγο που τον οδήγησε σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα: «Τα τελευταία χρόνια έβλεπα ότι άρχιζε μια άνθηση του ελληνικού κινηματογράφου. Με έπιασε μια απελπισία ότι κινδυνεύουμε να μεταφέρουμε την τηλεόραση στον κινηματογράφο. Είδα παραγωγές καλογυρισμένες, που έφεραν εισιτήρια, αλλά πολλές από αυτές δεν ήταν παρά μεταφορά της τηλεόρασης. Οχι όλες βέβαια, γιατί υπάρχουν και καλές ταινίες. Βλέποντας επίσης ότι τα περισσότερα θέματα διολισθαίνουν στα σενάρια προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση προβληματίστηκα. Δεν μπορεί να γίνει ποιοτικός λαϊκός κινηματογράφος; Η "Σονάτα" ήταν μια σκέψη που με παίδεψε να βρω τη φόρμα, που θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφική ταινία. Διάβασα με προσοχή και είδα ότι είναι ένα σύγχρονο κοινωνικό έργο».