Ποιος λέει ότι το κόκκινο δεν πηγαίνει με το πράσινο; Με τα χρώματα δεν πρέπει να είναι κανείς συντηρητικός! Φτάνει ένα κόκκινο κασκόλ και όλα ξεχνιούνται! Ο κόσμος καρφώνει τα μάτια του - έκπληκτος - πάνω σε αυτή τα θαυμάσια κόκκινη λουρίδα. Ποιος νοιάζεται για την απάτη! Η Εντύπωση έχει σημασία. Κόκκινο, λοιπόν! Για να τραβάει την προσοχή. Για να εξαπατά. Για να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα: την παραχάραξη, την παραποίηση, την κλεψιά!

Μετά την πρώτη κατρακύλα ποιος τον σταματάει; Παίρνει τους δρόμους, τις πλατείες, τα βουνά και τα λαγκάδια και έτσι όπως ανεμίζει το κόκκινο κασκόλ στον αέρα - και απαλλαγμένος από σοβαρότητα - σφυρίζει αδιάφορα. Κανένας - ελπίζει - δε θα τον καταλάβει! (Το κόκκινο - θέλει να πιστεύει - όλα τα εξαγνίζει).

Ανοίγει τα σύνορα στα ξένα στρατεύματα, πουλάει σε ιδιώτες τις δημόσιες επιχειρήσεις, ανεβάζει την ανεργία στα ύψη, φέρνει κάτω από τα όρια της φτώχειας το 1/4 του λαού, βυθίζει την παιδεία στην ανυποληψία, παραδίδει την υγεία στην αγκαλιά των ιδιωτικών ιατρικών κέντρων, εξαφανίζει τις συντάξεις, εξαθλιώνει, ακόμα, και αυτό το κουτσό αστικό κράτος πρόνοιας, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στην ΟΝΕ... και το κόκκινο κόκκινο! Και η αιδώς πάει - μαζί του και αυτή - περίπατο!

Οσο βρίσκεται στο γραφείο του, βέβαια, ποιος νοιάζεται για τα χρώματα. Είναι αυτός και οι δικοί του εκεί. Φοράει ό,τι πραγματικά τον εκφράζει. Πράσινο - κι αυτό, όπως το κατάντησαν - ξεβαμμένο. Οταν όμως βγαίνει «στο λαό» τότε αλλάζει. Απλώνει το χέρι του - χωρίς ενδοιασμούς - στην ντουλάπα και τραβάει το πολύτιμο κόκκινο κασμίρ! «Τώρα θα ντυθώ Λένιν», αποφαίνεται. «Θέλω - οπωσδήποτε - τις αριστερές ψήφους»! Περνάει την κόκκινη κορδέλα στο σβέρκο του. Στέκεται μπροστά στον καθρέφτη. Καμαρώνει! «Τα χρώματα ανήκουν σε όλους», φωνάζει για να δικαιολογηθεί.

Ποιος θα εμποδίσει τον πρωθυπουργό να βάφεται κόκκινος; Ποιος τον εμποδίζει να βάφεται σοσιαλιστής; Δε νοιάζεται αυτός που μασκαρεύεται, οι άλλοι θα νοιαστούν; Ετσι κι αλλιώς - για πολλούς, δυστυχώς - οι έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους. Και Λουδοβίκος μπορεί να βαφτεί. Και Ινδιάνος, ακόμα! Η «γκάμα» των αμφιέσεων είναι τεράστια. Ανάλογη με τις περιπτώσεις! Τα χρώματα θα κοιτάξουμε τώρα;

Και όμως τα χρώματα, αν δεν τα προσέξεις, έχουν τη δική τους - ξεχωριστή - λογική. Τη δική τους - ξεχωριστή - γλώσσα. Τιμωρούν! Δεν ταιριάζουν όλα με όλους. Κάποιοι, όπως ο πρωθυπουργός - για παράδειγμα - φορώντας κόκκινο γίνονται ωχροί. Τους «βάφει» - με την ανταύγειά του - και τα χείλη τους έντονα κόκκινα. (Καταλαβαίνετε...). Και όταν έρχεται σε επαφή με τον ήλιο ή με δυνατά φώτα κάνει πάνω στα μάγουλα αυτού που το φοράει - και δεν του ταιριάζει, βέβαια - άλλες παράξενες ανταύγειες, που μοιάζουν μάλλον με ντροπή που πάει και έρχεται. Δηλαδή με ντροπή που δεν είναι - ούτε καν - ντροπή. (Μια γίνεται κόκκινο και μια κίτρινο πεθαμένο!).

Τιμωρούνε τα χρώματα! Οποιος δεν τα σέβεται δέχεται την εκδίκησή τους. Τον κάνουν να φαίνεται αστείος, απροσάρμοστος... Γιατί, τι δουλιά έχει η - βαμμένη κόκκινη - αλεπού στο παζάρι; Ποιος παίρνει στα σοβαρά το κόκκινο κασμίρ που περιφέρεται; Ποιον ξεγελάει το περπάτημα της κόκκινης κορδέλας στους δρόμους; Δε βλέπουν το - ανατριχιαστικό - θέαμα; Ενα μακρύ κόκκινο κασκόλ περιφέρουν. Ενα μακρύ κόκκινο κασκόλ που ζητιανεύει - αριστερές- ψήφους!

Το κόκκινο, όμως, είναι το χρώμα του ποιητή, δεν είναι να το φοράει ο κ. Σημίτης. Το κόκκινο είναι το χρώμα της απόλυτης αρμονίας έργων και λόγων. Είναι το χρώμα της συνέπειας. Της επανάστασης. Πώς θα ταιριάξει το κόκκινο με όλη αυτή την απελπισία που περιφέρεται; Με όλη αυτή την ηττοπάθεια; Με όλη αυτή την παράδοση;

Φτάνει, ελπίζετε, μια κόκκινη πρόσθεση στο σβέρκο του να τον μετατρέψει από δυστυχία σε ελπίδα; Μπορεί, λέτε, το «Λακόστ» να του δώσει το κύρος που έχασε με τις πράξεις του; Μπορεί, λέτε, να ξεγελάσει, να ξεγελάσετε; Ξεχνάτε πως ετούτος ο λαός το κόκκινο το φτιάχνει μόνος του; Με τους αγώνες του; Και γι' αυτό το προσφέρει - μόνον - σε αυτούς που τους πάει! Σε αυτούς που το σέβονται!