Το αμερικανικό μεγάλο κεφάλαιο, κυρίως οι Αμερικανοί βιομήχανοι, επέβαλαν τόσο στην κυβέρνηση Μπους, όσο και στις κυβερνήσεις των άλλων έξι πλουσιότερων κρατών του κόσμου, μια απόφαση για τη «χαλάρωση» των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Η απόφαση ελήφθη στη συνάντηση των υπουργών Οικονομίας του «G7», στις 20 Σεπτέμβρη, στο Ντουμπάι. (Θυμίζουμε ότι στο «G7» συμμετέχουν εκτός των ΗΠΑ, οι Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Καναδάς και Ιαπωνία).

Αποτέλεσμα της απόφασης του Ντουμπάι ήταν η ταχύτατη και μεγάλη πτώση του δολαρίου και η αντίστοιχη ενίσχυση του ευρώ και του γιαπωνέζικου γιεν. Το αμερικανικό νόμισμα υποχώρησε στα χαμηλότερα επίπεδα σχεδόν τριών ετών έναντι του γιεν και στα χαμηλότερα επίπεδα πέντε μηνών έναντι του ευρώ, ενώ αρκετοί αναλυτές αναμένουν ότι η διολίσθησή του θα συνεχιστεί.

Οπως ήταν φυσικό, η πτώση του δολαρίου ωφέλησε κατά κύριο λόγο τις αμερικανικές βιομηχανίες, οι οποίες είδαν τις εξαγωγές τους να αυξάνονται εντυπωσιακά. Η εξέλιξη αυτή, την ώρα που η οικονομία των ΗΠΑ καρκινοβατεί μεταξύ ύφεσης και ανάκαμψης, ήταν ένα «θεόσταλτο» δώρο για τους βιομηχάνους.

Από την άλλη, όμως, οι βιομηχανίες των κρατών - μελών της Ευρωζώνης και της Ιαπωνίας, λόγω της μεγάλης ανατίμησης του ευρώ και του γιεν, είδαν τις εξαγωγές τους να μειώνονται δραματικά. Και αυτό σε μια στιγμή που Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία έχουν εισέλθει επισήμως στη ζώνη της ύφεσης και η Ιαπωνία προσπαθεί να ξεφύγει από το τέλμα μιας δεκαετούς (τουλάχιστον) στασιμότητας.

Οι αντιδράσεις, τώρα, τόσο των Ευρωπαίων όσο και των Ιαπώνων είναι εύλογες, αλλά αδικαιολόγητες, αφού οι ίδιοι έδωσαν το «πράσινο φως» για την εξέλιξη αυτή.