Οπως η κωμωδία και η τραγωδία αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου «νομίσματος», έτσι και η γελοιότητα είναι η άλλη όψη της σοβαρότητας των ανθρωπίνων και κοινωνικών πραγμάτων. Οπως ο Αριστοφάνης, λ.χ., κωμωδιογραφούσε όλα τα μεγάλα, σοβαρά και κρίσιμα πολιτικοκοινωνικά προβλήματα της εποχής του, έτσι και η γελοιογραφία, λοιπόν, είναι η ανάποδη των κακώς κειμένων του κοινωνικού βίου. Η πολιτική γελοιογραφία είναι, θα λέγαμε, ο σύγχρονος «Αριστοφάνης».

Τα παραπάνω επιβεβαιώνει το καλαίσθητο λεύκωμα του Αρίσταρχου Παπαδανιήλ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ (Η σοβαρή πλευρά μιας "αστείας" τέχνης)» (έκδοση του συγγραφέα, τηλ. 210-6524408, 697 7457732). Πρόκειται για εξαιρετική ερευνητική εργασία (240 σελ.) για την ελληνική πολιτική γελοιογραφία από τα μέσα του 19ου αιώνα, μέχρι τις μέρες μας. Η έρευνα του Α. Παπαδανιήλ περιέλαβε 350 υπέροχες, σπάνιες και άγνωστες γελοιογραφίες (74 έγχρωμες), οι οποίες ανήκουν στις εξής συλλογές: Βουλής, Γενναδίου Βιβλιοθήκης, Δημοτικής Πινακοθήκης Αθηνών, Εθνικής Πινακοθήκης, Ελληνικού Λογοτεχνικού - Ιστορικού Αρχείου, Ιδρύματος Αθανασίου Β. Μπότση, του σκιτσογράφου Σπύρου Ορνεράκη, του προέδρου του ΕΛΙΑ, Μάνου Χαριτάτου, και του συγγραφέα.

Το λεύκωμα προλογίζουν ο δημοσιογράφος, διευθυντής του Ιδρύματος Μπότση, Δημήτρης Ζαννίδης, και ο ιστορικός Τέχνης, επιμελητής της Εθνικής Πινακοθήκης, Μάνος Στεφανίδης. Το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του λευκώματος, όπως και τα πορτρέτα μιας σειράς παλιών και νεότερων γελοιογράφων φιλοτέχνησε ο συγγραφέας. Στο πρωτογενές υλικό, περιλαμβάνονται και συνεντεύξεις των ΚΥΡ και Ορνεράκη.

Εκτός από το «οδοιπορικό» στην εμφάνιση αυτής της «επαναστατικής» τέχνης και στα 160 χρόνια της ελληνικής πολιτικής γελοιογραφίας και στους μεγάλους καλλιτέχνες της (σ.σ. ο μεγάλος Φωκίων Δημητριάδης, δικαίως, καταλαμβάνει μεγάλο χώρο), ο συγγραφέας παρουσιάζει, με σύντομα βιογραφικά, όλους τους σημαντικούς Ελληνες γελοιογράφους και με κατατοπιστικές κειμενολεζάντες, χαρακτηριστικές - από πολιτικο-ιστορική και αισθητική άποψη - γελοιογραφίες. Η έρευνα του Α. Παπαδανιήλ συμπεραίνει ότι η 160χρονη ελληνική πολιτική γελοιογραφία έχει δημιουργήσει «τη δική της σχολή στο είδος, αποκτώντας ένα διαρκώς ανανεούμενο με νέα ταλέντα φυτώριο σχολή γελοιογράφων».