Οι φωνές δύο πρώην Προέδρων, της Ουρουγουάης, Χούλιο Μ. Σανγκουινέτι και της Ισπανίας, Φελίπε Γκονζάλες, προστέθηκαν τις τελευταίες μέρες στη χορωδία υποκρισίας και προπαγάνδας, που συστάθηκε ειδικά, ώστε να «άδει» το σκοπό του αποκλεισμού μέσω της καταδίκης της Κούβας, εξ αφορμής των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» φυσικά. Και κάνοντας λόγο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν εννοούν ούτε το δικαίωμα στην υγεία, στη ζωή, στην εργασία, στην περίθαλψη, στην ευζωία, στην παιδεία, που θεωρούνται αυτονόητα για την Κούβα, όχι όμως για τις περισσότερες χώρες του πλανήτη, και των δυτικών περιλαμβανομένων.

Και οι δύο, κάνοντας λόγο για την επίσκεψη του Φιντέλ Κάστρο στην Αργεντινή, που ήδη έχει χαρακτηριστεί από πολλούς αναλυτές ιστορική, τονίζουν ότι συμφωνούν ως προς το περιεχόμενο της ομιλίας του, στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Αϊρες. Εντούτοις, μέσα από τις σελίδες της ισπανικής εφημερίδας «El Pais», o Χούλιο Σανγκουινέτι, σε ένα κρεσέντο ψυχολογικο-κοινωνιολογικών αναλύσεων αναφορικά με την «κρίση της εφηβείας», τόσο στους ανθρώπους, όσο και στις χώρες, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο «σταρ αυτής της συνάντησης στο Μπουένος Αϊρες είναι ένας δικτάτορας, που για 44 χρόνια επιβάλλει το απολυταρχικό του καθεστώς, βασιζόμενος στην τρομοκρατία που ασκούν οι αστυνομικές αρχές και το μονοπώλιο που έχει στα ΜΜΕ, αφού είναι η αποκλειστική εικόνα της εξουσίας στον επίσημο Τύπο, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση»... και συνεχίζει, λέγοντας ότι ένα εκλεγμένο Κοινοβούλιο σηκώθηκε όρθιο, χειροκροτώντας την απόφαση εκτέλεσης της εσχάτης των ποινών για τους τρεις «δύσμοιρους πολίτες, που προσπάθησαν να δραπετεύσουν από τη φυλακή, που είναι η πατρίδα τους».

Οσο για τους «δύσμοιρους», είναι οι τρεις με το εξαιρετικά πλούσιο ποινικό μητρώο, που κατέλαβαν το φέρι μποτ από το λιμάνι της Αβάνας, απειλούσαν τους επιβάτες, Κουβανούς και ξένους υπηκόους, με μαχαίρια και όπλα, στην προσπάθειά τους να διαφύγουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ομως, εξαιτίας της έλλειψης καυσίμων, σταμάτησαν στα διεθνή ύδατα. Οπως ορίζει η Συμφωνία για τη Μετανάστευση μεταξύ της Κούβας και των ΗΠΑ, η κουβανική ακτοφυλακή, που ακολουθούσε επιβλέποντας το περιστατικό, κάλεσε την αμερικανική ακτοφυλακή, η οποία δήλωσε ανέτοιμη να αντιμετωπίσει ανάλογο περιστατικό. Οι αρχές της Κούβας επενέβησαν, όταν η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο, όταν δύο Γάλλοι τουρίστες, στην προσπάθεια και τον πανικό τους να ξεφύγουν, έπεσαν στη θάλασσα. Μία θάλασσα γεμάτη καρχαρίες. Οσο για την εκτέλεσή τους, ο Φιντέλ Κάστρο επανειλημμένως έχει τονίσει: «Δεν επιθυμούσαμε να γίνει έτσι. Αναγκαστήκαμε να εφαρμόσουμε το νόμο. Είναι ένα ζήτημα, το οποίο είμαστε ανοιχτοί να το συζητήσουμε». Φυσικά, στους επικριτές της Κούβας, θα πρέπει κανείς να υπενθυμίσει ανάλογες περιπτώσεις πειρατειών ή αεροπειρατειών σε δυτικές χώρες και όχι μόνο στις ΗΠΑ. Πόσες φορές, οι πειρατές επέζησαν της επιχείρησης των ειδικών δυνάμεων για τη διάσωση των επιβατών; Οσο για τις ΗΠΑ, που οδύρονται για τους «δύσμοιρους αντιφρονούντες», θα πρέπει κανείς μόνο να θυμηθεί πόσοι άνθρωποι εκτελούνται ετησίως στις ΗΠΑ... τίποτα περισσότερο. Και, φυσικά, η Ευρωπαϊκή Ενωση, οι εξέχουσες προσωπικότητες ποτέ δε βρήκαν κάτι να πουν ή να προσφύγουν κατά των ΗΠΑ σε διεθνείς οργανισμούς.

Ομως, ο Σανγκουινέτι δε σταματά εδώ ...φυσικά. Πώς θα γινόταν αλλιώς; Ο στόχος πρέπει να ολοκληρωθεί. Και ενώ επαναλαμβάνει ότι συμφωνεί με το περιεχόμενο της ομιλίας του Φιντέλ Κάστρο, ωστόσο, βρίσκει αξιοθρήνητο το γεγονός ότι η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μπουένος Αϊρες είναι αυτή που έδωσε βήμα, ώστε να εκφωνήσει το λόγο του, που έκανε το γύρο του κόσμου. Και καταλήγει, λέγοντας ότι «η αντίθεση της εφηβείας ήταν δραματική προσδίδοντας μία ειρωνική διάσταση»... Παρ' όλα αυτά, επισημαίνει ότι οι ηγέτες των χωρών της Λατινικής Αμερικής είναι εξίσου ή λιγότερο κουτοί χωρίς να έχουν ωριμάσει και παραμένουν σε μόνιμη κατάσταση εφηβείας, αφού εξακολουθούν να δίνουν βήμα στον Φιντέλ Κάστρο και την επανάστασή του...

Η «El Pais» δεν έδωσε τυχαία βήμα στον Σανγκουινέτι, αφού και έμπειρος είναι και θεωρητικά πολιτικά καταρτισμένος, πιθανώς ακόμη καλύτερα και από πολλούς Ευρωπαίους συναδέλφους του. Εξάλλου, καθώς φαίνεται, είναι παραδειγματικός ο τρόπος που χειρίζεται τη θεωρία του Μακιαβέλι από πολλούς του είδους του. Ειδικά εάν λάβει κανείς υπ' όψιν του το γεγονός ότι τη στιγμή που ο Σανγκουινέτι οδυρόταν και διερρήγνυε τα ιμάτιά του για την επιβολή της εσχάτης των ποινών στους «τρεις δύσμοιρους πολίτες που προσπάθησαν να δραπετεύσουν από τη φυλακή που είναι η πατρίδα τους», ακριβώς την ίδια στιγμή, δημοσιοποιούνταν το γεγονός του θανάτου τριών μικρών παιδιών στην Ουρουγουάη από την πείνα και το χρόνιο υποσιτισμό. Το χρόνιο υποσιτισμό της δημοκρατίας, που ο ίδιος προσπάθησε να δομήσει και να κυβερνήσει για δύο θητείες μετά την αποστράτευσή του από τις Ενοπλες Δυνάμεις και την υψηλή εποπτεία που έχει σήμερα στην κυβέρνηση του Χόρχε Μπάτλε.

Μολονότι οι περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής έχουν κριτική στάση έναντι της επιβολής της εσχάτης των ποινών, τα παιδιά στην Κούβα ούτε πεινούν ούτε εξαναγκάζονται να εκδίδονται, προκειμένου να εξασφαλίσουν λίγη τροφή, όπως συμβαίνει στις περισσότερες πρωτεύουσες της υποηπείρου, του Μοντεβίδεο και του Μπουένος Αϊρες περιλαμβανομένων.

Από κάθε άποψη λοιπόν, οικονομική, κοινωνική ή πολιτιστική αναφορικά με τον πραγματικό σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Κούβα είναι θεματοφύλακας για την ήπειρο και αυτός είναι ο κύριος λόγος, για τον οποίο ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ο «σταρ» της συνάντησης που έλαβε χώρα στα τέλη του Μάη στο Μπουένος Αϊρες.

Οσο για τον Φελίπε Γκονζάλες, που συνέκρινε τον Φιντέλ με τον «Φράνκο λίγο πριν το θάνατό του», κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στην εφημερίδα του Μαϊάμι «New Herald», μάλλον θα πρέπει να ζητήσει τουλάχιστον συγνώμη, όχι προς την Κούβα και τον ηγέτη της, αλλά από τους ίδιους τους Ισπανούς, αναφορικά με τα εγκλήματα που διέταξε κατά τη διάρκεια της θητείας του στην πρωθυπουργία, όπως παραδείγματος χάριν τα «τάγματα θανάτου» κατά των Βάσκων αυτονομιστών...