«Πάνω από δύο εκατομμύρια εργαζόμενοι πεθαίνουν κάθε χρόνο, σ' όλο τον κόσμο, εξαιτίας εργατικών δυστυχημάτων, είτε από επαγγελματικές ασθένειες», αναφέρει έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ΔΓΕ). Ο συντάκτης της έκθεσης, Jukka Takala, σημειώνει ότι ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος αφού δεν υπάρχουν στοιχεία για πολλές χώρες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει δυνατότητα εξακρίβωσης των αιτιών θανάτου.

Από τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί στο Διεθνές Γραφείο Εργασίας, προκύπτει ότι κάθε μέρα χάνουν τη ζωή τους πάνω από 5.000 εργαζόμενοι!

Για να ολοκληρωθεί η εφιαλτική εικόνα, σημειώνεται ότι σε κάθε θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα αντιστοιχούν ως 2.000 ατυχήματα (συνολικά 10 εκατομμύρια ημερησίως!), εξαιτίας των οποίων πολλοί εργαζόμενοι - θύματα χάνουν οριστικά τη δυνατότητα εργασίας (ακρωτηριασμοί, κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, κλπ.).

Το ίδιο ισχύει και για τον αριθμό των θυμάτων από θανατηφόρες επαγγελματικές ασθένειες. Υπολογίζεται, λοιπόν, ότι σε κάθε μια θανατηφόρο ασθένεια αντιστοιχούν 100 άλλες ασθένειες, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα πολλοί εργαζόμενοι να απουσιάζουν από την εργασία τους για μικρό, ή μεγάλο χρονικό διάστημα.

Στην ίδια έκθεση αναφέρεται ότι πάνω από 640.000 εργαζόμενοι πεθαίνουν κάθε χρόνο από καρκίνο (32% του συνόλου των θανάτων από δυστυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες), και ακολουθούν ως αιτίες θανάτου: οι ασθένειες του κυκλοφοριακού συστήματος (23%), τα εργατικά δυστυχήματα (19%) και οι μεταδοτικές ασθένειες (17%). Παρά τα μέτρα που έχουν ληφθεί, ο αμίαντος συνεχίζει να ευθύνεται για το θάνατο 100.000 εργαζομένων το χρόνο.

Ενα επιπλέον τραγικό στοιχείο είναι ότι τα 12.000 από τα θύματα είναι παιδιά που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες.

Τα παραπάνω στοιχεία αποκαλύπτουν το βαρύ «φόρο αίματος» που πληρώνει η εργατική τάξη, σ' ολόκληρο τον κόσμο, στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. Πρόκειται για μια εφιαλτική καταγραφή, τη στιγμή που το μεγάλο κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία με κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς (Ευρωπαϊκή Ενωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ΟΟΣΑ, κ.ά.) προωθούν μέτρα εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης, αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης, μείωσης των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας των εργαζόμενων, με στόχο τη μείωση του κόστους εργασίας και τη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας».

Εκατομμύρια εργαζόμενοι, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, δεν καταφέρνουν να πλησιάσουν καν στην ηλικία της συνταξιοδότησης, χάνοντας τη ζωή τους για να αυξηθούν τα κέρδη των αφεντικών τους, αλλά και όταν φθάνουν στην ηλικία για σύνταξη είναι σακατεμένοι, ανήμποροι να ζήσουν. Παρ' όλα αυτά, η «Ιερά Συμμαχία» του κεφαλαίου, επικαλούμενη την αύξηση του μέσου όρου ζωής, θέλει να οδηγήσει το όριο της συνταξιοδότησης στα όρια της «ενεργού ζωής» των εργαζομένων.

Ετσι, ο εργαζόμενος αν καταφέρει να φθάσει στα 70 (το προτεινόμενο όριο συνταξιοδότησης) αφ' ενός, δε θα έχει να προσφέρει τίποτα πλέον στον εργοδότη του, αφ' ετέρου, θα βρίσκεται στην κρίσιμη ηλικία, με πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να χτυπηθεί από ασθένειες όπως καρκίνος, καρδιά, αλτσχάιμερ για να «φύγει» μια ώρα νωρίτερα, απαλλάσσοντας και τα Ταμεία από πρόσθετες επιβαρύνσεις...