Μιλούσα αυτές τις μέρες με το φίλο μου Διονύση Χρονόπουλο, παλαιό αντιστασιακό και τώρα μέλος της ΠΕΑΕΑ Καισαριανής, για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Είχε παλαιότερα σηκώσει, σαν νεότερος, χιλιάδες πανό σε διαδηλώσεις εργατικές (ήταν οικοδόμος) με το σύνθημα: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Τώρα, απόμαχος της δουλιάς, αλλά πάντοτε ενεργός στους αγώνες, σήκωνε σημειολογικά το «κουλούρι» των συνταξιούχων. Το έδειχνε για να καταδείξει τη διευρυνόμενη ανισότητα, που πλήττει όλα τα λαϊκά στρώματα. Στις διαδηλώσεις ήταν πάντοτε πρώτος, παρ' ότι τα πόδια του ήταν βαριά, απ' τα σκληρά μεροκάματα. Το «κουλούρι» του Διονύση είναι ένα απ' τα δείγματα, (υπήρχε φωτογραφία χαρακτηριστική στο «Ριζοσπάστη») εναντίον της πολιτικής των Κουλούρη - ΠΑΣΟΚ, της εικονικής πραγματικότητας που σχεδιάζουν, για να παραπλανήσουν το φτωχό λαό, ότι «όλα πάνε καλά».

Αλλά, θα με ρωτήσετε τώρα, τι μου ήρθε και θυμήθηκα να γράψω επικεφαλής του σημειώματος «Διακριτικά» τους κριτικούς στίχους του Βάρναλη; Γιατί: «Σαράντα λύκοι με προβιά γι' αυτούς χτυπά η καμπάνα / καθένας γουρουνόπουλο καθένας νταμιτζάνα / κι απέ ρεβάμενοι βαθιά καθίσανε στο τζάκι / κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι. / Εξω ο κοσμάκης φώναζε πεινάμε τέτοιες μέρες / γερόντοι και γερόντισσες παιδάκια και μητέρες / κι οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυραίοι / ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν, είστε άθεοι!». Στην ιστορία αυτού του ποιήματος, μου 'λεγε ο Διονύσης, καταγράφεται η «ταυτότητα», οι επιδιώξεις του συστήματος, για τους υπηκόους του. Από τον «εκσυγχρονισμό» των Σημίτη - Παπανδρέου (αχ, αυτές οι δηλώσεις της Ολμπράιτ, τι συνιστούν; Μήπως αβάντα των ΗΠΑ στις νέες ισορροπίες του συστήματος για τα μελλοντικά πολιτικά άλογά τους;) μέχρι και τα «δάκρυα» του Χριστόδουλου, γίνεται αντιληπτό, τι προωθείται και για λογαριασμό ποιων (κεφαλαίου - διαπλοκής).

Οι παλαιότερες δηλώσεις του σημερινού πρωθυπουργού: «Στο μέλλον ο εργαζόμενος θα κληθεί να αναλάβει μεγαλύτερη ευθύνη για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά του δικαιώματα», φαίνεται ότι «πραγματοποιούνται επεκτείνονται». Μιλούσε ο Διονύσης ότι έχουμε φτάσει, λόγω της πολυεθνικής Ολυμπιάδας, απ' τα «λαμέ» στα λαμόγια. Εχουν τις ίδιες ρίζες, την ίδια υποκρισία, το ίδιο θράσος, ώστε να «νομιμοποιούν» εις βάρος των πολλών και υπέρ της ολιγαρχίας. Γι' αυτό έλεγε, ας δώσουμε «2004 κλοτσιές», εναντίον του πολυεθνικού συστήματος «ούτε θεατές / ούτε εθελοντές». Γιατί ενόψει της Ολυμπιάδας, διαμορφώνουν κλίμα συναίνεσης και υποταγής. Εμείς με το κουλούρι στο χέρι (υψωμένο), διαμορφώνουμε τους όρους της μαζικής μας, ταξικής αντίστασης.