Ο ποιητής του «Αντισταθείτε», Μιχάλης Κατσαρός, μιλούσε, μέσα απ' τη ζωή και το έργο του, τη γλώσσα της επαναστατημένης συνείδησης. Είχε τα διαλεκτικά οπλοστάσιά του, στα οράματα του σοσιαλισμού, λέγοντας ότι ο σοσιαλισμός είναι «η τέχνη της αρετής». Γι' αυτό, είχε ψηθεί στο καμίνι της Εθνικής Αντίστασης. Πάλεψε στα χρόνια της φωτιάς, μέσα απ' τις γραμμές του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ. Φλεγόταν απ' τα υψηλά οράματα μιας παγκόσμιας κοινωνίας. Τα πανανθρώπινα οράματα, όπου ο άνθρωπος τον άνθρωπο λέει αδελφό. Προσχώρησε στον ΕΛΑΣ, με μια πλατιά ταινία στο στήθος του: «Η αεροπορία του ΕΛΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Πιάστηκε από τους συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών. Σύρθηκε στα κολαστήρια της Γκεστάπο. Βασανίστηκε αγρίως, κλείστηκε στις φυλακές Χατζηκώστα. Πήρε μέρος στον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944, μέσα απ' τις γραμμές του ΕΛΑΣ κατά των Εγγλέζων αποικιοκρατών: «Ξαφνιάζονται οι άνθρωποι σαν ακουστεί/ το εμπρός επαναστάτες./ Μίλα τους για μια τεράστια σύγκρουση της εργατιάς, μ' αρχόντους».

Το «Αντισταθείτε» είναι η επιστημολογία της Αντίστασης. Η σημειολογία του μας παραπέμπει διαρκώς στη διαλεκτική επεξεργασία για τον προσδιορισμό της ελευθερίας. Εγινε παρανάλωμα! Τον 'καιγαν οι πυρκαγιές: Της Γαλλικής Επανάστασης, της Οχτωβριανής του '17, του Ισπανικού Εμφύλιου του '36, το Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, το κίνημα της απελευθέρωσης των νέγρων. Ανέβηκε στα βουνά, μαζί με τα παιδιά του λαού. Πορεύτηκε στους ιδεολογικούς δρόμους της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Λένιν, του Τέλμαν, του Μαγιακόφσκι, των ηρώων του Μεξικού και της Ονδούρας. Τον φώτιζαν όλοι οι ήρωες του 1821: «Τη Ρούγα μου την παλαιά τη χορηγώ διά τον εξόριστο Ρήγα», έγραφε ο Μιχάλης Κατσαρός. Ανέβηκε στο «Οροπέδιο» της Αντίστασης με τους ποιητές των αγώνων Μπλοκ, Μαγιακόφσκι, Αραγκόν, Νερούντα, τον Ρίτσο, τον Λειβαδίτη, τον ξεχασμένο Στάθη Πρωταίο, που, με την ιδιαίτερη μελωδική φωνή τους, έψαλλαν τους λαϊκούς αγώνες και την Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917, των οραμάτων, των ελπίδων.

Το «Αντισταθείτε» είναι η διαρκής προτροπή για τη μη απώλεια της εν εγρηγόρσει καταστάσεως του Ανθρώπου! Οι αγωνίες του. Τραγούδησε για το μεγαλείο της Πόλης, την Ισότητα, τη Δικαιοσύνη: «Εγώ ένδοξος γράφω σ' όλα τα όνειρά σας: Ελευθερία». Κινείται πάντοτε με τη φωτιά. Αυτή είναι η διαλεκτική του, η ηρακλειτική θεωρία: «Κόσμον τούδε τον αυτόν απάντων ούτε τις θεών/ ούτε ανθρώπων εποίησεν/ αλ ην αεί και εστί και έσται πυρ αείζωον/ απτόμενον μέτρα και σβενύμενον μέτρα». Δηλαδή: Τον κόσμον τούτον εδώ/ τον για όλους, δεν τον έφτιαξε κανένας θεός ή άνθρωπος, αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι ζωντανή φωτιά/ που ανάβει κατά ορισμένους και σβήνει σύμφωνα με ορισμένους νόμους. (Ηράκλειτος 544 - 484 π.Χ.). Η φωτιά του ανακατεύεται με αρώματα. Παίρνει ονόματα των μυρωδικών. Ηταν ο ποιητής της αγοράς, όχι των σαλονιών. Πάλεψε με το λόγο του, αλλά και με τις «γροθιές». Για το λαό και τον άνθρωπο. Ο «Σμηναγός των ποιημάτων», λίγο πριν το θάνατό του, έλεγε: «Είμαστε υπάλληλοι της ιστορίας και της συνείδησής μας, όχι υπάλληλοι αφεντικών». Τον γνώρισα απ' το 1973 μέχρι το θάνατό του (21/11/98). Υπήρξε ένας αμετανόητος αντιστασιακός! «Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία».