Χρονιά - ορόσημο για την ακόμα βαθύτερη παράδοση του ποδοσφαίρου στους κεφαλαιοκράτες, χαρακτηρίζεται το 2003. Ομόφωνα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνεχίζουν να συντελούν στη μετάλλαξή του σε στυγνή επιχείρηση δημιουργίας υπερκερδών. Για χάρη των επιχειρηματιών επικυρώνουν την αλλοτρίωση του χαρακτήρα και του σκοπού που έχει το ποδόσφαιρο. Από μέσο άθλησης και ψυχαγωγίας του λαού και της νεολαίας, έχει γίνει μια μηχανή παραγωγής πλούτου για τους λίγους και εξαπάτησης - ποδηγέτησης των ασχολουμένων.

Η πλήρης ένταξή του στο σύστημα της εμπορευματοποίησης λοιπόν και η ιεράρχηση του κέρδους σαν μοναδικού ζητούμενου, οξύνει τις αντιθέσεις, τα φαινόμενα σήψης, αναξιοκρατίας και τα αδιέξοδα. Αδιέξοδα που όχι μόνο παραμένουν, αλλά αυξάνονται και τελικά οδηγούν σε διαστρεβλώσεις και περιθωριοποίηση τον πάλαι ποτέ «βασιλιά των σπορ». Το λαϊκότερο των αθλημάτων, και τη χρονιά που φεύγει, με ευθύνη της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των «ταγών» του, έγινε ακόμα περισσότερο ασχολία για λίγους.

Κορυφαία έκφραση της πολιτικής επιλογής, ακόμα περισσότερης παράδοσης του ποδοσφαίρου στα επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι η ιδιωτικοποίηση των γηπέδων. Με προσχήματα, φτηνά άλλοθι και δικομματική συναίνεση, δημόσιες περιουσίες παραδόθηκαν σε ιδιώτες. Ετσι, αυτοί θα θησαυρίζουν για πολλά χρόνια στην πλάτη του συνόλου, προβάλλοντας ταυτόχρονα την εικόνα του σωτήρα και του ευεργέτη. Κίνηση που επιπλέον δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και εξασθένισε ή εξαφάνισε πιο πολύ ακόμα τη δυνατότητα κάποιων νέων, να αθληθούν χωρίς αντίτιμο.

Οπως και τις προηγούμενες χρονιές, έτσι και το 2003 η φθίνουσα πορεία του ποδοσφαίρου συνεχίστηκε ακάθεκτη. Το οικοδόμημα παραμένει σάπιο, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες εξωραϊσμού του. Τα γήπεδα αδειάζουν, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται έμπρακτα, αφού ο σκοπός τους (κέρδος) επιτυγχάνεται με άλλους τρόπους. Τα φαινόμενα βίας αντί να μειωθούν, αυξήθηκαν. Είναι βλέπετε τεράστια τα συμφέροντα που διακυβεύονται, το ίδιο και οι αντιθέσεις (εντός και εκτός ποδοσφαίρου). Οι «στρατοί» λοιπόν και η χρησιμοποίηση κάθε μεθόδου, έχουν καταστεί απαραίτητο εργαλείο του παράγοντα - μεγαλοεπιχειρηματία, για να υπερασπιστεί τα «δικαιώματα» της Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης επιχείρησής του. Στο παιχνίδι βέβαια εμπλέκεται και η πολιτική, με αποτελέσματα ολέθρια ή και εξόφθαλμα κωμικοτραγικά. Να γιατί πέρυσι στη Ριζούπολη έγινε «πόλεμος», ενώ φέτος δεν άνοιξε ρουθούνι... Να γιατί σε Ν. Φιλαδέλφεια, Ν. Σμύρνη, Ξάνθη, Τούμπα, Χαριλάου και πάει λέγοντας, όποτε βολεύει κάποιους, κινδυνεύουν ζωές, ενώ άλλες φορές δεν «κουνιέται φύλλο»...

Στο καλοστημένο παιχνίδι συμμετέχει η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη. Ούτε η μια, ούτε η άλλη επιτελεί το έργο της. Οταν όμως πρόκειται για απεργούς... Και όλα αυτά συνοδεύονται από μεγαλόστομες δηλώσεις - εξαγγελίες «υπευθύνων» και ποινές γελοίες (από τις αθλητικές αρχές). Είναι τυχαίο άραγε ότι οι «ελεγκτές» είναι υπάλληλοι των ελεγχομένων; Κάθε φορά που γίνονται έκτροπα Βενιζέλος - Λιάνης εξαγγέλλουν την τοποθέτηση κάμερων στα γήπεδα. Μόνο που εικόνες υπάρχουν (και μάλιστα ευκρινέστατες), σχεδόν στις περισσότερες των περιπτώσεων, αλλά ποτέ δεν αξιοποιήθηκαν... Προαναγγέλλουν θέσπιση νέων μέτρων, αν και ποτέ τα παλιά δεν εφαρμόστηκαν... Ετσι μόνο από στιγμιαία σύμπτωση δεν έχουμε ακόμα θρηνήσει θύματα.

Τη χρονιά που φεύγει η σαπίλα του συστήματος αλλά και η γύμνια του φάνηκε πολύ καθαρά. Το «φαινόμενο Ψωμιάδη», από σημαία κάθαρσης, έγινε τελικά κόλαφος για τους άσπιλους υπερασπιστές του δικαίου και τους εξυγιαντές. Ο συγκεκριμένος παράγοντας αποτέλεσε αποδιοπομπαίο τράγο, ως πρόσωπο, αλλά οι τακτικές του ζουν και βασιλεύουν. Χρέη, κακοδιαχείριση, αμφιλεγόμενες προσωπικότητες ξεχειλίζουν στο χώρο. Η κυβέρνηση παρουσίασε ως πανάκεια ένα νόμο και μια επιτροπή. Την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού. Ομως η σαπουνόφουσκα φυσικά έσπασε νωρίς. Δύο μέτρα και δύο σταθμά (ανάλογα με τη δυναμικότητα και τις προσβάσεις του κρινόμενου), παλινωδίες και φαρσοκωμωδία. Ολοκλήρωση των πρωταθλημάτων και αρχή των επομένων χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί ποιοι συμμετέχουν και ποιοι όχι... Διατάξεις του νόμου, που σύμφωνα και με μέλη της ΕΕΑ, δεν μπορούν να εφαρμοστούν... Κάθε φορά που η περίσταση το απαιτεί η κυβέρνηση υπόσχεται ρήξη με το κατεστημένο, το κατηγορεί για κάθε δεινό και στη συνέχεια, το ενισχύει πολύπλευρα... Το γαϊτανάκι λοιπόν δεν έχει τέλος.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, τα αγωνιστικά δρώμενα και επιτεύγματα, δυστυχώς περιθωριοποιούνται. Τουλάχιστον για τους πραγματικούς φιλάθλους, η αξία τους θάβεται, αφού δεν μπορούν να μείνουν ανεπηρέαστοι από το γενικότερο πλαίσιο. Αλλωστε δεν έλειψαν διαμαρτυρίες, ανισονομίες, παρατράγουδα κλπ. Οπως και να 'χει, ο Ολυμπιακός αναδείχτηκε δίκαια πρωταθλητής και πέτυχε ένα ιστορικό ρεκόρ, τόσο για τον ίδιο όσο και για το ελληνικό πρωτάθλημα γενικά.

Ο Προτάσοφ, με τους Καρεμπέ, Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλο και τους άλλους παίχτες, κατέκτησαν το τρόπαιο 7 συνεχόμενες φορές. Ξεπέρασαν έτσι τη φημισμένη ομάδα του Μπούκοβι και των Μπέμπη, Πολυχρονίου, Δαρίβα, Υφαντή και άλλων, που είχαν το ρεκόρ με 6 τίτλους. Ο δεύτερος στην ιεραρχία θεσμός, το Κύπελλο, ήταν υπόθεση της Θεσσαλονίκης. Στον τελικό έφτασαν ο ΠΑΟΚ και ο Αρης, αμφότεροι των χιλίων προβλημάτων. Μεγάλοι νικητές αναδείχτηκαν οι «ασπρόμαυροι» του Αγγελου Αναστασιάδη.