Θοδωρής Κοΐνης, ένας Αναπλιώτης.- Καθ' οδόν στο Ναύπλιο, συναντάς την Ακροναυπλία και αναθυμάσαι τους «Ακροναυπλιώτες». Πραγματικά, ποιος αναγνώστης του «Ριζοσπάστη» δε θα σταθεί (καθ' οδόν προς το Ναύπλιο) και δε θα διερωτηθεί: Πού είναι αυτή η Ακροναυπλία; Πού είναι αυτό το «Κάστρο - φλόγα του Μοριά», που στις φυλακές του έκλεισε τόσους και τόσους αδάμαστους κομμουνιστές και τους οδήγησε ως την υπέρτατη θυσία; Οσο κι αν το κείμενο στις σελίδες του «7 Μέρες» (29.6.03) αναφέρεται σε ...«τουριστική» σκιαγράφηση του τόπου, νομίζω ότι είναι απαραίτητο να γίνεται και σύνδεση με την ιστορία της περιοχής. Οταν, μάλιστα, οι περισσότεροι που θα διαβάσουν τη στήλη θα έχουν κάποια ή από κάπου «άγνοια» των ιστορικών γεγονότων. (Αλλωστε, θυμήθηκε ο συντάκτης τη «φυλακή του Κολοκοτρώνη» και μνημόνευσε διάφορους κατακτητές που οχύρωσαν τ' Ανάπλι, αλλά δε σκέφτηκε να σημειώσει πέντε αράδες για την Ακροναυπλία και τους Ακροναυπλιώτες... Πιστεύω ότι σε δεδομένη στιγμή θα γίνει κάποια έστω προσθήκη στον «τουριστικό οδηγό», για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι «καθ' οδόν προς το Ναύπλιο».

Α. Μ.- Ο Μπους κι ο Μπλερ τα δυο παιδιά,/ τα τέκνα του διαβόλου,/ το χάρτη 'βαψαν κόκκινο/ δε βούρκωσαν καθόλου...

Κάνε λαέ το θαύμα σου/ και ο θεός μου μάρτυς/ σαν τα σκυλιά να σέρνονται/ στους δρόμους της Βαγδάτης...

Αυτούς τους δυο τους άθλιους/ τους βρώμικους τους σκύλους/ κομμάτια να τους κάνουμε/ τροφή για κροκοδείλους.